Er is een tijd vooor alle dingen Een tijd voor veulens en welpen. Voor bedauwde bloemknoppen en roze rood voor dageraad. Een tijd voor hinden en herten, voor het wilde bloed en de nevels van okteber. Een tijd voor donkere dagen, Voor de hypnose van het haardvuur en het sprookje van de sneeuw. Maar er is altijd een tijd voor de moeders!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Het leven was er hard, voor de mensen en de dieren, toch hebben ze ook vaak gelachen in al hun armoede. Anders was het niet uit te houden geweest! In de hoek van het binnenhofje woonde dolle Tanne. Iedereen was het er over eens, ze woog minstens honderd vijtig kilo. Ze was verschrikkelijk dik vies en heel lui. Ook was er nog haar gekke zoon van een jaar of twintig. Gekke Nol moest op een dag een grote ketel erwtensoep koken, op een houtvuur. Nu zat er op de schoorsteen een vette kater. En die sprong pardoes in de grote ketel. Gekke Nol heeft niets gezegd, maar bleef die ketel stoken. Toen dolle Tanne haar poes riep kwam hij niet opdagen. Maar toen ze die avond de soep opschepte begreep ze er alles van........ Tanne was bang van haar man en viste algauw de pels er uit. En de man prees zijn vrouw omdat hij zo lekker had gegeten! Hij zei; Bewaar de rest maar voor morgen, dan is hij nog lekkerder. Als de oude Nol dronken was,vroegen de buren wel eens: Nol moet je nog erwtensoep? Wij kunnen daar eens bij glimlachen, maar niet té diep nadenken over die toestanden daar. De wasdag daarop volgend, had Crisjes moeder een kuip schoon water laten staan, toe heeft ze er vier katjes in gegooid om ze te verdrinken. Annie 1 werdt er misselijk van, wat zielig voor die beestjes ze had ze toch ook vrij kunnen laten lopen. Zo gebeurde er wel altijd wat in die achterbuurt. Ook dingen, hoe erg ze ook waren, het bleef onder hen! De mensen van de Walsteeg trokken aan één zeel ze verdedigen elkaar en vochten het ook met elkaar uit. Annie 2 kan het haar moeilijk voorstellen, we zijn nu 1februari 2007
Nu even gedaan om over mezelf te kletsen. Maar wat ik las, was eigenlijk niet zo aan te raden in die heerlijke intieme sfeer van kerstmis. Het is een vraagteken of Annie 1 ooit een feest met haar ouders heeft mee gemaakt, volgens mij is dat gewoon onbestaand. Daarom wil 'k graag een passage letterlijk overtypen. Op vrijdag werd de hele buurt geschrobt met het oog op zaterdag. Maar als de mannen 't huiskamen was meestal alles op. Er werd veel gevochten op die plaats, uit de kamer keken we toe wat er gebeurde. Het ging er hard aan toe! Nooit durfde een politieagent of deurwaarder te komen. De vrouwen sloegen ze met de wasplank de deur uit. Ze losten alles zelf op! Bij de kinderen van de buren mocht ik niet spelen, want hun grote zussen liepen op de baan. Daar begreep ik toen niets van. ik speelde toch stiekum mee, ze lieten wel eens een korst brood vallen. Na dit verhaal en nog vele andere, vroeg ik me steeds af............... Is dit werkelijk in onze omgeving, in onze landen dat zoiets gebeurde? En dat amper met moeite 60 jaar geleden.! Nu zweert Annie 2 hier op deze bladzijde, een heilige eed. Nooit zal ik nog klagen over alle teleurstellingen die we moeten doorbijten in onze omstandigheden! WE HEBBEN AL BIJ AL EEN HEERLIJK LEVEN? ALLEEN WETEN WE HET SOMS ZELF NIET. Nu zit ik te genieten van de storm en de regen die we God zei dank mogen in al zijn furie bewonderen. We wonen heel landelijk en zien over de akkers heen de toren van onze buurt gemeente. Tot wederschrijfs Annie 1 18/01/2007
Na een auto ongeluk en een aantal pijnstillers is het als vroeger, weer op ons vertrouwde plekje aan de pc.
Maar met de stemmige kerstdagen en van oud naar nieuw zou 'k beschamend over Annie 2 moeten vertellen, na alles wat er gelezen werdt echt geen lectuur voor deze dagen. Wij daarentegen hebben een heerlijke tijd achter de rug. De kinders en kleinkinders zijn op kerstavond gekomen! We danken God voor zoveel geluk, zelf kunnen we nergens gaan. Als de kinderen dan hun verlof schikken voor een familiefeest, dat vinden we de must. Op de avond van oud naar nieuw zijn we dan met ons tweetjes heerlijk bij de houtkachel tv gekeken. Om middernacht naar ons bed en de dag erop fris en vol moed aan het nieuwe jaar begonnen. Nog vind ik de moed niet om over Annie 2 te spreken das voor de volgende keer. Maar over het ongeluk met de wagen kan er meer verteld worden. Verleden donderdag kwamen we van de oogarts, bijna 't huis bedacht 'k dat we best een dagschotel konden gaan eten in het bos, dicht bij huis aan. Maar zo ver is het niet gekomen......... op zo een acht tal km. van huis is mijn rechter been geblokkeerd. Wawhhh en ik rij met een automatische wagen, kon dus mijn been niet van het gaspedaal halen, bij een blokage kan ik daar niets mee aanvangen, enkel heel véél pijn verdragen. Zonder nadenken ben 'k van de autoweg gereden naar de zijkant om niemand te belemmeren. Maar we kwamen terecht tegen een ous huisje die te koop stond. A1nn de muur niets te zien, maar de wagen, dat was anders, de hele rechterkoplamp in diggelen en ze zijkant lag in plooien, mijn man in paniek kon niet naar buiten. hij is namelijk ziek, dus ben 'k maar zo rap als het mogelijk was achteruit gereden en naar de garage voor herstel. Toen de dag erna de dokter voor mijn man op controle kwam, sprak ze voor mij een zwaar oordeel uit. JE MAG NIET MEER MET DE WAGEN RIJDEN ANNIE. HET IS GEVAARLIJK ALS JE NIET KUNT STOPPEN; GELIJK HAD ZE! Stel je voor dat er een klein kind de weg ondesteekt, mag er niet aan denken. Nu 'k mijn man dag en nacht verpleeg weet 'k wat het betekend, dus geen andere mensen in verdriet en miserie steken. Dus lieve lezers je mag regelmatig een flitsje van mij verwachten. Tot de wagen verbouwd is kan ik geen stap buiten. Maar dat is voor ons het minste kwaad, we hebben hulp genoeg, god zij dank. Tot de volgende keer. Annie 1 11/01/2007
Vreselijk toch! reeds 7 dagen ben ik aan het proberen het zelfde achtergrond kleur te bekomen. YESSSSSSSSSSSSSSS Het is gelukt Steeds moest ik denken aan Annie 1, die gaf nooit op, dus dank u Annie 1 Straks leer ik nog veel van u, mijn geduld is nu ook niet mijn beste kant, sorry. We hebben een tv bij geplaatst, dan kan mijn man van in bed ook nog even genieten, trouwens ik ook, dus dachten we, genieten van wat nog kan. Maar tussen de boormachien en de stofwolk dacht ik aan Annie 1. Die sliep in de zomer gewoon buiten en zoals ze schreef " naast de stinkput" Want de steeg had amper twee toiletten, als je die krotten een naam moet geven. In de winter sliepen ze binnen, de meisjes op een soort strozak en de jongens onder het dak op de vloer, met van alles om zich toe te dekken en in te draaien. Helaas wisten de ratten ook vlug waar de warme plekjes waren, want meer dan een keer heeft Annie 1 een rat in haar bed gezien.......... Vreselijk! Eigenlijk niet te bedenken dat er amper tussen onze geboorte maar een 25 jaar verschil is. Koude , honger, gestalkt worden, zelf beroofd van een stuk brood als het uitkwam, hoe kan men zich zoiets voorstellen? Eigenlijk moeten we elke morgen, hoe moeilijk het soms is, met een dankbare glimlach, de nieuwe dag omhelzen!
Mijn verontschuldiging voor het late opstarten van dit bericht. Mijn linkeroog moest een nieuwe lens hebben, dus heb ik gekozen voor inplatatie, helemaal niet erg. Maar nu zie ik niet goed, heb tijd gehad om na te denken en wie denkt wordt gewoonlijk ietsje slimmer. Nu weet ik dat bloggen beter geschikt is voor los staande flitsen dan een vervolg verhaaltje hahaha! Maar ik moet eindigen want anders, krijg ik als Annie 1 een pak voor mijn broek. En dat zou erg zijn want het zou een heel nieuwe ervaring zijn, Annie 1 daarentegen kreeg er dagelijks mee te maken, dat vertel ik volgend keer wel.
Als we even de rode levensdraad niet volgen is het verschil wel héél groot. Annie 2 werd geboren in een heel warm liefdevol nestje, gelukkig maar, want ik woog maar 1,750 kgr. Met veel genegenheid en zorgen is het levenslicht me nog steeds niet ontzegd. Dat heb ik werkelijk aan mijn ouders van toen te danken! Jammer genoeg, is mama twee weken na mijn communiefeest bij een auto ongeval om het leven gekomen. Weg met het warme nest! Toen veranderde alles op eens. Op mijn 65 jaar heb 'k het er op gewaagd een gedicht te schrijven, voor de eerste maal mijn gevoelens te uiten. Wat was dat een opluchting.
Mama! Ach moeke, hoe kan zoiets? Niet eens een klap, gewoon niets. Geen mama meer, een grote chaos in mijn geest. M'n lichaam slaat los. 'k Wankel, verga van verdiet. Maar denk je dat iemand, slechts iemand dat ziet? Geen mens kan zoiets begrijpen, wil ik ook niet.
Als 'k met jou, opgebaard, de bloemen begiet. dan kan ik vragen... hoe moet het verder in 't verschiet? 't Lijkt of je glimlacht, maar zo kil, zo koud Anders dan gisteren, net geen twaalf en 'k ben oud.
Die vreselijke dag, ze komen je halen, Stoppen u in de grond, niet te verhalen! Die eerste nacht: Moeke, lig je zacht? Niet te nauw? Die kuil was zo smal en die grond zo grauw! Te diep, te donker, geen licht naast je bed Nu is de manestraal het enige wat je hebt.
Straks draait de wind, dan komt de regen. Je kussen word nat, zijn dat Gods wegen? Hoe vind ik nu rusr, hoe kan ik nu slapen? Veder als wees, moet ik daar in slagen? Ja zeker? m'n schouders worden harde schragen
Laten we dan de dame van het boekje Annie 1 noemen, zo ben ik dan automatisch Annie 2. Gemaksbehalve en om verwarring te omzeilen.
Annie 1 werdt geboren in Nederland ten jare 1909, het zelfde jaar als prinses Juliana, moeder van de huidige koningin. Daarom noemt haar boek " Een andere kraamkamer " Toen ze 73 jaar was en in een home verbleef schreef ze, met wat hulp dit boekje, toch wel een felicitatie waard! Toen mijn verjaardag eraan kwam van 73.... Kreeg 'k het boekje als geschenk, het bestaat niet meer, ook in de bib niet meer te vinden. Wat voor mij een meerwaarde kreeg. Later kreeg 'k de indruk dat het een van de allermooiste geschenken was van dit jaar. Mijn leven kreeg een andere demensie. Toen ik begon te zien welk een luxe we als normaal beschouwen en al die onodige dingen rond ons. Pas dan besft men hoe dankbaar we moeten zijn. we leven in een gouden eeuw. Annie 1 werdt geboren in een armoedige steeg. De Walsteeg. Zoiets had ik nog nooit gezien
Drie dagen heb ik moeten zoeken om een blog aan te maken om nu tot de contatatie te komen dat ik er nog héél weinig over weet. Dus, lieve bezoekers vergeef me als ik fouten maak. Mij even voorstellen voor wie er om geeft.
Annie de Rijk, een vrouw van 73 jaar, ben steeds 't huis om mijn man te verzorgen. Dus is mijn pc de enige uitlaatklep. Ben heel gelukkig, want mijn man is een bovenste beste. Voor hem doe ik werkelijk alles wat mogelijk is. Lees veel boeken, want zwaar werk is niet meer voor mij weg gelegd, geen nood want voor het huishouden is er hulp voorzien. We wonen bewust heel landelijk en vinden het heerlijk om verre uitzichten te bewonderen van uit het venster. Laatst kreeg ik als geschenk een boekje. zeer oud en niet meer te krijgen. Het was net geen dagboek maar dagflitsen, geschreven door een vrouw van 73 jaar. Nu wil ik graag, aan de hand van het boekje en mijn eigen leven eens de flitsen vergelijken. Want haar naam is Annie de Rijk! Identiek op de zelfde manier geschreven en dat is niet het enige. Mijn interesse groeide met de dag, door de eerlijke en eenvoudige manier waarop ze schreef. Nu zoek ik alleen nog iemand die mij de fijne blogkneepjes wil laten ontdekken.
