Ik ben 50-plusser en muziek is steeds een belangrijk element in mijn leven geweest. Ik geef muziek- en pianolessen aan jong en oud. Mijn hobby's zijn veelzijdig en gaan van leren, studeren, schrijven, wandelen, fietsen, natuur, reizen, lezen enz.
Als men wat ouder wordt staat men ook al eens vaker stil bij de gedachte dat dit leven eindig is. Mensen om ons heen, vrienden, kennissen, familie...ze verdwijnen de een na de ander uit de wereld van de levenden. We gaan naar begrafenissen, treuren en rouwen en leven verder alsof ons zoiets niet kan overkomen. We herhalen wel vaak: "Ah, we moeten een beetje profiteren van het leven, want het kan zo gedaan zijn!" Maar het blijven maar woorden. We zeggen of denken dat wel maar we leven ons niet in die gedachte in.
Soms probeer ik me voor te stellen dat ikzelf op het punt sta te verdwijnen. En dan? De wereld zal daar zeker niet door vergaan. Zal er ook maar iets veranderen? Alles wat rondom mij bestond zal er nog zijn. Mijn woning, mijn straat, mijn familie, mijn piano en mijn boeken, mijn lievelingsmuziek, de zon de maan de seizoenen...
Een van de mooiste gedichten hierover is dat van Fernando Pessoa.
Wanneer de lente komt En als ik er dan niet meer ben Zullen de bloemen net zo bloeien En de bomen zullen niet minder groen zijn Dan het vorig voorjaar
De werkelijkheid Heeft mij niet nodig Een enorme vreugde Bij de gedachte Dat mijn dood volstrekt onbelangrijk is
Als ik wist dat ik morgen zou gaan En het was overmorgen lente Zou ik tevreden gaan Omdat het overmorgen lente was
Als dat haar tijd is Wanneer dan zou ze moeten komen Tenzij op haar tijd
Ik hou ervan Dat alles werkelijk is En alles zoals het moet zijn Ja daar hou ik van Omdat het zo zou zijn Ook als ik er niet van hield
Daarom als ik nu ga Ga ik tevreden Want alles is werkelijk En alles is zoals het moet zijn Je mag bidden boven mijn kist Als je dat wilt
Je mag zingen en dansen Ik heb geen voorkeur Voor wanneer ik toch geen Voorkeur kan hebben
Dat wat zal zijn Wanneer het zijn zal Zal het zijn dat wat het is
