In één week tijd is er veel gebeurt. De terreur in Frankrijk heeft heel wat in beweging gebracht. De bewustwording van het gevaar dat uitgaat van het radicaal jihadisme is algemeen. De schietpartijen in Parijs heeft Europa wakker gemaakt.

Iedereen beseft dat het aantal fanatieke islamisten dat onze samenleving bedreigen en aanvallen heel klein is. Je moet als moslim met de naam Mohammed of Brahim maar leven in Vlaanderen en geconfronteerd worden met het wantrouwen en afwijzing van een groot gedeelte van de bevolking. We leven nu eenmaal in een multiculturele samenleving, ook al vindt niet iedereen dat plezant. Maar we zijn verplicht om een manier te vinden om samen te leven met wederzijds respect en aanvaarding van een andere levenswijze.

Respect en aanvaarding moet vaneigens van twee kanten komen. Anders wordt de polarisatie "wij" tegen "zij" alleen maar erger. Ik denk wel dat het kan lukken. Het wordt wel een evolutie van lange adem. Er is nog niet veel in huis gekomen van de inburgering van de moslims. Alle andere vreemdelingen zijn op een of andere manier geïntegreerd geraakt. Ik herinner me een familie van Vietnamese bootvluchtelingen die indertijd berooid in Brugge zijn gestrand, hard gewerkt hebben en het goed stellen. Inwijkelingen vanuit de Maghreb kunnen zich veel minder aanpassen aan de westerse levenswijze.

Ik weet niet hoe het zal aflopen met de terreurdreiging. Er is geen plaats meer voor terugkerende IS strijders, voor jihadisten en radicale islamisten in onze Europese maatschappij. Ik kan alleen maar hopen dat ze zo snel mogelijk sneuvelen in IS en naar hun paradijs kunnen opstijgen dicht bij hun Allah. Dan zijn zij gelukkig en wij ook.