Het is lente in Brugge. De krokussen, de terrasjes, de bootjes op de reien en de toeristengidsen, met hun horden in het kielzog, kleuren de binnenstad van het Venetië van het Noorden. Mocht ik van elke foto die in Brugge gemaakt wordt slechts één ros kopermuntje krijgen dan heb ik zeker meer dan twee containerbakken van 20 ton nodig per jaar.

De homo photograficus is een soort die in het huidig digitale tijdperk goed gedijt, niet in het minst door de smartmobieltjes. Er is nog nooit zoveel gefotografeerd. En dat heeft consequenties op mij, met name op mijn fotografie hobby. Heeft het nog zin om al die dingen te fotograferen waarvan er al miljoenen opnamen van zijn? Neen, waarom zou ik een gebouw, een monument, een landschap met een camera vastleggen? Iedereen denkt dat het tijdsmoment behouden wordt met het vastleggen van een zicht. Niets is minder waar. Tijd kun je helaas niet bewaren, alleen een herinnering. De meeste foto's zijn slechts een hulpmiddel om het geheugen op te frissen. Herinner je nog onze trouwdag, die reis naar het zuiden, dat feestje bij Sonja, die citytrip met vrienden naar Parijs? Weet je nog hoe plezant het was? In feite is dat de essentie van de fotografie. En vanuit dat standpunt is de selfie met de smartphone van jou en je vrienden eigenlijk authentieker dan bloempjes, insekten, beesten en dingen fotograferen.

Ik fotografeer geen gebouwen, monumenten en andere bezienswaardigheden meer. Er zijn beslist veel mooiere en beter geslaagde foto's te vinden van de Eifeltoren en New York dan die foto die ik kan maken. Maar het leven van mijn naasten en mijn medemensen wil ik wel graag bekijken door mijn viewfinder en op het knopje drukken. Straatfotografie is fascinerend, het leven zoals het is. En ook de fotograferende mens op straat is een ideaal onderwerp. De angst dat alles reeds gedaan is mij niet vreemd. https://www.youtube.com/watch?v=8ftDjebw8aA