De nationale stakingsdag van 15 december is achter de rug. De winkelstraten in Brugge liepen vol en de commercanten zullen wel niet klagen. Hoewel. Winkeliers klagen toch altijd, is het niet over de omzet, dan is het over de hoge kosten of over hoe moeilijk het is om personeel te vinden en te houden. Normaal: beter klagen dan stoefen, want een goede winkelier mag nooit stoefen dat hij goed verdient. Marc Coecke met zijn miljarden kan het zich wel veroorloven met zijn weelde te pronken, hij is geen kleinhandelaar.

Enfin, gisteren was het een dagje vrijaf voor al die mensen die staakten, voor de mensen die een vrije dag genomen hadden omdat ze toch niet op hun werk konden geraken of omdat de kinderen geen school hadden. Vaneigens was er ook kwaadheid over de wegblokkades en de terreur van pestende stakers. Op hun werk hebben ze meestal niets te protocollen en moeten ze in de pas lopen. Misschien thuis bij hun madame ook. En dan is er stakingspiket, en krijgen ze macht. Dan kunnen ze werkwilligen eens pesten, passerende auto's tegen houden, kortom tonen dat zij nu de baas zijn. Puur pestgedrag. Die leerlingverpleegster die stage loopt in het ziekenhuis en met haar Peugeotje 's morgens vroeg op weg is om mensen te gaan verzorgen in het hospitaal, die wordt dan door zo een stakende pippo tegengehouden op een rotonde in Oostkamp. De held slaat haar voorruit in sterretjes en dan mag het schreiende meisje doorrijden naar haar stage. Excuses van de vakbondbazen zal de 19 jarige stagiaire met haar kapotte voorruit wel niet krijgen, laat staan dat er één syndicaat zou zijn die uit eerlijke schaamte de vervangingskosten uit hun oorlogskast wil betalen.

Niet te verwonderen dat er steeds meer mensen zijn die stakingsmoe zijn. Je zou er ook wel moe van worden. Staken staat in het woordenboek met de vermelding werkwoord.