Onderstaand gedicht komt van een vrouw die als vrijwilligster vele zieken heeft bezocht en troost gebracht. Nu is ze zelf ernstig ziek en schreef ze:
Ik kan vandaag niet bidden, Heer, ik wrok om al dit lijden. De eenzaamheid doet mij zo zeer, is leed dan niet te mijden ?
Ik weet het wel, Uw eigen lot was bitterheid en pijnen, Maar, Lieve Heer, ik ben geen God en mij doet pijn verkwijnen.
Ik hoop niet meer, ik ben vermoeid van't uitzichtloos geloven. Dat pijn door pijn dient uitgeroeid, dat gaat mijn kracht te boven.
Leer Gij me hoe 'k geloven moet te midden van het lijden. Vergeef m'n zwakheid en geef moed om steeds opnieuw te strijden.
Verleen gezondhzeid, maak me sterk ! Gedwongen te verzaken valt zwaarder dan het zwaarste werk. Ik wil me dienstbaar maken.
Aanvaard intussen, Lieve Heer, mijn pijn, zo slecht geleden, mijn twijfel en mijn hartezeer als offer voor de vrede.
M.V.E.
|