De wereld was ooit als een grote, mooie boerderij waar alles was wat nodig was om te leven. Kamers vol met mooie meubelen. Graan, aardappelen, erwten, wortelen, uien, bonen, kolen, sla, en nog vele andere groenten groeien er en bessen en fruitbomen overal.
Bijenzwermen, eenden, koeien, schapen, varkens, kalkoenen zijn er ook. Er zijn watertanks, wagens, kruiwagens, spaden, lantaarns... alles wat nodig is om op de boerderij te werken.
De boeren kwamen om de boerderij te gebruiken, maar ze waren slechts bezig met hun eigenbelang, zonder rekening te houden met de anderen die op dat moment daar ook bezig waren of met hen die later zouden komen.
Elk van hen wou alles voor zichzelf en binnen de kortste tijd vochtten ze om het kleinste. Ze doodden een goede melkkoe en aten ze op. Hetzelfde deden ze met de schapen die er waren om kleren te maken.
Ze stookten de meubels op en hun koetsen om te koken en om zich te verwarmen. Ze vochten om eten, en veel ervan ging verloren door het vechten. De sterkste had op den duur alles, maar kort daarop kwam er nog een met meer macht die dat alles in beslag nam. Binnen de kortste tijd was heel de boerderij vernield en niemand wou daar nog leven.
De eigenaar van de boerderij liet alles herstellen en er kwamen nieuwe mensen, maar die deden net hetzelfde. En dat gebeurde verschillende keren na elkaar. Toen kwam de Zoon van de eigenaar en die zei:"Broeders, we kunnen beter. Er is genoeg voor iedereen, en ook voor die na ons komen, als we enkele regels respecteren: "We gaan niets van elkaar wegnemen, maar we gaan elkaar helpen. We gaan de grond bewerken, zaaien en de dieren voeden. Als we dat doen, gaan we allen gelukkig zijn."
Enkele nieuwe bewoners deden dat en ze hadden het goed. Maar de meeste bewoners deden het net als vroeger. En uiteindelijk ging het nog slechter dan voorheen.
Na jaren kwamen er steeds nieuwe mensen en ze vernamen allen wat de Zoon als regel had voorgesteld.
Er was veel belangstelling voor die regels, en weldra gaven ze allen toe dat die regels mooi waren en dat God zelf had gesproken door de Zoon toen hij die regels gaf.
Maar toch bleven ze nog slechter leven dan vroeger, ze bleven vechten en roven en alles vernielen wat op de boerderij te vinden was. En hoe kwam dat? Er waren leraars op de boerderij gekomen die de mensen vertelden dat de Zoon sprak over een betere boerderij, die elders lag en waar de regels wél zouden werken. Hoe ze nu op de boerderij leefden, was niet zo belangrijk: daar konden ze toch niets aan de situatie veranderen. Het kwam erop aan uit te kijken en te wachten op de nieuwe boerderij, die later zou komen.
Lev Tolstoj, What I believe
