De naam alleen klinkt al aristocratisch, de hond zelf is het nog meer. Hij is om zo te zeggen recht uit de kennels van de Russische tsaren in onze huiskamers binnengekomen. De tsaren en Russische edelen gebruikten deze hoge en slanke winhonden al eeuwen voor de wolvenjacht, zelfs nog voor hij in het midden van de vorige eeuw, als geschenk van de tsaar aan koninging Victoria, terecht kwam in de kringen van de hondenminnende Engelse adel, die meteen op dit prachtdier verslingerd raakte.

In zijn geboorteland werd de Borzoi niet gebruikt om de wolf op te sporen en op te drijven (dat deden de brakken); pas wanneer het roofdier in zicht was gekomen, werden de Borzoi's losgelaten om met een onvoorstelbare snelheid de wolf te achtervolgen tot deze van uitputting snelheid verloor en halt maakte.

Het gestroomlijnde voorkomen van dit edele dier doet al vermoeden dat het hier om een zeer snelle hond gaat. En de raszuiverheid is dan ook in de eerste plaats af te meten aan de harmonie van zijn vormen en bewegingen. Maar er zijn meer toetsstenen voor die raszuiverheid: het lange en smalle "punthoofd" (schedel en snuit moeten een zeer stompe hoek vormen); de mooie amandelvormige ogen, de fijnheid van de oren; de volmaakte rechtheid van de voorbenen; de lange haren; de typische lange en lenige staart die in rust als een sikkel naar beneden hangt; en vooral de loopwijze: de Borzoi loopt op de nagels van zijn voeten. Hij moet bij voorkeur helemaal wit zijn, of wel wit met niet scherp afgetekende oranje, rode, gele, getroomde of grijze vlekken, of wel één van deze laatste kleuren zonder wit.

In huis is de Borzoi een erg rustige, op kalmte gestelde zelfs terughoudende hond, maar hij staat wel wantrouwig tegenover vreemde mensen. Het spreekt vanzelf dat een kostbare hond van deze afmetigen niet te eng behuisd mag zijn.