Als we even de rode levensdraad  niet volgen is het verschil wel héél groot. Annie 2 werd geboren in een heel warm liefdevol nestje, gelukkig maar, want ik woog maar 1,750 kgr. Met veel genegenheid en zorgen is het levenslicht me nog steeds niet ontzegd. Dat heb ik werkelijk aan mijn ouders van toen te danken!  Jammer genoeg, is mama twee weken na mijn communiefeest bij een auto ongeval om het leven gekomen. Weg met het warme nest! Toen veranderde alles op eens. Op mijn 65 jaar heb 'k het er op gewaagd een gedicht te schrijven, voor de eerste maal mijn gevoelens te uiten. Wat was dat een opluchting.  Mama! Ach moeke, hoe kan zoiets? Niet eens een klap, gewoon niets. Geen mama meer, een grote chaos in mijn geest. M'n lichaam slaat los. 'k Wankel, verga van verdiet. Maar denk je dat iemand, slechts iemand dat ziet? Geen mens kan zoiets begrijpen, wil ik ook niet. Als 'k met jou, opgebaard, de bloemen begiet. dan kan ik vragen... hoe moet het verder in 't verschiet? 't Lijkt of je glimlacht, maar zo kil, zo koud Anders dan gisteren, net geen twaalf en 'k ben oud. Die vreselijke dag, ze komen je halen, Stoppen u in de grond, niet te verhalen! Die eerste nacht: Moeke, lig je zacht? Niet te nauw? Die kuil was zo smal en die grond zo grauw! Te diep, te donker, geen licht naast je bed Nu is de manestraal het enige wat je hebt. Straks draait de wind, dan komt de regen. Je kussen word nat, zijn dat Gods wegen? Hoe vind ik nu rusr, hoe kan ik nu slapen? Veder als wees, moet ik daar in slagen? Ja zeker? m'n schouders worden harde schragen Annie de rijk        24/11/2006