Ben verhuisd naar Maastricht en woon er nu bijna twee jaar.
De tuindeur vliegt open en daar na mijn achterdeur.
Mijn overbuurvrouw komt naar me toe (tevens mijn vriendin zins ik hier woon.)
"De honden hebben wat gevonden buiten "zegt ze helemaal opgewonden "Oh , en dat is "?
roep ik vanuit de kamer."Een konijntje "schreeuwd ze terug ". "Och , dat is zeker van één van de kinderen uit de buurt "zeg ik haar , bang dat ze zich er aan zou hechten , je weet dat soort dingen maar nooit hé.
Maar mijn nieuwschierigheid had het al gewonnen , wilde wel eens zien wat voor mormeltje het was.
Ikzelf kom uit Amsterdam en daar vind je nou niet één , twee , drie , een konijn op de stoep.
Daar was het , och , och , nog een jong beestje , helemaal in paniek , arme schat , oke  , ben verkocht.
De honden van haar hadden er niets aan gedaan , alleen maar gejaagd , zodat mijn vriendin Corrie het kon pakken.
Wat nu te doen , ze had al twee honden , twee kinderen en een man tuurlijk en wat zou die laatste er nou van zeggen als hij vanavond thuis kwam.
Ze wilde er sowieso mee naar de dierenarts , juist omdat ze zelf al dieren had.
In een boodschappentas met rits kwam ze bij mij naar binnen , dat had ik haar gevraagd te doen omdat ik een kat heb en gewoon wist , dat katten achter konijnen aanjagen , volgens haar dus niet.
De tas word even op de bank gezet , toch nieusgierig wat die kat ging doen.
Nou das nogal normaal hé , kat wilde direct in de tas zo niet dan maakte hij het zelf wel even open.
Zei ik toch? We moesten mijn kat echt daar vandaan sleuren en veel geklauw en gesputter lukte dat ook , dat nijntje zag tussen het bos de bomen toch al niet meer , arm dier.
Alles goed bij de dierenarts , gezond verklaard , nam ze hem mee naar haar huis , gedoopt in de naam Arthur.
Het gebeurde wel eens dat haar man op werkweek moest , dan sliep ik bij haar , nam mijn kussen en jama en ging van de éne tuin naar de andere , als je de buurt wil laten kletsen doe je dat zo , alleen weet je lekker wel waarover ze kletsen , je zag en hoorde ze denken , zo doe je dat dus.
Meestal ging ik iets eerder meiden onder alkaar hé , even weg van de dagelijkse sleur en kinderen.
Ze had wat wijn klaarstaan lekker en met Arthur spelen natuurlijk , het beestje lipe los in de kamer.
De honden lagen rustig te slapen gelukkig en Mister Arthur maakte er een zooitje van.
Hij had de krantenbak gevonden , daar zaten die postorder boeken in van lekkere dikke , nou was Arthur niet zo groot , maar presteerde het om die boeken eruit te gooien , hij nam ze gewoon in zijn bek , gooide ze op de grond , nou moet je al wat wijn op hebben en zoiets lachwekkends zien gebeuren  , we rolden over de vloer met z'n tweeën.
De draden van het lichtnet vond hij ook al zo leuk , als we hem daar vandaan probeerde te halen nam hij de kuierlatten en daar gingen de boeken weer.
We zijn in die staat de honden gaan uitlaten en nam in de hal haar spiegel bijna mee naar buiten.
S 'nachts word wakker , voel ineens een snuit bij mijn kussen , schrik me de klere , ligt me daar een knoeper van een hond boven mijn kussen , een rottweiler van een kilootje of vijftig , hoe kwam die daar nou , had ik toch wel even moeten voelen zo'n gewicht , die is stilletjes geslopen op het bed zonder dat ik dat heb gevoeld , slim beest zeg en dubbel gelegen weer (we lagen toch al)
Wat we ook wel deden , was badmintonnen van de éne tuin naar de andere , man dat was leuk en vooral als het schutteltje op de schuur van mij terecht kwam dan moest mijn ex op het schuurtje klimmen om het er weer af te halen , dus dat werd echt een sport om dat schutteltje steeds op het dak te laten komen.
Wat een stel waren wij zeg , knikkeren met de knikkers van de kinderen als ze op school zaten in de brandgang.
Één ding staat als een paal boven water , die tijd komt nooit meer terug , helaas , helaas.
En Arthur? die deed vrolijk mee aan alles wat wij deden knikkers jatten en schutteltjes pikken.
Twee en een half jaar lang hebben we als kinderen genoten , dat nemen ze ons NOOIT meer af.
En Corrie? Die zie ik nog regelmatig ook al woond ze nu in een andere stad en ik in haar huis omdat het groter was dan het mijne .
Het is nu 2007 en kijk terug op een wereld vol vreugde te gek voor WOORDEN.