Dorst

Wil ik u eens een straf verhaal vertellen? Allez, ’t is goed. Zo ben ik op ne keer - 'k zal 't nooit vergeten al word ik honderd jaar, met grote dorst in een café gesukkeld waar ze aan het dansen waren. Het was die zomer van 76, ik kwam van mijn werk, lekkend van 't zweet. Onzen baas, die gierigaard, zat zo op zijne zak dat wij zelfs geen pilske kregen. Enfin, ik kom dus in dat danscafé, en ik zou moorden gedaan hebben voor een pintje. Nu, ge kent mij. Frans en dansen, dat is zoiets als suiker op uw frieten doen, of mosterd op een chocolade wafel. Het een past niet bij het ander. Ik kom daar dus binnen en wat zie ik? Wat zie ik?

Nu, voor ik verder ga, moet ge weten, dat dat een louche café was. Zo één waar de vrouwen alleen een onderrok aanhebben en zitten vozen met de venten. Ik daar dus binnen en wat zie ik? Een stoot van een mokkel op een barkruk. Benen van hier tot ginderachter, helemaal in een zwart negligé. Ik zeg Ho, Frans, dat is hier een kabardousjke, naait uw zakken toe en let goed op uw tellen. Ik was in die tijd nog getrouwd met ons Francien, maar allez, dat is een ander historie. Ik stap dus met grote goesting op die blonde mokkel af en bestel een pintje, denkend dat zij de serveuse is. 't Is goed, zegt ze en voor mij een broebeltje. Trekt hier maar eens aan. Ze steekt haar vinger uit en ik wil er al aan trekken, als ik naast mijn elleboog de bel zie staan. ‘Bellen en bestellen’ staat er op. Ik zeg: een broebeltje, dat ziet ge van hier, ik ken u van haar nog pluim, wat zou ik u een broebeltje presenteren? Ik draai mijn gat naar de broebelmadam en klingel met de bel.

Het was precies een poppenkast: Vlam! Een deur open, komt er een madame gelijk een oorlogsschip binnen. Het was een wonder dat ze door de deur ging. Hebt u gebeld? vraag ze me. Ja, wie anders? zeg ik. Die was ook niet van de slimste! Doe mij maar rap een pilske voor ik dood val, commandeer ik. Wenst u een kamer met bad? vraagt die madame. Ik zeg Zijt ge zot of hoort ge niet goed? Een PILS-KE! Ik spreek heel traag zoals tegen ne zot. Ze kwakt een fles op tafel en snokt daar de stop af. Ik hijs het in één keer naar binnen. Dat is 2OO frank, zegt het oorlogsschip. Ik denk: nu hoor ik niet goed meer. Dat bier is in mijn oor geschoten. Ik zeg Wablief? Tweehonderd frank zegt ze. Voor wat? zeg ik. Voor 't gezelschap, zegt ze. Ik zeg: maar dat zal hier niet waar zijn, zowaar ik Frans heet. Ik kots uw bier nog liever uit! Ik steek mijn vinger in mijn keel en doe alsof ik op het blonde mokkel ga kotsen. Die pakt een schrik, schuift van haar kruk af en begint op haar hardste Jan! te roepen. Jaaaan! Jaaaaan! maar dan met een stemmeke dat ik niet kan nadoen, want ik ben als jongen geboren. Ik denk: wie is dat nu weer, die Jaaaan? maar ik blijf dreigen met mijn vinger. Lap! Mossel! Ik krijg me daar ineens een paar vonken rond mijn oren. Ik draai mezelf rond om te zien wie me dat geflikt heeft. Jan, krijst het oorlogsschip, dat schorem wil niet betalen! Jan staat voor me en hij heeft zoveel spieren dat het niet meer schoon is. Ge kent dat type: altijd maar aan gewichten trekken in plaats van iets nuttigs te doen. Maar nee, maar nee zeg ik, ik was gewoon mijn portemonnee aan het zoeken. En ik werd ineens een beetje mottig; Ik denk van uw bier, ja: dat is het. Ik werd mottig van uw bier. Betalen? Dat ziet ge van hier! Ik zal de gezondheidsinspectie eens op u afsturen! Jan pakt mij bij mijn enkels omhoog en schudt tot er genoeg nikkel op de grond ligt voor een pintje. En maakt nu dat ge weg zijt, zegt hij. Ik zeg, wie gaat ge daar voor meebrengen, maar dan sta ik al aan de deur.

Ik ben er niet lang geleden nog eens gepasseerd. Incognito, ze kenden mij niet meer. En ik heb hun bel gepikt. Elke keer als ik een broebeltje drink klingel ik er eens mee. Maar, curieus genoeg, word ik dan elke keer mottig. Ge kent dat wel, ze noemen dat een geconfectioneerde reflex. En koppijn dat ik dan krijg. Koppijn! Precies of ik kreeg een paar mossels rond mijn oren.
Ach, als een mens maar zijn plezier heeft.

auteursrecht: Jules Grandgagnage