Vrije meningsuiting versus onverdraagzaamheid en radicalisme.

Helaas is de pen niet opgewassen tegen de kalashnikov. Charlie Hebdo is vermoord, zonder de redacteurs en de tekenaars is het afgelopen met het tijdschrift en dat is bittere realiteit. De terroristen hebben hun slag thuisgehaald. Le canard est parti, Harakiri n'est plus réincarné. Er is geen plaats meer voor satire, niet in de pers, niet op televisie, niet op de radio. Alleen nog een beetje op internet.

Frankrijk haalt bakzeil voor het moslim radicalisme. In Franse scholen mag er geen varkensvlees meer geserveerd worden. In de Auchan vindt je bijna alleen Halal vlees in de slagerij. Ik heb in Rijsel geen enkel kerststalletje meer aangetroffen. En in de dagbladen in Frankrijk durft men geen cartoons publiceren waar de draak met moslims wordt gestoken. De meest gekozen voornaam voor de in 2014 geboren jongetjes was Mohammed. Wat mij het meest schokt is de stroom van bijval en gelukwensen op twitter en facebook van radicale moslims die de gruwelijke moordpartij in Parijs bejubelen. Dat is pas beangstigend. Want dat is dicht bij ons bed. 

Vrijheid van meningsuiting is een integraal deel van onze Europese vorm van democratie. Wij geloven dat de pen en het woord betere wapens zijn en op langere termijn altijd meer zullen bereiken dan het geweld. Helaas zal het media landschap in het avondland braver, minder provocerend en satirisch worden. Ik schrijf bewust "helaas".

In de fysica is actie altijd gelijk aan reactie. En in de samenleving is het niet anders. Waarschijnlijk ontstaat er in Europa een steeds sterkere afkeer tegen de toenemende islamisering, zoals nu in Duitsland. De mislukte integratie van een deel van de moslim immigranten is spijtig genoeg een realiteit. En het is te simplistisch om te stellen dat de radicalisering te wijten is aan ons. Dat wij allemaal veel te racistisch zijn en dat daarom er zoveel jonge moslims gaan vechten bij IS in Syrië. Ik pik dit niet en wellicht zijn er nog veel meer mensen zoals ik die niet akkoord gaan dat ze ons proberen op te zadelen met een schuldgevoel. De slinger keert terug.