Op 15 september 2006 schreef ik over die stof op mijn blog deze tekst:

En deze tekst kwam er op 16 juni 2007

Maffieus en illegaal worden harddrugs aan de man gebracht om gewoon maar te drogeren of om toxicomanieën in stand te houden.
Gebruikers betalen zich blauw en raken door geldnood in de criminaliteit om zich te kunnen drogeren.
Tegenover die miljardenindustrie kon een farmaceutisch establishment alleen maar kwijlen van de afgunst.
Tot op het ogenblik dat de vondst van de eeuw werd gemaakt.

Sinds 1920 (“Vernichtung Lebenunwertes Lebens”, geschreven door een rechtsgeleerde en een psychiater, universiteitsprofessor), sinds ook de Tweede Wereldoorlog en sinds de crisette met Softenon, was het helemaal niet zo simpel meer om niettegenstaande de enorme groeimogelijkheden van een chemische industrie nog echte succesvolle chemische toppers te produceren.

Immers, statistisch bleken de variaties op de synthese van amfetamines uitgeput te raken met de hoogtepunten van verbruik in die Tweede Oorlog, de oostelijke (sport)landen aan de andere kant van het ijzeren gordijn en de kortstondige piek van de eetlustremmers.

En cocaïnederivaten bleken niet zo eenvoudig in hun chemische synthese.
In de jaren 80 maakte een versoepeling van de wetgeving in de VS op het registreren van geneesmiddelen het mogelijk dat farmaceutische bedrijven een staatsgreep konden plegen bij het Overheidsorgaan FDA.

Vanaf dat moment volstond het voor de registratie van nieuw ontworpen moleculen fantoomstudies te laten uitvoeren door bevriende bedrijfjes die zich speciaal daarop hadden toegelegd en vakkundig de nodige officiële documenten ter beschikking konden stellen.

FDA verleende dan de registratie, en als nu toch eens zou blijken dat een of ander product echt schadelijk zou kunnen zijn, dan hoefde men alleen maar de doden te tellen, en in te grijpen.

Het bedrijfsvriendelijke klimaat op FDA liet dan ook totaal nieuwe moleculen op de markt komen, waarvoor eerder een ‘vage’ scheikundige voorstelling was gegeven, maar die door de zogenoemde ongebonden en deskundige wetenschapslui uit een vorige periode al dadelijk als ‘nieuwe’ varianten van de amfetamines waren herkend geworden en daardoor dan ook onder een opiumwetgeving zouden terechtgekomen zijn.

De nieuwe phenylpropylamines (SSRI’s) die eenzelfde werkingsmechanisme hebben als de phenylethylamines, die amfetamines zijn, en die in de aangepaste doseringen net evengoed ook als de stimulantia actief zijn, kwamen nu in de handel als totaal nieuwe stoffen in de behandeling van depressies, maar dan natuurlijk veel actiever dan de tot dan toe gekende tricyclische antidepressiva.
Van een ‘storende’ opiumwetgeving was helemaal geen sprake meer.

Prozac en de konsoorten ervan waren geboren.
En in tegenstelling tot de amfetamine-molecule werden plots een (statistisch) bijna oneindig aantal variaties mogelijk.
Lucratieve perspectieven voor de industrie.

Maar “de” vondst van de eeuw kwam eigenlijk uit de hoek van psychiaters.

Helemaal het document uit 1920 indachtig over de exterminatie van de levensonwaardige levens, bijna dagelijks geconfronteerd met het probleem en ook in de wetenschap dat in deze nieuwe tijden vernietigingskampen niet meer geduld zouden worden, ontstond de gedachte om nu eens te gaan experimenteren met echt hoge doseringen van de bekende harddrugs, die tot dan toe nog steeds redelijk taboe waren.

De onbehandelbaren van toen diende men cocaïne of amfetaminestoffen toe in doseringen waarbij ze meteen dwangmatig psychotisch gemaakt werden, doordat het zenuwstel in gevaar reageerde op deze massieve aanvallen.
En wat bleek?
Onbehandelbaren leken een klop van de hamer te krijgen, konden zich als bij mirakel alleen maar op 1 punt focussen en werden heel dociel, dus dan toch: behandelbaar en kneedbaar.

Wondermedicatie was geboren, terwijl men heel goed besefte dat nu de exterminatie kon uitgevoerd worden als een witte boord of als de zachte heelmeester, die stinkende wonden maakt.
Immers, psychiaters werden toen nog opgeleid met de kennis dat die producten het zenuwstelsel zodanig verwoesten dat van een uiteindelijke genezing geen sprake meer kon zijn.
Ofwel doodvallen ofwel eeuwig dwangmatig dociel blijven.
Vandaar: het voornaamste doel moet bereikt worden: de exterminatie zal lukken, en wij zullen geen handen moeten vuil maken.
Het onbehandelbaar zijn van de onbehandelbaren noemde men een nieuwe ziekte: ADHD en de wondermedicatie ervoor was al in de handel.
Alleen... een beetje hoger doseren dan om gewoon maar te drogeren, tot de nevenwerkingen en de miraculeuze effecten kunnen optreden.

Rest alleen nog: om commerciële redenen het tot dan toe gekende werkingsmechanisme in de doofpot stoppen en een commercieel nuttiger: “werkingsmechanisme ONBEKEND” in omloop brengen.

Het werkte allemaal , het werkt nu nog ....
Wat meer is: de laatste jaren worden schijnbaar alleen nog onbehandelbare kinderen geboren.
De maatschappij was er zich totaal niet van bewust dat de genen van de nieuwe ouders al zo verdorven waren, dat ze alleen maar schijnbaar onbehandelbaren tot leven konden wekken.
De erfelijkheid van de ziekte kreeg van dan af ook een wetenschappelijk karakter: de ouders kregen het van de kinderen en nu bestaat al de trend om ook de ouders als onbehandelbaren te extermineren.
Belangenverenigingen worden nu betaald om ouders, onbewust van hun ziek zijnde, op te sporen en door de mand te laten vallen.

Gelukkig zijn daar nu de kinderpsychiaters en de harddrugs.
Gelukkig zijn daar nu de bedrijven die nieuwe varianten op de oorspronkelijke harddrugs kunnen verkopen tegen heel dure prijzen.
Gelukkig zijn daar nu ook al de belangenverenigingen die onbehandelbaren met de gelden van de bedrijven kunnen ronselen, opsporen en behandelingen aansmeren “als ze uiteindelijk door de mand vallen” ( dixit Zitstil in reclameboodschappen).
Gelukkig zijn daar nu ook de CLB’s die de wonderen van het dwangmatig dociel zijn hebben ontdekt en nu voortaan alleen nog het pedagogisch comfort prediken.
Gelukkig zijn daar nu ook al de dokters die geleerd werden dat ze niet eens hoeven te weten hoe die wondermedicatie werkt en die daardoor de snoepjes als heel veilig gaan voorschrijven.
Die dokters beseffen niet eens meer dat ze meedraaien in een exterminatie die boven hun hoofden al werd beslist en in gang gezet.

Dokters zijn anders wel in de waan dat ze met die harddrugs voor veel kinderen al een wereld van verschil hebben kunnen tot stand brengen.
Hetgeen men vroeger een dwaze onkunde van de geneesheren had moeten noemen, noemt men nu evidence based medicine en zo blijft het onfeilbare imago van de grote tovenaars maatschappelijk overeind.

Evidence based klinkt veel slimmer, want we weten ook wel dat dokters zo lucide zijn dat ze geen barstende koppijn met een guillotine gaan behandelen. Ze zouden er een klant mee kwijtspelen
Gelukkig maar dat psychiaters slim blijven lijken... de chemische industrie heeft hen heel hard nodig, als ze voorbeeldig naar de pijpen dansen en een exterminatie van onbehandelbaren uitvoeren die geweldig veel geld opbrengt.

Dat alles lijkt , zelfs voor mij, nogal cynisch.
Dat is het ook.
Maar het is de naakte waarheid.
De grote fout die jaren geleden werd gemaakt, is dat men om commerciële redenen het echte werkingsmechanisme gebannen heeft uit medische opleidingen en uit wetenschappelijke literatuur.

Daardoor ontstond een generatie die bleef extermineren zonder er de uiteindelijke bedoeling van te snappen, nu extermineert men iedereen op eenvoudige vraag naar pedagogisch comfort, op eenvoudige vraag naar perstatieverhogende middelen heel simpel omdat de gebruikte middelen als superveilig worden voorgesteld.
Ze werden ooit als superveilig voorgesteld om er met propere handen de echte onbehandelbaren mee te kunnen vernietigen in de geest van het document uit 1920.

Zij die het systeem ooit op die manier hebben opgezet beginnen nu de ogen te openen als men merkt wat hun propere handen maatschappelijk hebben aangericht.
Bemerk de mededeling in de kranten van 12 november waarbij een van de geniale uitvinders nu (in paniek) stelt dat ADHD-medicatie niet zou werken, in een poging om de uit de hand gelopen vernietigingsmachine te stoppen.
Fanatieke volgelingen goed in de war natuurlijk, omdat ze maar aan het dealen bleven zonder kennis van zaken en er ook nog goed aan verdienden. Ze waanden zich dokters, terwijl ze de engelen des doods speelden, op een richtlijn uit 1920.

FDA is nu wel verplicht om stoffen die in eenzelfde periode als de doden met Vioxx, meer dodelijke slachtoffers hebben gemaakt toch in de handel te houden omdat ze als antipsychoticum moeten gebruikt worden om de nog niet doodgevallen Rilatine en Concerta-geextermineerden corrigerend te behandelen.
Immers, de doodgevallen Rilatine en Concerta onbehandelbaren worden zelfs niet geteld omdat ze doodvielen door een aangeboren hartziekte.
Hoe kan je nu doodvallen van een veilig (exterminerend) product?
Toch geniaal hoe men nu extermineert, zonder zelfs de slachtoffers hoeven te tellen.

PS: In dezelfde periode waar men met Vioxx 932 doden telde en het daarom uit de handel heeft genomen, stierven 3277 doden aan Leponex, 1005 aan Zyprexa en 1093 aan Risperdal.
Die 3 stoffen zijn nog steeds in de handel en worden respectievelijk aangeboden door Novartis, door Lilly en door Janssens Pharmaceutica.
Die 3 bedrijven hebben dan respectievelijk de psychotica Rilatine, Strattera en Concerta in de handel waar men met propere handen levensonwaardige levens mee extermineert.
Zo proper dat men niet eens bijhoudt hoeveel er eigenlijk mee sterven omdat de sterfgevallen ermee aangeboren hartziekten zouden zijn.
Het hebben van enig schuldgevoel in deze zou zelfs totaal misplaatst zijn.

Drug to stop smoking questioned

A pill to help people stop smoking is under the spotlight amid reports that it can generate suicidal feelings.
The UK's medicines watchdog, the MHRA, is to monitor the situation "closely" after 839 reports of adverse reactions to Champix, licensed last year.
Nearly 50 people reported depression - mainly patients with a previous psychiatric history. There were another 16 reports of suicidal thoughts. The US regulatory body has already expressed concerns about the drug.
Pfizer's drug Champix, also known as Varenicline, has been available for about a year.

It is unusual as it both stimulates and blocks specific nicotinic receptors in the brain.
It is thought that by stimulating the receptor it mimics the effects of nicotine to reduce cravings.
At the same time, it partially blocks the receptor preventing nicotine from binding to it, resulting in a weaker response in people who give in to temptation and have a cigarette.
Trials suggest some 44% of smokers give up after taking the drug twice a day for 12 weeks, compared with 18% of those given a placebo and 30% of those taking another major anti-smoking drug, bupropion.

Various complaints

Nausea was already known to be a side-effect, and 183 of the reactions which had been reported to the Medicines and Healthcare products Regulatory Agency by late September involved feeling sick.
There were 52 reports of abnormal dreams, 49 of dizziness, 37 of fatigue, 82 of headaches, 21 of drowsiness and 67 of vomiting.
The majority of the reports of depression came from patients with a previous psychiatric history.

In the UK, between 15,000 and 20,000 people are using the drug.
Last week, the US Food and Drug Administration announced it was investigating the drug after receiving similar reports.
The European Medicines Agency said they looked at some of these concerns in July, and had decided no action was needed. Current warnings were adequate, they concluded.

A statement from Pfizer said: "There is no scientific evidence establishing a causal relationship between varenicline and the post-marketing report events.
"Quitting smoking, with or without treatment, is associated with nicotine withdrawal symptoms and has also been associated with the exacerbation of underlying psychiatric illness."

Published: 2007/11/27 17:33:16 GMT

Wasmiddelen zitten in opgeleukte dozen en worden voortdurend aangeprezen: wast nu nog witter en ja, alweer vernieuwd, voor een nog beter resultaat.
Wij beseffen dat het om reclame gaat en weten dat de fabrikant het liefst zoveel mogelijk geld wil verdienen aan zijn product.

Medicijnen zitten ook in opgeleukte doosjes, er wordt ook reclame voor gemaakt door de fabrikant , dit maal via folders,"voorlichting" en medicijnmannen als tussenpersoon.
Ook hier klinkt het : nog heilzamer en al weer vernieuwd, voor een nog beter resultaat.
Ook hier wil de fabrikant veel verdienen. Het verschil tussen waspoeder en gelegaliseerde dopingpillen is, dat je het ene door de afvoer spoelt en het ander op eet.

Wie door heeft dat het in beide gevallen om geld gaat en niet om een wittere was of stralend humeur, kan natuurlijk besluiten beide door de afvoer te spoelen, of voor degene die het milieu liefheeft : de chemokar.
Truus

http://nl.wikipedia.org/wiki/Ritalin

En daar prijkt nu :

Voor een goed begrip: dat bijkomende lijntje is er deze keer niet door mezelf geplaatst. Immers, eerder al werd ik vakkundig geintimideerd, omdat het echte werkingsmechanisme van die doping als onbekend wordt beschouwd, sinds men er kinderen wel en sportlui niet mee mag drogeren.

In juli 2006, zou het plaatsen van een dergelijke link naar mijn website met uitleg over het werkingsmechanisme dat wel bekend is, als vandalisme beschouwd worden.

Bekijk al de teksten over de wondermedicatie even, en oordeel op welke manier de echte vandalen kinderen de psychiatrie en de dood injagen.

Hoe zou het komen dat het gros van de wetenschappers wel subjectieve informatie mag geven, zonder dat mijn visie aan bod mag komen?
Het gros van de wetenschappers beargumenteert de werking van die doping op kinderen door te stellen dat het werkingsmechanisme onbekend is.
Mijn beargumentatie is anders wel heel duidelijk en meer gedetailleerd dan alleen maar ‘onbekend’.

Waarom verzwijgen al die slimme wetenschappers dat men de wondermedicatie moet doseren tot een nevenwerking van de doping een zichtbaar therapeutisch resultaat oplevert, namelijk : een dwangmatig psychotisch gedrag (kalmer lijken, meer geconcentreerd, zeer dociel …)

Zie ook de mededeling van FDA daarover op 21 februari 2007.

LSD, cannabis,cocaïne en amfetamine verwoesten het zenuwstelsel op een identiek zelfde manier.
Daardoor veranderen ze ook de perceptie op de realiteit.
Daardoor veroorzaken ze ook een controleverlies op het gedrag
En ook daardoor vallen ze  'bijna' allemaal onder een opiumwetgeving.

Alleen een 'staatsgreep' door de industrie op FDA (gevolg van een versoepeling in de wetgeving) heeft eind jaren 80 ervoor gezorgd dat phenylpropylamines (SSRI's) met een amfetaminewerking ongezien door de mazen konden glippen.
Intussen hebben de gelijkaardige 'ongevallen' ermee aangetoond hoe ze niet alleen maar chemisch verwant zijn aan de amfetamines, immers om eenzelfde werking als amfetamine te bekomen, doseert men alleen maar wat hoger.
Zo komen we er ook en met minder commerciele beperkingen.

Huiveren jullie mee ?
http://cbs2chicago.com/health/ecstasy.brain.damage.2.333692.html  (filmpje)

Al lijkt men stilaan overtuigd te raken, dat men met amfetamine en(of) cocaïnedoping het zenuwstelsel verwoest, nu blijkt plots dat er indicaties zouden bestaan om bij ‘klagende’ Bosnië (of andere) veteranen, nog meer het zenuwstelsel te gaan verwoesten dan men het vooraf al onvoldoende heeft gekund met cocaïne (methylphenidaat) of amfetaminestoffen (SSRI’s).

De bekwaamheid van gedragstherapeuten om met die mensen ( PTSS) om te gaan kent dus grenzen, waardoor de hulp van een chemische gedragscastratie wordt overwogen.

De tekst waar ik naar verwijs gebruikt weliswaar het commerciële jargon van de ontbrekende stoffetjes, maar het positieve ervan is althans dat nu simpele zielen met hun commerciële jargon schijnen te willen aantonen hoe men patiënten kapot maakt door ze te drogeren met wondermedicatie.

Verhaaltjes over serotonine of andere heropnameremmers zijn de verkooppraatjes die men heeft uitgevonden om in de plaats te komen van het echte werkingsmechanisme.

Het echte werkingsmechanisme heeft men als onbekend verklaard wanneer doping een therapeutische indicatie heeft gekregen.

Het therapeutisch effect van doping wordt verklaard doordat men doseert tot de nevenwerkingen optreden.
Het dwangmatig psychotisch maken heeft men uitgelegd als: kalmer lijken, beter geconcentreerd en zelfs heel dociel.

Terwijl het chronisch dwangmatig psychotisch maken uiteindelijk psychotisch gedrag doet ontstaan, veranderde men dit begrip in: karakterstoornissen, die eigen zijn aan de ziekte.

Commercieel bleek het geen goed idee om hier te stellen dat die karakterstoornissen eigenlijk ontstaan door de nevenwerkingen van de ‘medicatie’.

Zo kunnen alle gedragsziekten worden genezen met wonderbare drogerende stoffen, die geruisloos de ziekten in stand blijven houden.

Een commercieel geniale vondst: maar medisch een gigantische megablunder.
Maar hoe leggen we die vergissing nu uit aan de ‘wereld’?

http://www.amc.uva.nl/index.cfm?sid=227&uitgaveid=67&contentitemid=591&itemid=101

Beste Fer,

Triest nieuws: T’s indicatie is positief bevonden door zware fraude op aanmeldingsformulieren.
Dit door school, Lentis en vader. De duivelsknechten doen hun werk. Mijn prachtige zoon mag nu met pillen methylfenidaat, machteloosheid en verdriet, met vervalste diagnose Asperger zijn toekomst gaan verliezen in het gedragsgestoorden-onderwijs.
Is een kind geestelijk vermoorden ook moord?

p.

De geneeskunde mag mensen drogeren met stoffen die aan amfetamine verwant zijn, als ze 'koude tenen' zouden hebben, want die stoffen veranderen een perceptie op de realiteit. 

De geneeskunde mag kinderen drogeren die bedwateren met stoffen die hun slaapritme ontregelen omdat het dopingproducten zijn. 

De geneeskunde mag ouderen in rusthuizen drogeren met zogezegde slaapmiddelen die tegen 's morgens mCPP vrijzetten, een cocaïnestof die de federale Overheid als een gevaarlijke drug omschrijft. 

De geneeskunde mag rokers die willen ophouden met roken drogeren met cocaïne en amfetaminestoffen, die hen een controle doen verliezen over dat ontoelaatbaar gedrag.
Want cocaïne en amfetaminestoffen veroorzaken een controleverlies op gelijk welk gedrag. 

De geneeskunde mag renners drogeren met ‘veilige’ antidepressiva die in de geschikte doseringen eigenlijk amfetaminestoffen zijn en gelukkig (nog) niet eens op een verboden lijst staan, laat staan dat die producten giftig zouden zijn.

De geneeskunde mag mensen met stemmingstoornissen drogeren om ze chronisch te laten hallucineren,en hen een veranderde perceptie op de realiteit te verschaffen, en die in sommige gevallen ook een controleverlies over het eigen gedrag kunnen veroorzaken. 

De geneeskunde mag kinderen in de klassen drogeren omdat ze zich als kinderen gedragen, en als men daarover wordt aangesproken, dan drogeert men alleen maar op vraag van ouders, schooldirecties, vrienden of kennissen, die zonder die doping bij de kinderen toch zo moeilijk kunnen functioneren. 

Het drogeren in de klassen gebeurt met te hoge doseringen (hoger dan om alleen maar te drogeren) waarbij meteen al de beoogde nevenwerkingen (dwangmatig psychotisch maken) bereikt worden om een pedagogisch comfort te garanderen.

Zonder enige scrupule kan de geneeskunde zoiets aan, om de simpele reden, dat men niet eens weet hoe al die dingen werken.

Men leert de dokters aan, dat het werkingsmechanisme van al dat goeds voor de maatschappij, volledig onbekend is.

Alleen dokters in de geneeskunde zijn slim genoeg om te kunnen snappen, dat een onbekend werkingsmechanisme de beste garantie is om veilige dopingproducten door een maatschappij vol met dommeriken te laten gebruiken.
Die dommeriken van het gewone gepeupel zullen trouwens nooit snappen waarom wij zo slim zijn dat we er niets van hoeven te kennen.
Maar intussen verwoest men zenuwstelsels, terwijl men de domme mensen wijsmaakt dat we dat doen ‘ter ondersteuning’ van een helende gedragstherapie.
Intussen veroorzaakt men een controleverlies over het gedrag en zijn we dan heel verbaasd als op een ogenblik de stoppen helemaal doorslaan.
Immers wij denken alvast nog steeds dat we de mensen helpen door ze de genotsmiddelen te verschaffen, waarvoor het algemeen belang van eerdere generaties ons ooit behoedden.

Nu zijn die genotsmiddelen onmisbaar geworden voor een totale en een complete individuele zelfontplooiing, zelfs ten koste van overwegingen van een eventueel algemeen belang, dat intussen allang over boord werd gegooid.
Dokters weten anders nu nog steeds niet dat men er mensen mee drogeert, immers : ze weten nog niet eens hoe die stoffen eigenlijk wel werken, hoe zou men kunnen drogeren ermee, als we niet eens weten hoe ?

Dokters weten nu alleen, dat men er mensen mee blij kan maken en die wetenschap alleen al is de basis van hetgeen ze nu heel geleerd de evidence based medicine zijn gaan noemen.
Met andere woorden : toffe geneeskunde omdat we, tot ieders tevredenheid en genot, vroegere verboden producten mogen dealen. 

Die stoffen zijn immers zo veilig en gezond dat de maatschappij voortaan functioneert als nooit tevoren.
De dramatische en vervelende oorlogen van weleer zijn vervangen door heel sporadische opstootjes van zinloos geweld, maar die zijn dan te wijten aan de wapenhandelaren of aan enkele scherpe messenverkopers. 

Alle stoffen die doen hallucineren doen zoiets op eenzelfde manier.
Ik leg dat uit in mijn boek, en al die stoffen zijn chemisch gerangschikt in vier grote scheikundige groepen.

Wetenschappelijke studies brachten aan het licht dat drie soorten proefdieren (duiven, ratten en apen) allemaal op eenzelfde manier reageerden wanneer ze een piperidylbenzilaatester , een phenylethylamine en een phenylpropylamine toegediend kregen.
Zoals ook bekend veroorzaken die stoffen dus psychotisch gedrag, en zoals ook bekend door de evidence based medicine, corrigeert men dat psychotisch gedrag met antipsychotica.

Maar aan het publiek vertelt men dan dat men de karakterstoornissen van de ziekte ( maw.de nevenwerkingen van de psychotica) moet gaan behandelen met typische medicatie die speciaal werd uitgevonden om die karakterstoornissen van die ziekte (maw. antipsychotica, ofte neuroleptica) te gaan behandelen.

Het begrip 'karakterstoornissen' is hier dus een eufemisme voor psychotisch gedrag, maar dat heeft nog steeds niemand door.
Kortom : hier werden aandoeningen uitgevonden, die door een behandeling met narcotica of psychotica, zichzelf in stand kunnen houden en die door de nevenwerkingen zelfs epidemische afmetingen kunnen gaan aannemen.

Een win-win situatie voor alle belanghebbenden.
En de bevolking .... ach , die bestaat alleen maar uit dom gepeupel.
Dom gepeupel dat snakt naar genotsmiddelen, die alleen maar veilig zijn als ze gedeald worden door dokters in de geneeskunde, maar die dodelijk kunnen zijn en psychotisch kunnen maken wanneer ze uit een ander circuit vandaan komen.

Als het absurde normaal wordt, dan is de totale waanzin niet ver meer af.

“aan zijn 5.5 jaar werd hij van zijn 1ste school afgezet, hij moest weg zijden ze. hij is dan naar een speciale school gegaan voor kinderen met gedragstoornissen. hij komt nog altijd dagelijks naar huis. daar hebben ze ADHD en ODD vast gesteld. zit regelmatig met depressies en heeft regelmatig in de nacht tot 4 x toe paniekaanvallen. dan ziet hij dingen die er niet zijn. die paniek aanvallen kan hij niet onthouden dat hij ze heeft gehad. heeft me al gevraagd al wenend voor mijn voeten op zijn knieën "mama ik kan er niet meer tegen, ga je mij dood doen" heeft tot 2 keer toe zijn zus willen met een mes aanvallen. hij heeft ze al van de trap gegooid toen hij kleiner was, eerst zat hij te lachen dan weende hij omdat hij zag dat ze bloede. als hij (gewoon) is, is het een lieve jongen die graag werkt. maar dan zie je zijn ogen heel donker worden en dan komt hij een totaal andere persoon. het is soms echt een hel en als ouders moet je heel sterk staan en dan ook nog zo blijven.”

Veel schoolgaande kinderen, vooral de hoger begaafde, levendige krenten in de pap, zijn door volwassen middenmoters en zelftobbers aan de medicatie (drugs )gezet.

Is dit om te voorkomen , dat er anders een al te pijnlijk probleem in beeld komt?
Bij het kwistig strooien met drie of vier letterige afwijkingen bij kinderen(de volledige naam wordt al te ingewikkeld) is men aan een aantal vragen voorbij gegaan.

Hoe is het mogelijk dat een geestelijk gezonde populatie homo sapiens, ' de moderne hedendaagse mens dus, waaronder leerkrachten en psychologen, zo'n vreselijk berg onbruikbare gedragsgestoorde drie en vierletterige kinderen voortbrengt.

Nog voor ze aan het ABC beginnen, kennen deze stakkers al de letters ADHD, PDD-NOS enz.

Volgens de wet van Mendell zou je van een gezond ouderpaar toch een redelijke verwachting kunnen koesteren, dat het nageslacht geestelijk ook redelijk o.k. is.?
Natuurlijk zijn er kinderen met evidente afwijkingen.
Maar de huidige percentages wijzen op een interessant fenomeen: Eenvoudig voorbeeld: In een klas in Amerika zitten dertig kinderen, deze hebben zestig ouders.
Van de ouders zijn er drie geestelijk niet in orde. Dan blijven er nog zevenenvijftig over .
Twintig kinderen slikken medicatie tegen drie of vierletterige afwijkingen.
Je zou dan verwachten dat er veel meer gestoorde ouders aan te pas gekomen moeten zijn om zo'n grote groep kinderen met gedragsafwijkingen te produceren. Bijvoorbeeld een stuk of twintig.
Omdat het hier geestelijk gezonde ouders betreft, kan aan de kwaliteit van de opvoeding niet getwijfeld worden dus dat speelt geen rol.
Ook de leerkrachten en hulpverleners zijn allemaal van topkwaliteit dus dat speelt ook al geen rol.
Wie heeft nu eigenkijk waar last van?
Of is de vraag wie heeft last van wie?

Het zou mooi zijn als er onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek naar dit fenomeen werd gedaan.
Ondertussen houd ik het als eenvoudige huismoeder,(zeer gelukkig met mijn kinderen) maar op :

GPOS (vier letters) Geprojecteerd Pedagogisch Onmachts Syndroom.

Dat komt veel voor bij volwassenen, vooral in het onderwijs en de hulpverlening.

Deze gedragsstoornis is nog niet uitgezocht, maar zou een verklaring kunnen zijn.

Gedragskenmerken: slecht in staat tot zelfreflectie, niet al te hoog IQ, uitingen van onmacht, gebrek aan sturende vaardigheden, rudimentair pedagogisch inzicht, dwangmatig projecteren van de eigen onmacht op vooral kinderen.
Ik ben benieuwd wanneer en of er onderzoeksgeld beschikbaar komt om dit eens goed uit te zoeken.

P.V.W

> Date: Wed, 8 Aug 2007 11:54:21 +0200
>
> Truus heeft u een link gestuurd naar een blog:
>
> Ren voor je leven!
>
> Omdat het trendy is lid van tenminste drie belangengroepen te zijn
> en vaak nu net die ene groep nog ontbreekt, lijkt het me leuk om een lotgenoten contact voor wanhopige huisdier bezitters op te zetten. Of kan ik mij met mijn Jack Russel ook aan melden bij Zitstil. Mijn probleem is dat hij nooit stil zit . Het is ook niet de natuur van een Jack Russel om stil te zitten maar dat terzijde. Ik heb ook niet veel tijd om hem op te voeden want ik moet de hele tijd werken. Als ik thuis kom heeft hij weer niet stil gezeten maar de halve bank weggekauwd. Dan moet ik nog meer werken om weer een nieuwe bank te kopen. Anders val ik uit de toon bij alle andere mensen die ook steeds aan het werk zijn om op een nieuwe bank te zitten. En ook uit alle glossy woon en lifestylemagazines blijkt duidelijk dat je down en out bent zonder alles te hebben.
> Mijn hoop is dat de farmacie ontdekt dat ze de huisdiermarkt nog niet geëxploiteerd hebben. Als mijn hond nou ook aan de Ritalin kan, dan hoef ik hem niet op te voeden en gaat mijn bank langer mee. Het zou een hoop oplossen. Als ie psychotisch wordt kan ik mooi mezelf aanmelden bij het lotgenoten contact voor gestoorde hondenbezitters. Ik ga dan natuurlijk wel vragen of ik ook centjes kan krijgen van de farmaceutische industrie om mijn belangengroepje mee te runnen. Eigenlijk had ik natuurlijk beter een Griekse landschildpad kunnen nemen: die blaffen nooit en kauwen geen bankstellen op. Eigenlijk had ik kunnen weten dat iets met pootjes er aan de hele dag wil rennen en bezig zijn. Maar ja, hij zag er zo schattig uit in het nest. Het punt is dat zijn uiterlijk wel in het interieur past maar zijn innerlijk niet. Wel heb ik gelezen op de site van de FDA, dat je door Ritalin aan hartfalen kunt bezwijken. Nou ja dan neem ik gewoon een nieuw hondje of anders toch maar een schildpad.
>
> Truus
>
>
> Blog: Rilatine - Concerta - Strattera - ADHD http://blog.seniorennet.be/rilatine
> Bericht: Gratis reclame voeren voor Zitstil vzw.

Tot mijn grote opluchting weet ik eindelijk wat mijn hond mankeert: ik kreeg via een belangenvereniging een lijst van symptomen in handen.Een vrij vertaalde versie van de DSM IV- criteria.
Ik heb de buurvrouw erbij gehaald. We hebben samen aan de keukentafel wat zitten turven, in de verschillende blokken gedragskenmerken.

En ja hoor: zeer duidelijke gedragskenmerken van ADHD.

Ik ben erg blij: hiermee is komen vast te staan, dat het niet aan mij ligt, maar aan mijn hond.

Ik ben op bezoek gegaan bij de dierenarts.

Dan kon hij ondersteunende amfetamine voorschrijven, om deze gedragstoornissen de kop in te drukken. Het buurjongetje heeft dat, tot ieders tevredenheid ook tot zijn 10e geslikt.

Totdat hij plotseling met een zware psychose en hartklachten werd opgenomen en helaas zomaar is overleden.

Ik had op Google al TMC ingetypt, in de hoop dat er psychomedicatie wordt verkocht, onder de merknaam Total Mind Control. Dat leverde geen bruikbaar zoekresultaat op.

Volgens mijn dierenarts mag je niet zomaar amfetamineproducten, zoals Ritalin in je hond stoppen.

Dat is voor kinderen bedoeld.

Hij waarschuwde mij ook nog, dat amfetamine erg lijkt op cocaïne.
Het kon dan wel eens slecht aflopen met mijn hond.
Ik dacht nog wel, dat wat voor kinderen als veilig en uitstekend aan de man gebracht wordt, door psychologen en belangengroepen, bij mijn hond ook geen kwaad zou kunnen.

Vooral omdat hij dezelfde gedragskenmerken heeft.

Ik hou heel veel van mijn hond en ik wil natuurlijk geen ongelukkig proefdier van hem maken, waarmee het slecht afloopt. Vooral niet nu via de mondiale waarschuwing van de Food en Drugs Administration (VS)blijkt, dat het met (proef)kinderen in de praktijk, ondanks de mooie beloften en sussende woorden van de voorschrijvers, soms dodelijk afloopt.

Kijk, ik heb toch liever een druk hondje dan een dood hondje.

Truus.

Het komt wel vaker voor dat een ezel aan een paard het verwijt maakt dat hij te hard loopt.

De ezel laat daar mee weten niet meer snelheid in huis te hebben en baalt daarvan.
Het paard moet maar medelijden hebben met de ezel.
Behalve dat hij niet hard kan lopen blijkt hij ook niet in staat zichzelf te accepteren en projecteert dit dus op het paard.

Sneu voor de ezel, zoveel beperkingen en frustraties.
Het valt niet van het paard te verwachten dat hij drugs gaat slikken om zijn natuurlijk aangeboren snelheid te reduceren, tot de frustraties van de ezel zijn opgeheven.

De ezel moet zijn probleem maar zelf oplossen.

Het paard heeft geen last van zijn snelheid. Just go for it. Als dat zijn aangeboren talent is: gewoon ontwikkelen en er van GENIETEN.
De moraal van het verhaal: je gaat geen pillen slikken omdat iemand anders ergens last van heeft, dan ben je pas echt gestoord bezig.

Truus

Een tijdje geleden las ik een citaat van Raoul Vaneigem, hij is een Belgische filosoof en was één van de belangrijkste denkers van de Franse studentenbeweging in ‘68. Het citaat luid als volgt:

‘"Heeft het schoolsysteem zich tot op heden niet voornamelijk laten leiden door één motief: ‘de technieken van de dressuur te verbeteren om het dier rendabel te maken?’ "

Het viel deze man op dat scholen maar één enkel doel hadden, plicht, gezag en tucht, plezier was uit den boze en enthousiasme moest worden onderdrukt. Maar is er eigenlijk al zoveel verschil te merken, na deze mei ’68? Ik denk het niet.

Al haast heel de lager school en nu ook op de middelbare school, strijd ik voor mijn zoon die onder het label ADHD gebukt loopt en waar ze zijn enthousiasme willen onderdrukken door het geven van rilatine. Is ons denken dan zo af gestompt dat we de geneeskundige wereld, de plaats van de kerkelijke tuchtvaders hebben laten innemen en het achteloos slikken wat de nieuwe goden ons te vertellen hebben.

Het onderwijs, een plek waar een kind zich zou moeten kunnen ontplooien, zijn nieuwsgierigheid en leergierigheid naar al wat nieuw is, zou moeten kunnen leren ontdekken, wordt nu een ‘valkuil’ voor zij die ‘anders’ zijn. Wat is er nu zo bepaald ‘anders’ aan deze kinderen?

Het begin

Hij is het tweede kind in een gezin van drie , komt kort na zijn broertje en in een zeer drukke periode van mijn leven. Het was zelfs niet de bedoeling dat er zo snel een tweede kindje zou volgen, maar goed, hij diende zich aan en het leven ging zoals dat gaat. Hij sliep niet ’s nachts en huilde telkens het donker werd. De eerste maanden lijkt dit allemaal nog ‘normaal’ , maar na een periode van vijf maanden, raakte ik uitgeput. Ik zocht raad bij, moeders, grootmoeders, schoonzussen, zussen, vriendinnen en dokters enz. Maar niemand scheen een oplossing voor me te hebben. Ik las boeken, wat deed ik toch zo verkeerd. Iedereen had wel raad en dat het niet ‘normaal’ was, dat een kind van toen bijna een jaar, nog steeds niet door sliep ’s nachts. Elke nacht stond ik aan zijn bed, om zijn tutje te geven, te wiegen, hem even mijn vinger te lenen en zodat hij dan weer in slaap viel voor een half uurtje, om het hele ritueel weer van voren af aan te herbeginnen, tot het dag werd

Ik werd er moedeloos van, artsen vertelde me dat ik harder moest optreden en hem mee in bed nemen was iets uit den boze, dat doe je niet met een kind, dat is slecht voor zijn opvoeding. Ik luisterde, tot ik zo totaal uitgeput en moe was en hij op een nacht bij me in bed kroop en wij beide sliepen tot de dageraad. Ik was de gelukkigste mens ter wereld en hij ook. Deze nachtelijke toestanden duurde nog tot hij een jaar of drie was,’s nachts huilde hij zich nog vaak wakker of werd angstig wakker. Hij sliep in ons bed in en wanneer wij gingen slapen, legde we hem in zijn bedje, als hij dan toch tijdens die nacht bij ons kwam gekropen, lieten we dat maar toe, ongeacht of de maatschappij dit nu afkeurde of niet. Wij hadden een gezonde nachtrust en het zorgde er voor dat ik in de dag veel minder prikkelbaarder was voor onze kinderen en mijn omgeving. De artsen die dit afkeurde, liet ik maar zeggen.

Maar het slapen was niet zijn enige ‘anders’ zijn. Het spelen liep ook langs andere wegen. Hij kon met autootjes spelen door ze allemaal op een rijtje te zetten achter elkaar, dan de voorste een stukje naar voren te plaatsen om dan de 2^de er net achter te plaatsen, en de 3^de enz…. een elle lange file maakte hij van om en bij de 20tig auto’s. Als zijn oudere broertje er dan eentje uit wou nemen, om ook met een autootje te spelen, tierde hij de hele buurt bij elkaar. Ik begreep er niets van, wat kon die ene auto hem nu schelen, hij had er nog een hele hoop bij hem. Eindeloze discussies, tranen en boze woorden, waren deel van een dag, als onze ‘begrippen’ niet overeen kwamen. Zijn motoriek ontwikkelde zich ook niet zoals zijn 10 maand oudere broertje. Hij voortdurend van zijn stoel, over zijn voeten, stak zijn vingers over tussen, om zodoende ergens klem te geraken en het keelgat open te zetten. Ik zag dat hij ‘anders’ was en deed, dan zijn broertje en later ook zijn zusje. Ik begreep hem niet echt, hij was een lief, nieuwsgierig kereltje, maar zo onhandig en levendig. Vaak vergeleek ik hem met een jonge hond, die onstuimig van uit de tuin komt binnen gerent, met modder aan zijn poten, om dan kwispelend voor je te komen staan, totaal geen gedacht dat je hem op dat moment eigenlijk kunt vervloeken om zulke onhandigheid.

Schooltijd

Naar school gaan, deed hij eigenlijk graag, hij was heel leergierig, maar van het onderzoekende soort. Op een kussentje zitten en aandacht naar de juf haar verhaaltje luisteren was hem heel moeilijk, als zijn fascinatie uitging naar de grote rode bal die hij net kon zien op de speelkoer. Tijdens zijn laatste kleuterklasje kwam zijn juf naar mij op me te vragen of ik niet iets ‘speciaals’ had gemerkt aan hem. Ik vertelde haar dat ik hem ‘anders’ vond en wist dat hij geen ‘zittend gat’ had en dat ik soms niet wist hoe ik hem moest aanpakken. Hoewel je zag dat hij het zo goed meende, kon hij je de stuipen op het lijf jagen. Een knuffel bij hem, geen meestal gepaard met een paar flinke elleboog stoten in je ribben, een kopstoot onder je kin en een overheerlijke ‘snottebellen zoen’ op je wang. Het was een kind waar ik de ‘handleiding’ maar niet van begreep. Dus adviseerde de toenmalige juf om eens langs het CLB te gaan. Het was het begin tijdperk van ADHD, een eerste opkomen van een hype, die zich (zo weet ik later) vanuit Amerika hier had aangediend. De man op het CLB kon me enkel een foldertje geven en me door verwijzen, naar een ziekenhuis waar ze ‘gespecialiseerd’ waren in testen voor deze specifieke kinderen. Ik was zo blij dat ik eindelijk, tekst en uitleg kreeg, over hoe ik met mijn kind kon omgaan zonder dat we beide altijd zoveel frustratie opliepen van elkaar. Want de maatschappij druk was hoog, steeds meer hoorde je de woorden ‘druk’ kind, hyperactief kind en dan keken ze geheid naar mijn kind. En ik geloofde het nog ook in het begin.

De diagnose

De diagnose werd gesteld door een linguïsten in het ziekenhuis, hij had ADHD, was dus over actief en had aandachtstoornissen. De school werd op de hoogte gebracht en we hadden eindelijk een etiket waar we het kind konden onderplakken. De school blij en ik toen ook blij. Ik zocht allerlei lectuur over het hoe en wat dit, voor mij nog nieuwe fenomeen, wel was. Mijn oudste zoon was ook in het ziekenhuis getest om reden van mogelijke dyslexie, maar ze hadden dan ook maar een test op ADHD bij hem uitgevoerd. Maar hij zou enkel dyslexie hebben volgens dit onderzoek. Beide werden ze naar een neuroloog gestuurd vanuit het ziekenhuis, ook had ik een adres mee gekregen van een kinesist bij mij in de buurt. Ik begon alles te verslinden wat ook maar enig sinds mij kon helpen een betere relatie met mijn zoon op te bouwen. Boeken als ‘zit stil’ ‘Superouders’ enz…. ik las het allemaal. Maar tegelijk leerde ik mijn kind ook anders kennen en dit gebeurde heel spontaan door de kinesist waar hij liep. Deze vrouw gaf eigenlijk aan dat hij niet ‘anders’ was in de ‘verkeerdelijke’ zin, zoals een maatschappij vind dat iemand zou moeten fungeren, maar dat hij enkel zijn eigen evenwicht niet direct vond in hem zelf. Zij leerde hem niet zo gespannen te zijn en rust te zoeken, zijn zelfvertrouwen en zelfbeeld op te bouwen. Want dat hadden alle artsen, neurologen en ja zelfs ik over het hoofd gezien. We waren zo druk bezig om van hem iemand te maken die past in een maatschappij, ongeacht of hij nu wel of niet gelukkig er mee was en hij de arme stumper trachtte maar aan onze verwachtingen te voldoen. No wonder dat er zoveel frustratie’s zaten tussen mij en hem. Toen ik dat door kreeg heb ik echt zitten huilen van verdriet. Plots zag ik dat het zo simpel was, gewoon iemand aanvaarde zoals hij is, maakt hem wie hij is. Maar hier begon het zware gevecht tegenover een maatschappij en scholen die hem willen plooien naar een beeld dat een maatschappij heeft van een ‘normaal’ kind, gesteund en gevoed door de ideeën van psychologen, psychiaters, artsen, neurologen en wetenschappers enz….

Het gevecht

Hij zat in het tweede leerjaar en de toenmalige juf vond dat hij niet stil genoeg zat voor haar klas en dat hij teveel frutselde aan zijn boeken, pennezak enz… dat hij vaak niet oplettend genoeg was en dat hij met de diagnose ADHD wel rilatine moest nemen. Ik zat in tweestrijd met mezelf. Dit was allemaal nieuw voor mij, medicatie voor een kind van amper 7. Ik vond het een griezelige gedachten, maar ja als er geen andere oplossing was, goed dan maar. Zijn neuroloog schreef dit vlotjes voor, hoewel we vaak interessante gesprekken hadden, maar hij wees me op geen enkel neveneffect, nee, het kon allemaal geen kwaad en het zou hem een betere toekomst geven. Hoe kon een pil nu een betere toekomst geven?!

Op een morgend gaf ik hem zo'’n pilletje, we reden naar school en inderdaad na een half uurtje leek hij heel rustig te zijn, tijdens de schooldag, nam hij nog een halfje in de refter en na school, was zijn juf in de wolken. Hij had heel de dag mooi braaf stil gezeten en opgelet! Toen hij thuis kwam, was het pilletje uitgewerkt en ik kreeg een kind dat ik niet echt herkende, hij huilde om de haverklap, werd agressief tegenover zijn broer en zus, ik voelde aan dat het de medicatie moest zijn, maar we hielden het nog voor een week vol, de neuroloog had me gezegd dat dit heel normaal was, het lichaam moest zich aanpassen. Ik vond het vreemd, dat ik zo'’n agressief kind kreeg, die gedurende de dag ontzettend braaf bleek te zijn op school, maar thuis een duivel bleek te zijn. Naarstig zocht ik naar meer uitleg en schuimde het internet af, naar rilatine, wat het was en waarom kinderen zo raar deden na uitwerking ervan. De week erna lichte ik de juf in, dat ik dit niet meer zou geven om de reden die ik hierboven al gaf. Zij verweet me dat ik dat wel moest doen!!!! dat hij ADHD had, alsof dit een ongeneeslijke besmettelijke ziekte was, die kost wat kost onder controle moest gehouden worden. Dat mijn kind dat zo veranderde door een medicatie, dat het mijn kind niet meer was, dat scheen niemand te interesseren, hij deed een aangepast gedrag in een klas. Ging zelfs een stap verder, na al hetgeen dat ik al had gelezen over rilatine nam ik het zelf, ik wou weten wat zulke dingen doen in je hersenen. Het werd een ‘trip’ , eigenlijk zouden ouders van ADHD kinderen eens zo'’n pilletje moeten nemen. Je bent super geconcenteerd, maar spijtig genoeg maar op één ding tegelijk, daarom waarschijnlijk ook het succes van deze drug. Ik ben toen naar de school gereden met een gejaagdheid en concentratie en heb in één adem verteld wat mijn gedacht was over heel deze ‘hype van ADHD en rilatine’. Ik vroeg aan de meest alternatieve leerkracht van die school om aub, tegenwerk te geven ivm deze diagnose en rilatine.

Hij vertelde dat hij het met mij eens was, maar niet kon, hij moest mee op de paardenmolen, er moesten vanuit het ministerie zoveel lessen en gradatie’s worden behaald, het ging niet meer over kinderen dingen leren, het ging over ‘cijfers en tabellen’ over criteria behalen voor statistieken. Over subsidies verkrijgen, imago van scholen, dus drukke, levendige kinderen, konden niet worden ‘gebruikt’, kinderen moesten allemaal hetzelfde zijn, in doen en laten.

Strijden

Nu vecht ik dus al vanaf het tweede leerjaar voor mijn kind zijn rechten, om onderwijs te krijgen zoals het hoort te zijn voor ieder kind, zonder dat het ervoor moet gedrogeerd worden. Ik hoopte zelfs, dat de diagnose die hem ooit werd opgeplakt, teniet te kunnen doen, maar schijnbaar werkt dit zo niet. Heel zijn lager school is dit hem blijven achtervolgen, hij was niet dat kind, hij was die ADHD-e’r, hij viel in het gat van anonimiteit. Hij was geen klein jongetje, hij was een DIAGNOSE geworden, een etiket.

Telkens opnieuw moest ik naar school komen, want alles wat hij deed werd vergeleken met het gedrag dat wetenschappers hadden omschreven als ADHD gedrag. Toen hij het middelbaar binnen stapte, trachtte ik zijn diagnose achterwege te laten, om eens te zien wat er gebeurde, maar het is me niet gelukt. Ze hebben zijn diagnose allang onder hun neus. Het stigma blijft mijn zoon achtervolgen. Evenals de vraag om hem rilatine te geven. Elke mogelijk schuldgevoel hebben ze me al trachten te geven. Dat ik als moeder hem verwaarloos, zijn kansen af neem, hem de mogelijkheid ontzeg om een carrière op te bouwen en telkens moet ik dit weerleggen : ‘ik ontneem hem niets, jullie ontnemen hem zijn ‘zijn’. ‘ Wanneer gaan jullie iemand eens aanvaarden zoals hij is, hij is niet brutaal, niet opzettelijk stout, stoort niet opzettelijk de klas,…… want dat vertellen de leerkrachten mij allemaal. Hij is een schat van een jongen, als hij maar eens kon ‘stil zitten’. Dit jaar moet hij zijn jaar overdoen (wegens echtscheiding problemen, die ook een tol hebben geëist en waar hij niets aan kan doen) toch worden deze gelinkt aan zijn ADHD diagnose. Het is een land- en tuinbouwschool, die vind je niet overal en het zijn net deze vakken, waar mijn zoon zijn hart en ziel in stopt. Ik kreeg zelfs de waarschuwing van zijn directeur, dat als hij in september niet van gedrag verandert (een gedrag waarvan elke leerkracht vind dat hij een lief kind is, enkel niet altijd even geconcentreerd is), hij geen andere keuze heeft, dan hem de laan uit te sturen. Dit heeft zelfs niets meer met mijn zoon te maken , dit is een persoonlijke zaak tussen dat zijn directeur gesteld heeft tegenover mij, omdat ik telkens weiger om mijn zoon rilatine te geven, duidelijk met reden waarom. Maar voor deze man met functie ben ik niet geschoold genoeg en zijn ego is groter dan zijn verstand, zo lijkt mij. Maar mijn kind kan wel eens, het kind van ZIJN rekening worden…….

Slotsom

‘Waarom’, zo zou je kunnen stellen, zoals Raoul Vaneigem ook deed, ’zouden jonge mensen zich nog langer aanpassen, aan een maatschappij zonder vreugde en zonder toekomst, die volwassenen nog slechts berustend kunnen verdragen, in toenemende verbittering en onbehagen?’ Als leergierige kinderen, die niet kaarsrecht op een stoel, stil zitten, hun glans in hun ogen moeten verliezen, door het nemen van een medicatie, omdat een maatschappelijk beeld dit verlangt. Dan zeg ik nee!! Omdat een medische wereld en welzijnssector te blind zijn, om te kijken welke ravage ze aan het aanrichten zijn bij kinderen, dan hou ik mijn handen boven het hoofd van mijn kind. Hij is een mens, geen diagnose. Geen cijfer op de economische beurshandel van farmaceuten, geen diagnose op de tafel van een psychiater of psycholoog, hij is een kind, die voelt, leeft en ademt en enkel maar graag gezien wil worden. Hij is ‘aangepaster’ dan al diegenen die hem willen veranderen. Hij verdraagt dat ze hem ‘een diagnose’ vinden, een jongen met een ‘afwijking’, hij doet niemand pijn, kon ik maar eens hetzelfde zeggen van het omgekeerde………….

Een moeder van een toffe knul.

Het lijkt me een goede zaak om op de bijsluiter en verpakking van deze medicaties, nog een z.g. black box waarschuwing verplicht te stellen.

Namelijk: Dit middel mag niet gebruikt worden in combinatie met wapens omdat het de schietbelustheid aanzienlijk kan bevorderen.
Omdat het ook al de concentratie zou moeten bevorderen, dwz kunstmatig focussen door psychose is het dan vaak raak.
Of eigenlijk helemaal mis afhankelijk van wat je als uitgangspunt neemt.

Men moet zich realiseren dat de werkelijke daders van deze schietpartijen niet de schutters zelf zijn, maar de misdadigers, die hun geld zitten te tellen uit de verkoop, promotie en distributie van deze geestontwrichtende pillen.
Truus

Veilige antidepressiva, veilige ADHD-medicatie

De volledige lijst staat op : https://ssristories.org

Even herinneren dat de nieuwe antidepressiva ( SSRI’s) amfetamineverwanten zijn en dat Rilatine, Concerta cocaïnestoffen zijn.

Iedereen in de maatschappij is ervan op de hoogte dat deze chemicaliën bewustzijnsveranderende middelen zijn, die therapeutisch worden gebruikt omdat ze een perceptie op de realiteit veranderen, maar die ook, omdat ze het zenuwstelsel verwoesten een controleverlies veroorzaken op het gedrag.

Maar zowel geneeskunde als Overheid zijn overtuigd  dat deze mineure nadelen helemaal niet opwegen tegen de formidabele voordelen (gigantische winsten en een zeer lucratieve zorgindustrie).

Bovendien is iedereen steeds blij dat men deze keer ook niet tot de slachtoffers behoort.

Ooit zal deze epidemie wel eens stoppen, als alle individuen, die de wondermedicatie niet zo goed verdragen zullen gedood zijn of zich zullen gezelfmoord hebben.

De rasveredeling  waar men nu mee bezig is, zal deze keer wel lukken.
Mengele en het derde Rijk kregen daarvoor onvoldoende de tijd.

Geneeskunde en Overheid staan er nu voor garant.