Johan Verminnen zong "ik wil de wereld zien". Is er eigenlijk een woord voor dit onbevredigd verlangen, voor deze drang naar datgene dat achter de horizon ligt, voor de verlokking van het reizen naar een land ver weg? Ik weet niet of er daar een juist woord voor bestaat. Omgekeerd bestaat wel het woord "heimwee", het verlangen naar de streek van herkomst, naar waar je thuis is. Vakantiefoto's en vakantievideo's zijn er genoeg. Blijkbaar Is de vakantie een vruchtbaar seizoen om de wereld vast te leggen voor het nageslacht. In ontelbare kasten en laden liggen er stapels fotoalbums met vakantiekiekjes, dozen vol dia's van allerlei reizen, en VHS videocassettes met vakantiefilms uit de goede oude tijd, pure nostalgie.
Maar als ik nu op internet zo een goed gemaakte promotiefilm zie voor een verre bestemming zoals Canada dan bekruipt me inderdaad de goesting om de wereld te zien. Bekijk zelf de schitterende beelden, de slow motions, de closeups, de pano's, de montage van de clips en vooral de muziek. Een mens zou van minder goesting krijgen om te reizen naar Canada. https://www.youtube.com/watch?v=PUFDcnE6Gjk
Het is lente in Brugge. De krokussen, de terrasjes, de bootjes op de reien en de toeristengidsen, met hun horden in het kielzog, kleuren de binnenstad van het Venetië van het Noorden. Mocht ik van elke foto die in Brugge gemaakt wordt slechts één ros kopermuntje krijgen dan heb ik zeker meer dan twee containerbakken van 20 ton nodig per jaar.
De homo photograficus is een soort die in het huidig digitale tijdperk goed gedijt, niet in het minst door de smartmobieltjes. Er is nog nooit zoveel gefotografeerd. En dat heeft consequenties op mij, met name op mijn fotografie hobby. Heeft het nog zin om al die dingen te fotograferen waarvan er al miljoenen opnamen van zijn? Neen, waarom zou ik een gebouw, een monument, een landschap met een camera vastleggen? Iedereen denkt dat het tijdsmoment behouden wordt met het vastleggen van een zicht. Niets is minder waar. Tijd kun je helaas niet bewaren, alleen een herinnering. De meeste foto's zijn slechts een hulpmiddel om het geheugen op te frissen. Herinner je nog onze trouwdag, die reis naar het zuiden, dat feestje bij Sonja, die citytrip met vrienden naar Parijs? Weet je nog hoe plezant het was? In feite is dat de essentie van de fotografie. En vanuit dat standpunt is de selfie met de smartphone van jou en je vrienden eigenlijk authentieker dan bloempjes, insekten, beesten en dingen fotograferen.
Ik fotografeer geen gebouwen, monumenten en andere bezienswaardigheden meer. Er zijn beslist veel mooiere en beter geslaagde foto's te vinden van de Eifeltoren en New York dan die foto die ik kan maken. Maar het leven van mijn naasten en mijn medemensen wil ik wel graag bekijken door mijn viewfinder en op het knopje drukken. Straatfotografie is fascinerend, het leven zoals het is. En ook de fotograferende mens op straat is een ideaal onderwerp. De angst dat alles reeds gedaan is mij niet vreemd. https://www.youtube.com/watch?v=8ftDjebw8aA
Mijn tante Rachel was een constante in mijn kindertijd. Elk jaar kwam ze in de zomer enkele maanden logeren in Blankenberge bij mijn grootouders. Samen met mijn grootmoeder "marraine" (de moeder van mijn moeder) trokken ze de ganse zomer naar onze kabine op het Blankenbergse strand, echte soulsisters. Mijn marraine zorgde voor mijn kleine zus en ik tijdens de schoolvakanties, omdat pa en ma moesten werken. Onze strandkabine was de vaste stek van marraine en tante Rachel, die samen intens genoten van zon, zee en strand. Ik heb nog altijd heel goede herinneringen aan een onbezorgde kindertijd vol strandkastelen, zeesterren zoeken op de brislams, wegduikertje spelen, garnalen vangen met een schepsteel enz. De jaren 50 dragen nog altijd de geur van ijskreem, ambre solaire, berlijnse bollen en zilte zeelucht met zich mee. De zomervakantie was heel plezant.
Mijn tante Rachel moet toen ongeveer 50 of 55 jaar geweest zijn, een pronte weduwe, die gezond wedijverde in koketterie met mijn grootmoeder, die er ook goed moet uitgezien hebben, te oordelen naar de schaarse foto's die ik nog heb. Mijn tante sprak bijna nooit over haar overleden echtgenoot, de nonkel die ik nooit gekend heb. Ze vertelde wel dat hij gestorven was door het alles verterende verdriet, de dood van hun enige zoon. Ook in de familie werd er nooit gesproken over de dood van die nonkel. Naar het schijnt zou hij een "zwarte" geweest zijn. Wist ik veel wat dat betekende.
Tante Rachel had één zoon, die goed studeerde en op internaat was op zo een katholieke vlaamse school. Tijdens de oorlog, rond 1942, 1943 waren die fanatieke priesterleraars daar heel flamingant, ge weet wel: Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus. Ze maakten hun humaniora studenten stapelzot om te gaan vechten met de Duitse SS tegen het Bolsjevisme in Rusland. Van de 6de jaars humaniora vertrokken van dat vervloekte college 14 van de 22 leerlingen naar het Oostfront in een Vlaams-Duits legioen. Er zijn er heel weinig van terug gekeerd, de meeste van die jongens zijn gesneuveld in Rusland. De zoon van tante Rachel is vertrokken naar Duitsland en vandaar naar het Russisch front en is daar verdwenen. Mijn nonkel heeft het zich zelf nooit kunnen vergeven dat hij zijn zoon heeft laten gaan. Tante Rachel zou hem de schuld gegeven hebben. Mijn tante was razend, vol haat tegen die smerige zwartrokken, tegen de fascistische kerk, tegen de flaminganten, kortom ze heeft de dood van haar zoon eigenlijk nooit een plaats kunnen geven. Mijn grootvader steunde zijn schoonzus. Mijn bompa was een overtuigd atheïst, antiklerikaal en had een afkeer tegen AVV en VVK. Hij heeft er alles aan gedaan om het onrecht van de kerk aan de kaak te stellen. Die smeerlappen van pasters die hun leerlingen aanzetten om te gaan vechten voor de" goede zaak" zijn niet alleen.
De geschiedenis herhaalt zich. Vroeger naar het Oostfront, tegenwoordig naar Syrië en Irak. De imams die de jonge moslims radicaliseren om te gaan vechten voor een Islamistische Staat doen het zelfde als die katholieke priesters in de jaren 40. Zij zelf blijven hier maar sturen die jongeren naar de heilige oorlog.
Ik bewonder Natalia Rak, en graffiti en straatkunst. Ik sla Banksy en andere spuitbus artiesten veel hoger aan dan al die opgehemelde Smak- en KMSK-artiesten. Striptekenaars spreken me veel meer aan dan al die verfkladders die gezegend werden door wijlen Paus Hoet 1. Kunstwaardering is per definitie iets heel persoonlijk, tenminste dat denken we. Enfin, ik hou van de straatkunst van Natalia Rak, haar graffiti muurschilderingen maken de wereld rondom ons mooi. Het is al een tijdje dat ik haar volg en ben altijd blij als ze weer ergens een gebouw of een muur bewerkt heeft met haar spuitbussen. Hoog tijd dat ze in België opduikt, er zijn hier nog veel lelijke muren die wat Rak kleur kunnen gebruiken. http://nataliarak.blogspot.be/ Het zal wellicht wel aan mijn tegendraadsheid liggen dat ik hou van straatkunst.
Ik hou van straatfotografie, het fotograferen van het leven zoals het is op publieke plaatsen. Humans in New York, Henri Cartier-Bresson, Fokko Muller en al die gepassioneerden die het straatleven vastleggen met hun fototoestel. Een fotograaf is per definitie een voyeur, een kijker. Iemand die door zijn fototoestel de wereld rond hem observeert. Het spreekt me meer aan dan portret-, landschap- of macrofotografie.
Op internet staan miljarden foto's, dankzij de digitale camera's is er nog nooit zoveel gefotografeerd. Flick-R, 500 px, facebook, Instagram en al die andere fotowebsites puilen uit van de publicaties. En toch zijn er straatfotografen die nu pas ontdekt worden zoals Vivian Maier, een onbekende Amerikaanse die indertijd honderdduizenden foto's gemaakt heeft die nu pas gepubliceerd worden, lang na haar dood. Voor al de mensen die houden van fotografie, google maar eens naar Vivian Maier, en kijk eens naar deze YT https://www.youtube.com/watch?v=zya5kG_9cFw Hopelijk komt er ooit eens een expositie van haar in ons land. Ik kijk er naar uit.
Martin Heylen heeft niet het flitsende imago van een Tom Waes en straalt niet de ernst en gedegenheid van een Vranckx uit, maar zijn aanpak in de TV programma's werken wel. Ik herinner me God en Klein Pierke, en natuurlijk het onvolprezen Heylen en de herkomst. Vooral zijn back-to-the roots trips met Elodie Ouedraogo en Barbara Sarafian zijn mij bijgebleven en de reis naar Ruanda met Liesje Lefever was heel sterk.
Martin Heylen slaagt er in om low-profile te blijven en de spotlight op de herkomst pelgrim te zetten. TV is een vluchtig medium dat snel verdampt maar dit is een programma met impact, het laat een indruk na. Net zoals de laatste uitzending van Annemie op Intensieve Diensten, dat is ook impact TV.
Een kast in de gang is aan de beurt voor de grote opkuis, een jaarlijks ritueel waar mijn vrouw aan verslaafd is. De grote kuis brengt tegenwoordig een hoop brol aan het licht dat in de weg staat en weg moet volgens mijn wederhelft. Acht schoendozen vol fotografische antikwiteiten uit een analoog verleden, een fototas met mijn Pentax camera en bijhorende objectieven plus allerlei foto-accesoires die indertijd veel geld gekost hebben: alles moet de deur uit volgens het onherroepelijk verdict van de vrouw des huizes. Eigenlijk is het waar, met dat toestel van dertig jaar geleden zal ik nooit meer fotograferen en al die lenzen en filters ga ik inderdaad nooit meer gebruiken. Al die dozen vol lege diaraampjes, een lichtbakje om dia's op te leggen en een diavieuwertje liggen al twintig jaar onaangeroerd in de kast en zullen het blijven. Tientallen dozen met dia's wachten al jarenlang om digitaal ingescand te worden, tot ik ooit eens in gang schiet. Nu wordt het plots menens, alles gaat onherroepelijk de vuilbak in als ik er nu geen werk van maak, dreigt mijn madame. Dus gaat mijn diascanner eindelijk van pas komen om alles in te blikken. Maar ik geef toe dat het pijn doet om afscheid te nemen van iets waar ik indertijd zoveel plezier van gehad heb. Een tijdperk wordt afgesloten. En de kast in de gang is heel wat minder vol, maar er staan heel wat schoendozen en -tig diadozen in mijn burootje, met de komplimenten van mijn Jacqueline. Ik ga moeten in gang schieten.
Deze kortfilm bevat zoveel krachtige beelden dat je echt goesting zou krijgen om richting Alberta in Canada te trekken. De filmshots zijn heel gevarieerd: vast standpunt vanaf statief, bewegende camera, luchtbeelden met een dronecamera, vertraagde opnames, versnelde timelapse, ingezoomde details, breedbeeld panorama's, kortom er zit vanalles in deze kortfilm. Echt een staalkaart van wat mogelijk is met een digitale camera. https://www.youtube.com/watch?v=3kughv1fsDI
Wie maakt zo een tekst bordje? Die spreuken, filosofische bedenkingen, morele oprispingen en andere boodschappen aan de internauten zijn meestal niet plezant bedoeld, maar net die overkill maakt het juist leuk.
De tekst boodschappen zijn bedoeld om verspreid te worden over cyberspace. Voor ene keer ga ik eens meedoen aan die verontreiniging van het internet. Het is maar om te lachen, maar tegerlijkertijd een ode aan al die mensen die zo een tekstje in mekaar knutselen.
En nu? hoe moet het verder met het samenleven met moslims?
In één week tijd is er veel gebeurt. De terreur in Frankrijk heeft heel wat in beweging gebracht. De bewustwording van het gevaar dat uitgaat van het radicaal jihadisme is algemeen. De schietpartijen in Parijs heeft Europa wakker gemaakt.
Iedereen beseft dat het aantal fanatieke islamisten dat onze samenleving bedreigen en aanvallen heel klein is. Je moet als moslim met de naam Mohammed of Brahim maar leven in Vlaanderen en geconfronteerd worden met het wantrouwen en afwijzing van een groot gedeelte van de bevolking. We leven nu eenmaal in een multiculturele samenleving, ook al vindt niet iedereen dat plezant. Maar we zijn verplicht om een manier te vinden om samen te leven met wederzijds respect en aanvaarding van een andere levenswijze.
Respect en aanvaarding moet vaneigens van twee kanten komen. Anders wordt de polarisatie "wij" tegen "zij" alleen maar erger. Ik denk wel dat het kan lukken. Het wordt wel een evolutie van lange adem. Er is nog niet veel in huis gekomen van de inburgering van de moslims. Alle andere vreemdelingen zijn op een of andere manier geïntegreerd geraakt. Ik herinner me een familie van Vietnamese bootvluchtelingen die indertijd berooid in Brugge zijn gestrand, hard gewerkt hebben en het goed stellen. Inwijkelingen vanuit de Maghreb kunnen zich veel minder aanpassen aan de westerse levenswijze.
Ik weet niet hoe het zal aflopen met de terreurdreiging. Er is geen plaats meer voor terugkerende IS strijders, voor jihadisten en radicale islamisten in onze Europese maatschappij. Ik kan alleen maar hopen dat ze zo snel mogelijk sneuvelen in IS en naar hun paradijs kunnen opstijgen dicht bij hun Allah. Dan zijn zij gelukkig en wij ook.
La grande marche republicaine. De omschrijving "historisch" is wellicht juist. Nooit waren er in Frankrijk zoveel betogers op straat als gisteren. En niet alleen in Parijs kwamen de mensen op straat maar in heel Europa en zelfs daarbuiten. De wil om een halt toe te roepen aan het blind fanatisme geeft uitzicht op een betere wereld. Ik heb weer hoop gekregen. De pen kan sterker zijn dan het geweer, als je er maar blijft in geloven. Liberté, egalité, fraternité, de hoekstenen van de democratie blijken toch nog altijd springlevende beginselen. De strijd tegen het jihadisme en de verdediging van onze Europese democratie is nu bekrachtigd door het volk. De islamistische staat, Boko Haram, Al Qaida en de andere barbaren zijn onze vijanden en dienen bevochten te worden, en daarover is er duidelijk een publiek draagvlak. De tegenwind is krachtig opgestoken. http://www.theatlantic.com/photo/2015/01/in-paris-a-massive-rally-of-defiance-and-sorrow/384415/
Vrije meningsuiting versus onverdraagzaamheid en radicalisme.
Helaas is de pen niet opgewassen tegen de kalashnikov. Charlie Hebdo is vermoord, zonder de redacteurs en de tekenaars is het afgelopen met het tijdschrift en dat is bittere realiteit. De terroristen hebben hun slag thuisgehaald. Le canard est parti, Harakiri n'est plus réincarné. Er is geen plaats meer voor satire, niet in de pers, niet op televisie, niet op de radio. Alleen nog een beetje op internet.
Frankrijk haalt bakzeil voor het moslim radicalisme. In Franse scholen mag er geen varkensvlees meer geserveerd worden. In de Auchan vindt je bijna alleen Halal vlees in de slagerij. Ik heb in Rijsel geen enkel kerststalletje meer aangetroffen. En in de dagbladen in Frankrijk durft men geen cartoons publiceren waar de draak met moslims wordt gestoken. De meest gekozen voornaam voor de in 2014 geboren jongetjes was Mohammed. Wat mij het meest schokt is de stroom van bijval en gelukwensen op twitter en facebook van radicale moslims die de gruwelijke moordpartij in Parijs bejubelen. Dat is pas beangstigend. Want dat is dicht bij ons bed.
Vrijheid van meningsuiting is een integraal deel van onze Europese vorm van democratie. Wij geloven dat de pen en het woord betere wapens zijn en op langere termijn altijd meer zullen bereiken dan het geweld. Helaas zal het media landschap in het avondland braver, minder provocerend en satirisch worden. Ik schrijf bewust "helaas".
In de fysica is actie altijd gelijk aan reactie. En in de samenleving is het niet anders. Waarschijnlijk ontstaat er in Europa een steeds sterkere afkeer tegen de toenemende islamisering, zoals nu in Duitsland. De mislukte integratie van een deel van de moslim immigranten is spijtig genoeg een realiteit. En het is te simplistisch om te stellen dat de radicalisering te wijten is aan ons. Dat wij allemaal veel te racistisch zijn en dat daarom er zoveel jonge moslims gaan vechten bij IS in Syrië. Ik pik dit niet en wellicht zijn er nog veel meer mensen zoals ik die niet akkoord gaan dat ze ons proberen op te zadelen met een schuldgevoel. De slinger keert terug.
Met het nieuwe jaar beseffen we pas hoe snel de tijd voorbij vliegt. Alweer een jaar voorbij. Het lijkt nog maar gisteren. Vandaar dat ik deze fotootjes zo goed vind: de vrienden hermaken de foto's van een verjaardagsfeestje van toen ze 10 waren. Schitterend. http://twistedsifter.com/2014/11/best-friends-at-10-17-and-29/
In 2014 heb ik veel YT clipjes gezien die heel plezant waren. Maar de leukste grap was wel de zoete wraak op de pizzaboy. Vooral het gezicht van die pizza bezorger toen hij betrapt werd bij die 2 stoeipoezen. Schitterende candid camera.
We gaan graag naar de cinema. De magie van een donkere zaal, een groot scherm met haarscherp beeld, goede klank enz. geeft een meerwaarde aan dezelfde film in je vertrouwde huiskamer. Wij hebben een goede televisie aangesloten aan een versterker met prima boxen, een prima DVD-speler en comfortabele zetels, maar in een filmzaal beleef je het allemaal intenser. Je moet al moeite doen om je knus huis te verlaten en op tijd naar de bioscoop te gaan, een ticket betalen en wachten tot de film begint. Het vraagt meer moeite dan om thuis een dvd-film of Blue Ray te starten wanneer het jou uitkomt en dan vanuit je luie zetel te genieten van de film. Misschien dat die magie van de filmzaal wel te maken heeft met jeugdnostalgie. De zondagnamiddag dat ik naar de cinema ging, met eerst wat voorfilmpjes en dan een pauze met een frisco en dan de grote succesfilm in cinemascoop.
Ja, we gaan nu terug naar de cinema na jarenlange afwezigheid. En we hebben dit jaar een tiental films gezien in de Lumière, de stadscinema in Brugge. Ik ga veel liever naar de Lumière dan naar de megazalen van Kinepolis. Het is er kleiner, de digitale projectie is haarscherp op een scherm dat nog te overzien valt en de audio is niet zo oorverdovend.
Ik ga hier niet een filmkroniek beginnen over wat we allemaal gezien hebben en wat er goed of minder goed bevallen is. Maar de films die me best bijgebleven zijn in 2014 zijn:
Boyhood, 12 jaar film van jongetje tot volwassen man.
Marina, met Mateo Simoni die een perfecte Rocco Granata is
Het Vonnis, Koen De Bouw die het onrecht niet aankan
12 Years a slave, een film die onder je (blanke) huis kruipt
Brabançonne, een pretentieloze plezante good-feeling komedie
Niet te geloven dat het inmiddels al drie jaar geleden is dat Adele in de Londense Royal Albert Hall optrad. Ik heb de DVD verschillende keren gezien en vind Adele nog steeds fantastisch. Haar CD "21" bevat juweeltjes van songs. Ik hoop dat ze een nieuw album zal uitbrengen en dat die even baanbrekend zal zijn als haar vorige CD's. Spijtig dat ik niet voor Adele kan stemmen bij de 1000 klassiekers op Radio 2.
Ik ben een fan van Brendan, de New Yorkse straatfotograaf, die gewoonweg mensen op straat aanspreekt en dan een foto trekt van de toevallige voorbijganger. Hij publiceert al die portretten van onbekenden samen met hun verhaal op zijn webside. Duizenden Newyorkers uit alle rangen en standen staan zo op het internet. Schitterende website. Voor iedereen die houdt van straatfotografie: kijken.
De nationale stakingsdag van 15 december is achter de rug. De winkelstraten in Brugge liepen vol en de commercanten zullen wel niet klagen. Hoewel. Winkeliers klagen toch altijd, is het niet over de omzet, dan is het over de hoge kosten of over hoe moeilijk het is om personeel te vinden en te houden. Normaal: beter klagen dan stoefen, want een goede winkelier mag nooit stoefen dat hij goed verdient. Marc Coecke met zijn miljarden kan het zich wel veroorloven met zijn weelde te pronken, hij is geen kleinhandelaar.
Enfin, gisteren was het een dagje vrijaf voor al die mensen die staakten, voor de mensen die een vrije dag genomen hadden omdat ze toch niet op hun werk konden geraken of omdat de kinderen geen school hadden. Vaneigens was er ook kwaadheid over de wegblokkades en de terreur van pestende stakers. Op hun werk hebben ze meestal niets te protocollen en moeten ze in de pas lopen. Misschien thuis bij hun madame ook. En dan is er stakingspiket, en krijgen ze macht. Dan kunnen ze werkwilligen eens pesten, passerende auto's tegen houden, kortom tonen dat zij nu de baas zijn. Puur pestgedrag. Die leerlingverpleegster die stage loopt in het ziekenhuis en met haar Peugeotje 's morgens vroeg op weg is om mensen te gaan verzorgen in het hospitaal, die wordt dan door zo een stakende pippo tegengehouden op een rotonde in Oostkamp. De held slaat haar voorruit in sterretjes en dan mag het schreiende meisje doorrijden naar haar stage. Excuses van de vakbondbazen zal de 19 jarige stagiaire met haar kapotte voorruit wel niet krijgen, laat staan dat er één syndicaat zou zijn die uit eerlijke schaamte de vervangingskosten uit hun oorlogskast wil betalen.
Niet te verwonderen dat er steeds meer mensen zijn die stakingsmoe zijn. Je zou er ook wel moe van worden. Staken staat in het woordenboek met de vermelding werkwoord.
