Deze morgen viel ik rond zes uren terug in slaap en overviel mij een hele nare droom... namelijk deze droom...mijn beide ouders collokeerde mij in de psychiatrie...er was geen ontsnappen aan. Ze achtervolgde mij overal ...ik deed alle moeite te vluchtten...maar ze vonden mij keer op keer terug!. Ik liep door hoge gebouwen...met ellehoge plafonds...ellehoge deuren met rondlopende nonnen...die mijn ouders hielpen mij terug vast te zetten...het was verschrikkelijk!...net levensecht!...Brrr...ik ben er nog niet goed van!.
Vroeger in een vroeger leven ben ik door hen ook zonder overleg of samenspraak op internaat gezet...ik heb er geleden man!. Heimwee tot en met!...gedwaalt s'avonds door ellelange gangen...alleen!...mijn vrienden waren externaat dus allemaal naar huis...man, heb ik toen afgezien!.
Ik WEET wat het is om helemaal alleen te staan hoor!...geen ziel die medelijden met je heeft...verschrikkelijk!!...en dit zo vier jaar!. Ik huiver er nog van als ik eraan denk...zoiets doet men een mens niet aan vind ik!...en de reden van mijn ongewilde opsluiting? was mijn vaders wil!...en omdat ik meisje geworden was ...en ze bang waren dat één of andere zot mij in de struiken zou gaan trekken...absurd denken noem ik dat!. Maar ondertussen moet men er als mens wel door hé!.
Die periode staat bij mij geboekt als de zwartste periode uit mijn leven...ook omdat ik twee jaar chiro MOEST opgeven omdat ik op internaat ging. Ik ging enorm graag naar de chiro...ik had er vrienden...was er graag creatief bezig...ging héél graag op kamp...en plots mocht dit allemaal niet meer...mijn ouders hadden beslist!. Mijn leidsters en ik stonden te wenen bij mijn afscheid...maakt dat mee!...ik met pijn in het hart naar huis met mijn ouders...wat kunnen ouders onredelijk zijn!.
Nu ik erover terugdenk...was er toch één meisje dat ik soms sprak...een Rita...ze woonde in de Herenstraat in Waterschei...hoe ze met haar achternaam heet weet ik niet meer...of ze nog leeft? ...ik weet het ook niet!...maar ik dank haar wel diep in mijn hart dat ze er soms was in mijn pijnlijke ervaring als leerling op een Hasseltse school vier jaar lang...wat men een kind niet allemaal kan aandoen.
Als ik nu denk aan dit alles...het heeft mij gesterkt ergens ja...ik heb er mijn plan leren trekken...heb er véél geleden...en véél gehaat...en nu nog als ik zin heb om mijn ouders te gaan opzoeken ...begin ik plots buikpijn te krijgen...en gaat mijn zin om naar mijn ouders te gaan over...en vind ik weer mijn rust.
Ik haat mijn ouders niet...maar contact leggen met deze mensen? ...ik ga ze liever mijlen uit de weg...ook al zijn ze verbeterd...maar er alleen naartoe gaan?  ...Nee...daar pas ik voor...dan begin ik overal pijn te voelen...en mij opgejaagd te voelen.
Ik bid er nu voor ...en hoop dat ik het innerlijk in mij geneest wat dit trauma betreft!...Amen.