-'Maar vertel eens dochter, wat kom je eigenlijk doen?'
-Daar gaan we dan...- dacht Els.
-'Wel mam, pap zei dat je zondag niet mee kwam... en ik kom vragen of je alstublieft wel mee wil komen?'
Sandra werd lijkbleek en maakte weer een zijsprongetje...
-'Nee, ik doe dat niet! Jij hebt jou klussen en ik die van mij... én die zijn gedaan Steven!'
Els keek haar broer woest aan, terwijl die er bij stond met een grijns...
-'Ik blijf er bij... het is vrouwenwerk Els! Pap zegt het zelfs... '
Sandra kwam juist op tijd de woonkamer binnen, ving de afstandsbediening van de televisie op... voor die tegen Steven zijn brede grijns zou belanden.
-'Wat is hier in godsnaam aan de hand?!'
Els en Steven begonnen door elkaar te roepen, en Sandra gilde even...
-'Is het weer zo ver ja? Steven wat is hier gaande?'
Die keek zijn zus aan met pretlichtjes in de ogen en zei...
-'Els wil mijn klusjes overnemen, ze zegt dat het toch vrouwenwerk is!'
Sandra keek opeens in de blauwe kijkers die haar aan zoveel herinnerde...
-'Mam... waar zat je met je gedachten? Ik heb je 3 keer geroepen... en ik stond op dezelfde plek als nu...'
Ze had haar tafel nodig... waar was die verdorie!
Els was bezorgd om haar moeder. De laatste tijd gedroeg ze zich niet normaal, kwam geen afspraken na... vergat zogezegd mensen te verwittigen. Oké, ze begreep dat de omstandigheden niet optimaal waren om normaal te kunnen leven... maar haar vader kon het toch?!
Els keek haar moeder aan, en zei heel stil...
-'Mam, je hebt hulp nodig... wij allemaal, maar jij moet het wel ook toelaten...'
Sandra moest plots aan de complicaties denken, en dacht dat alle hulp voor haar misschien wel te laat kwam. En als ze ergens een afkeer van had, was het wel goed bedoelde hulp die ze zeker niet nodig had. Ze geraakte wel uit dit dal... en liefst alléén!
-'Els, wil je nu eens stoppen met dat bemoederen van je... ik krijg er iets van! Als je persé 'iets' wil doen, zorg dan dat je vlug zwanger bent, dan heb je een kind om voor te zorgen!'
Sandra besefte té laat wat ze gezegd had, toen ze in Els haar blauwe ogen keek...
-'Els...' -'Nee, mam... laat maar...'
Els nam haar handtas van de sofa en vluchtte de deur uit.
Met een schok kwam ze terug in de realiteit, complicaties... dat had ze nu echt niet meer nodig. Ze besloot terug te bellen, het moest gebeuren. Op één minuut tijd was ze terug de koele gevoelloze Sandra en toetste de sneltoets van Dr. De Groot in...
Sandra keek wezenloos voor zich uit en wachtte tot er opgenomen werd. Het duurde te lang... 4, 5, 6 7, 8....
-'Goedemiddag, met de praktijk van Dr. De Groot...'
Verdorie dat was vlug...
-'Goedemiddag, u spreekt met Sandra... Sandra van de complicaties...' -'Ja, mevrouw de dokter is er nu niet meer... hij werd dringend weggeroepen. Hij is tot 12u45 aanwezig geweest...'
Als hij dringend werd weggeroepen, zullen mijn complicaties wel niet zo 'urgent' zijn...
-'Ja, sorry... maar ik heb hier een noodgeval gehad! -'Oh, ik hoop toch niets ernstig mevrouw?'
Snel keek ze de woonkamer door, en plots viel haar oog op de keukendeur...
-'Ik had een grote lek... in de keuken... een buis... die was gesprongen. Op één minuut tijd zat de hele keuken onder water...'
Ja... dat kwam er vlot uit...
-'Oei, mevrouw dat klinkt niet goed! Ik zal kijken of de dokter u straks nog kan ontvangen...'
NEE!
-'Euh.. zo dat eventueel morgenvroeg kunnen? Ik heb nog veel werk door dat lek weet u...' -'Ja, natuurlijk... om 9u, schikt u dat?'
Nee...
-'Ja, dat is goed... tot morgenvroeg dan...' -'Ok, tot morgenvroeg mevrouw!'
Verdorie...
Sandra ging naar de keuken en deed nog wat koffie in haar mok, hij was lauw en smaakte vies. Het deerde haar niet, het was vocht en vocht had ze nodig. Ze keek door het raam, en zag de auto van haar dochter de oprit op rijden. Toen Els, haar dochter, uitstapte en naar boven keek, vloog ze door twee blauwe ogen even weer terug in de tijd...
-'Els, Els Els!'
Els, de 17 jarige zus van steven kwam met een grote zucht de keuken binnen, greep snel een appel uit de fruitmand en keek haar broer aan...
-'Waar brand het nu weer?' -'Binnenkort onder mijn wielen Els!'
Els keek haar moeder aan, maar Sandra lachte alleen maar even...
-'Onder je wielen? Meer uitleg graag, of ik ga nog echt denken dat er iets mis is met jou!' -'Jij bent al net als mam! Ik krijg een bromfiets van pap Els... een coole zoals David!' -'Damn... daar gaat mijn extra zakgeld! Steven, ik vind dat je jezelf moet opofferen voor je oudere zus... als je het nu niet doet, ga je er later spijt van krijgen!' Els keek smekend naar haar broer, maar die keek terug alsof ze gek was.
Sandra schrok van de bel, en begreep dat ze weer in het verleden op bezoek was geweest. Ze was verbaasd dat haar dochter aanbelde, ze had toch een sleutel? Toen ze op weg was naar de voordeur, overzag ze de chaos van haar woonkamer. Els zal weer zeuren, ze haatte het wanneer Sandra weer alles op een andere plaats had gezet. Met haar hand op de deurklink riep ze haar dochter al toe...
-'Je mag binnen als je niet gaat zeuren Els... '
Els piepte achter de intussen open deur en rolde met haar ogen...
-'Mam, dat meen je niet! Dat is al de vijfde keer deze maand!' -'Dat is raar... want ik heb je hier maar drie keer op bezoek gehad... heb je soms spionnen?'
Sandra zag dat haar dochter schuldbewust haar ogen neersloeg...
-'Pap heeft het er over gehad toen hij laatst Steven's foto's kwam brengen... hij vind het ook niet leuk meer mam! Hij zei dat hij de kelder ging inrichten als er nog eens iets veranderde in huis...' -'Pffffff... de kelder... hij mag die hebben!' -'Mam!' -'Els, als ik zin heb om mijn huis een beetje te veranderen dan doe ik dat ook! Als iemand daar moeite mee heeft dan moeten ze hier maar niet meer binnen komen!'
Els keek haar boos aan, maar zweeg... ze zag dat haar moeder weer in een ontkenningsfase zat, en dan was het net als tegen de muren praten.
Sandra op haar beurt zag de gelaatsuitdrukking bij Els, maar vond het niet haar probleem... ze had al zorgen genoeg!
-'Maar vertel eens dochter, wat kom je eigenlijk doen?'
-Daar gaan we dan...- dacht Els.
-'Wel mam, pap zei dat je zondag niet mee kwam... en ik kom vragen of je alstublieft wel mee wil komen?'
Ze keek op de kalender en vloekte... weeral een maand voorbij, dus de stresserende periode begon weer. Voelde ze al krampen? Had ze al hoofdpijn? Was ze al slecht gehumeurd? Niets van deze symptomen had ze... dus er was weer een kans. Een kans om leven te dragen... een kans om voor de laatste keer leven te voelen onder haar hart. Elke maand hetzelfde ritueel van verwachting naar ontgoocheling, van hoop naar 'a desperate situation'. Uiterlijk bleef ze er koel onder, uiterlijk mocht niets gezien worden... uiterlijke schijn was alles. Ze had zichzelf een jaar gegeven om zwanger te raken, maar met het verstrijken van de tijd bleef het ook een jaar. Elke gefrustreerde maand begon met... 'Ik geef het nog een jaar de tijd...'.
Ze bekijkt zichzelf in de spiegel, en droomt over een leven dat ze nu heeft... maar beseft het niet. Plots gaat haar gsm het irritante Nokia-deuntje afspelen en ze schrikt...
-'Hallo?' -'Mevrouw u spreekt met de assistente van Dr. De Groot... het is in verband met u laatste onderzoek...'
Zenuwachtig kijkt ze haar woonkamer in... ze moet nog opruimen, en misschien een herinrichting... kon nooit kwaad...
-'Mevrouw, bent u er nog?' -'Euh... ja, natuurlijk... voor wat was het weer?' -'Over u laatste onderzoek bij Dr. De Groot mevrouw... er zijn complicaties..'
Ja... ze kon wat veranderen in de woonkamer, hoopvol keek ze rond naar enige houvast voor haar brein te ondersteunen...
Wat was er nu ook al weer? Och ja, 'complicaties'...
-'Wat voor complicaties zijn er dan...' -'De Dokter zal u alles uitleggen... schikt 12u vanmiddag u?'
De tafel... ja, dat is een goede houvast...
-'Ja... ja, natuurlijk... -'Fijn, dan zie ik u om 12u mevrouw... tot dan! -'Ja... tot dan...
Ze keek beduusd naar haar gsm en voelde de tafel verdwijnen onder haar hand. Herpakken... ik moet me herpakken dacht ze, en stuurde haar brein terug naar de herinrichting van haar woonkamer. Gooide haar gsm op de sofa en keek opgewekt de woonkamer rond. ze trok en sleurde met meubels dat het een lieve lust was en had geen besef van tijd... ze voelde zich herboren! Toen ze op weg naar de keuken hoorde kloppen op haar voordeur, spanden al haar spieren zich weer op... waar was haar tafel wanneer ze die nodig had? Voor de tweede maal werd er op de deur geklopt en ze voerde een tweestrijd, open doen of niet...
Ze besloot open te doen, en pepte zich terug op... deed de deur open, en keek recht in het mollige gezicht van haar buurvrouw.
-'Hé Sandra... wist niet dat je al terug was, alles goed gegaan?
In gedachten steunde ze op haar tafel...
-'Ja hoor, alles prima! -'Daar ben ik blij om Sandra, geniet nu van je leven... werk niet zo veel meer hoor!
Sandra voelde de tafel wegglijden onder haar handen...
-'Zal ik zeker doen Nele, maar als je me nu wil excuseren... want ik verwacht een dringend telefoontje... -'Oké, verzorg je goed... en wij staan altijd klaar voor jou hoor!
Ze knikte en sloot de deur... draaide zich om en met haar rug tegen de deur voelde ze de tafel verdwijnen en zakte op de vloer neer. Ze voelde zich leeg... leeg gezogen door zorgen en verdriet. Ze wou opgeven maar vond zelfs daar de kracht niet voor.
Sandra werd voor de zoveelste keer die dag opgeschrikt door haar gsm, zuchtend kwam ze overeind en liep met trage passen richting haar sofa. Traag, omdat ze dan hoopte te laat te zijn voor nog meer onheil. Het moment dat ze haar gsm in de hand nam stopte ook het irritante geluid, en er ontsnapte een opgeluchte zucht. Sandra keek naar het nummer van de gemiste oproep en keek met een ruk naar de klok... verdorie, ze was de complicaties vergeten door een klok die stil was gevallen! Liever de klok schuld toekennen, dan haar eigen 'berekende' gedachtegang.
Ze gleed even terug in de tijd...
-'Mam!' -'Ben de keuken Steven!'
Haar 16 jarige zoon stormde zoals gewoonlijk binnen met het nodige lawaai, én sportschoenen die hun beste tijd hadden gehad... maar ze riskeerde het niet om hen in de vuilbak te kieperen!
Hij keek haar verrukt aan met zijn blauwe ogen... -'Je raad nooit wat ik krijg van pap...' Ze keek hem verbaasd aan met pretlichtjes in haar ogen -'Hemeltje lief... wééral?' -'Mam doe normaal... Ik krijg een bromfiets als mijn eindrapport goed is! Wat zeg je daar van?'
Met een schok kwam ze terug in de realiteit, complicaties... dat had ze nu echt niet meer nodig. Ze besloot terug te bellen, het moest gebeuren. Op één minuut tijd was ze terug de koele gevoelloze Sandra en toetste de sneltoets van Dr. De Groot in...
Mijn naam is Kate en schrijf onder het pseudoniem 'nutswritingkate'. Hoe ik ooit aan die naam ben gekomen wil je niet weten, en probeer het zelf ook te vergeten!
Vanaf heden zal ik, 'hopelijk' jullie aandacht een beetje kunnen vasthouden met verhalen en gedichten.
Eerst krijg je een aantal gedichten van mij, en vanaf morgen het 1ste deel van 'Hoop'... een verhaal over een zoektocht naar hoop.
Reactie's zijn welkom, en mailtjes zal ik proberen zo vlug mogelijk te beantwoorden!
