Een van mijn collegas, zwaar
gereformeerd had de gewoonte om alle langslopende vrouwen te begluren. Op een
dag zei ik tegen hem:
Als je nou zo gelovig en godvruchtig
ben, waarom zit je dan altijd stiekum naar al die vrouwen te kijken , dat
strijkt toch niet met je geloofsovertuiging?
Het wordt tijd dat ik je vrouw eens
bel.
Ik pakte de telefoon en deed net of ik
zijn vrouw belde. Het mooie was dat ik haar telefoonnummer niet eens wist.
Maar een slecht geweten wreekt zich
altijd.
Hij sprong op, pakte de telefoon en
smeet hem op de grond. Het schuim stond zowat op zijn mond. Iedereen moest
lachen want zij wisten dat hij in de maling genomen werd.
Eind van het liedje, hij moest een
nieuwe telefoon betalen en hij had wat geleerd, hij dorst niet meer naar
vrouwen te kijken., dat deden wij wel voor hem.
Gezien het feit dat zowel Duitsland als
Nederland toen deel uitmaakte van de EU, had ik in Nederland ook recht een een
WW-uitkering. Om de eerste klappen op te vangen had ik die dus aangevraagd en
kreeg die ook.
Dit was een voorlopig maatregel en ik ben
direct gaan kijken of er werk was.. Een verzekeringsmaatschappij bood mij werk
aan als adviseut in hypotheken en samen met een kandidaat-notaris maakte ik de
documenten en acten op die bij zon hypotheek hoorden. Verzorgde de
afrekeningen en de daarbij behorende polissen.
Al na twee weken kon ik dus aan het werk.
Toen mijn arbeidscontract was afgesloten heb ik onmiddellijk de
uitkeringsinstantie laren weten dat ik geen uitkering meer hoefde.
Zij zouden het noteren.
Ondanks dit stuurde ze mij de daaropvolgende
week weer een cheque. DE volgende dag bven ik met die cheque naar het
Arbeidsbureau gegaan met het verzoek mij voortaan geen ccheques meer te sturen
omdat ik inmiddels werk had gevonden.
De man achter het loket was knap geirriteerd
en zei me dat dat zo niet ging en dat ik de cheque maar moest incasseren. De
rompslomp om alles terug te boeken was te ingewikkeld.
Ik begreep hier niets van. Nog 6 weken daarna
heb ik cheques ontvangen, doch ik was zo wijs om ze niet te incasseren.
Na lange tijd kreeg ik van hun een beetje
boze brief want volgens hun gegevens had ik ten onrechte deze cheques ontvangen
en of ik maar even terug wilde betalen.
Ik heb hier maar geen toestand van gemaakt en
heb alle niet geincasserde cheques aangetekend teruggezonden.
Toen ik terugging naar Holland had ik mijn
koffers vol met foto-apparatuur zitten omdat die in Duitsland zo goedkoop
waren. Het aantal keren dat ik de grens was gepasseerd is niet meer te tellen
en nooit heb ik controle gehad.
Deze laatste reis werd ik echter wel
gecontroleerd en ik dacht : Nou ben ik het haasje.
Voor de zekerheid had ik twee koffers boven
in het rek gelegd en een, vol met de aspparatuur onder de bank gelegd.
Ik moest mijn koffers openen en dat was ngoed
alleen dacht ik Als hij maar niet vraagt of ik nog meer bagage heb .
Gelukkig deed hij dat niet en dus had ik
mazzel. Een mijnheer die tegenover mij zat, begon te lichen en zei: U had het
knap benauwd, he ?
Ik vertelde hem wat er in de koffers zat en
toen zei hij dat hij blij was dat alle aandacht naar mij ging want hij had ook
een koffer onder bank liggen met allerlei spullen erin.
De rest van de reis hebben we doorgebracht in
de restauratie-wagen en hebben er maar een kopstoot (glas bier een een
borreltje) op genomen . Toen ik in Den Haag kwam was ik opgelucht dat ik er
was. Eerst naar mijn logeeradres bij een vriend totdat ik eigen woonruimte had.
De volgende dag heb ik een kamer gehuurd bij
een Indische familie en kon me weer een beetje settelen.
Nu nog even werk zoeken en dan ging het lieve
leventje weer beginnen.
Eerst ben ik s avonds eens lekker gaan
stappen om Scheveningen weer te ontdekken Daar was inmiddels een hoop
verander.Er waren gebouwen afgeb roken waar weer nieuwe voor in de plaats waren
gekomen en ik moest weer even wennen aan de nieuw situatie.
Augustus 1967 kreeg ik ruzie met een
vakbondsman. Deze kerel was gewoon werknemer bij ons en tevens lid van
Gewerkschaftsrat. Iedere keer viel hij me lastig om mij lid te maken van de
vakbond. Reeds enkele malen had ik hem gezegd dat hij me met rust moest laten
omdat ik niet geinterresseerd was. Hij bleef echter aan de gang totdat ik hem
pal in zijn gezicht vertelde dat ik niets voor een vakbond voelde. Het enige
wat jullie willen is veel vrije dagen, veel geld en zo weinig mogelijk werken.
Ik ben toen weggegaan en heb er niet meer aan gedacht. Later in de middag werd
ik verzocht om op de peroneelsafdeling te komen en daar hoorde ik dat ik een
vakbondsman had beledigd en daarmee ook de vakbond. Daar stond gevangenisstraf
op. Ze vroegen mij om het te ontkennen, maar zo ben ik niet, ik had het gezegd
dus stond ik er voor.
Van het bedrijf uit kreeg ik twee advocaten
die mijn zaak zouden behandelen. Ik heb hun verteld wat er gebeurd was en zij
noteerden alles. Ze gingen kijken wat ze doenkonden. Hoogst waarschijnlijk zou ik een celstraf kunnen oplopen. Toch
bleef ik bij mij uitspraak.
De dag daarna hadden we weer een gesprek en
toen vroeg een van de advocaten of het in de pause was of tijdens het werk.
Nee, zei het was tijdens het werk. Zijn ogen begonnen op te lichten en hij Dan
bent U gered, want zij mogen geen leden werven tijdens de diensttijd
Enfin ik kon gewoon weer naar mijn werk gaan
en kreeg nog een compliment voor mijn karakter omdat ik zelfs met een
gevangenisstraf voor ogen ik geen leugens wilde vertellen. Ik ben daar nog tot
aan het einde van het jaar gebleven en toen ben ik weggegaan omdat de
economische situatie steeds slechter werd. Ik ben toen weer teruggegaan naar
Nederland.
Toen ik afscheid nam, hadden ze voor mij een
feest aangericht en de voltallige directie heeft mijn hand geschut. Ze vonden
het jammer dat ik wegging en deelde mij mede dat ik altijd terug kon komen als
ik dat wilde.
De vakbondsman werd later eerst uit de
Gewerkschaftsrat gegooid en daarna werd hij ontslagen.
Ze hadden vaker moeilijkheden met hem gehad
en dit was de druppel die de emmer deed overlopen.
Alles was vreemd voor mij. Al die verklede
mensen, jong of oud, ik vond het maar raar. Tijdens het bekijken van de optocht
begon ik me toch een beetje onbehaaglijk te voelenIk stond daar in mijn colbertje met wit overhemd
en stropdas terwijl iedereen verkleed was en dacht : Zij zijn niet gek, maar
ik
Het jaar daarop heb ik me volledig in de
feestgewoel gestort en was net zo gek als al die anderen. Verschil ?
Wel als je als buitenstaander er ineens mee
geconfronteerd wordt, kan je je niet zo inleven. Nadat de feestelijkheden
afgelopen waren, begon iedereen zich al weer voor te bereiden op het volgende
carnavalsgebeuren en dat is het nu juist. Je groeit er langzaam naartoe en ten
slotte ben je net zo gek als al die anderen. Inmiddels was ik voorgedragen als
lid van deMainzer Carnavals Verein
(MCV) en vanaf dat moment was ik net zo gek als de rest. Het hoogtepunt was het
opbouwen van de wagens. Een paar avonden per week hielp ik met het meebouwen
van de wagens. Heel erg leuk, vooral na afloop want dan gingen we met zijn
allen op stap en maakten de boel even goed nat. Vaak werd het dan heel laat.
Ik kreeg een kamer in het Jugenddorf, dat
door Jenaer Glass gesponserd werd. De kamer met eigen bad incl. schoonmaken en
eten kostte me DM 185 per maand en ik verdiende toen DM 2450. Dus ik hield een
hoop geld over om te stappen en dat heb ik dan ook gedaan.
Toen ik in Mainz aankwam (6 februari) viel ik
midden in de carnavalsviering. Voor mij was dat nieuw, ik had nog nooit
carnival gevierd. De eerste dagen was het dan ook wennen. Inmiddels was ik lid
geworden van het Carl Dusberg Gesellschaft en had me in laten schrijven bij de
universiteit van Mainz.
Hierdoor kwam ik in aanraking met
medestudenten en die sleepten me overal naar toe.
Zo heb ik een pyama party meege-maakt die
grandioos was. Lid zijn van die club betekende ook dat je eens in de maand de
boel moest runnen en achter de bar moest staan.
Verder was het gewoonte dat ieder lid op een
gegeven moment iets over zijn land moest vertellen.Ik heb daarvoor weer het
consulaat ingeschakeld en kreeg films en foldermateriaal.
Ik wilde niet over tulpen, molens of klompen
praten maar over onze trots, de waterwerken die wij uitvoerden over de hekle
wereld,
Zo is beijvoorbeel de haven van Aden door ons
aangelegd. Het waterloopkundig laboratorium in Delft had daar een grote rol in
gespeeld. Ze hebben veel metingen gedaan en in het la. Hebben ze de hele boel
op schaal nagemaakt. Nadat uiteindelijk alle gegevens beschikbaar waren hebben
zij de haven mogen aanleggen. Dit was het begin van de internationale faam die
wij daardoor kregen. En nu leggen wij overal ter wereld groet waterprojecten
aan.
Ik ben Pieter van Zwieten de Blom
Ik ben een man en woon in Noordwolde () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 07/10/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, computeren, talen, wandelen, op een terrasje zitten.
Sinds drie jaar ben ik weduwnaar. Dagelijks drink ik even een kopje koffie en lees mijn krantje op een gezellig terrasje in Vledder. Momenteel ben ik bezig met een studie Spaans. Ook onderzoek ik het onderlinge verband tuusen de Romaanse talen.
Talen.
Mijn belangstelling gaat vooral uit naar de onderlinge verbanden bij de Romaanse talen waarvan de nadruk ligt op de overeenkomsten in de grammatica van deze talen. Ook de woordkennis komt hierbij aan bod en het is een feit dat een groot deel van de betekenis der woorden terug te voeren is naar het Latijn.
Muziek. Ik ben een fervent liefhebber van Latijns-Amerikaanse muziek en vooral de Mexicaanse folksongs hebben mijn aandacht. Om de betekenis der liederen beter te begrijpen, ben ik begonnen met een cursus Spaans. Mexico kent vele bekende zangers en zangeressen die zich op het gebied van dit soort muziek bewegen. Enkele bekende namen zijn Aida Cuevas, Lola Beltran, Yvonne de Rio, Ludero, Luch Villa, Jose Alfredo Jimenez enfin en nog vele anderen. Zij treden meestal op in de traditionele Mexicaanse kledij, waarbij vooral de hoeden (sombreros) erg opvallen. De gratie waarmee zij optreden en de intense manier van zingern b rengen je in de ban van deze volksmuziek.
