WELKOM OP DE WEBSITE
De Ronde van Frankrijk
De Ronde van Spanje
De Ronde van Italie
alle wielerklassiekers
en het wereldkampioenschap!


Geen radio of tv bij de hand
tijdens een wielerwedstrijd?
Geen nood!
Volg de wedstrijd live via dit blog.

Alle informatie over het wielrennen.
De winnaars van de grote rondes die later bekende doping te hebben gebruikt
blijven in mijn lijsten als winnaar staan omdat iedereen in die tijd gebruikte
en de winnaar toch de beste was maar wij schrijven dit wel in zwarte letters.
 
Je hoeft niets te missen
altijd het laatste nieuws.

Route Vuelta 202

De Gran Salida van de 79e editie de Vuelta a España is op zaterdag 17 augustus 2024 in Lissabon. De race begint met een tijdrit van 12 kilometer.De slotrit van La Vuelta 2024 finisht, zoals zo vaak, in Madrid maar deze keer met een tijdrit van 24.6 KM.

Bienvenido
(WELKOM)
DE VUELTA 2024

Sepp Kuss voltooit unieke trilogie Jumbo-Visma met eindzege in Vuelta.
Jumbo-Visma heeft met de eindoverwinning van Sepp Kuss in de Vuelta een unieke trilogie te pakken. De Nederlandse wielerploeg is nu het eerste team dat alle drie de grote ronden in één jaar heeft gewonnen. Eerder dit jaar won Jumbo-Visma met Primoz Roglic de Giro d’Italia en met Jonas Vingegaard de Tour de France. Vingegaard en Roglic eindigen in de Vuelta ook nog eens op het podium naast ploeggenoot Kuss als de nummers 2 en 3. Jumbo-Visma reed in de slotetappe door de straten van Madrid in een speciaal tenue waarin de kleuren van de leiderstruien van de Vuelta, Tour de France en Giro d’Italia zijn verwerkt. De slotrit in de Vuelta werd een prooi voor Kaden Groves. Na ruim 101 kilometer duwde hij als eerste zijn wiel over de finish in Madrid. Met nog ruim 40 kilometer voor de boeg gingen Nico Denz, Lennard Kämna en Rui Costa er vandoor. Tien kilometer later hadden Remco Evenepoel, Filippo Ganna en Kaden Groves zich daarbij aangesloten. Het zestal werd op enkele honderden meters voor de streep toch nog ingerekend door het peloton, maar het was Groves die zich in de sprint de sterkste toonde. Al vroeg in de koers gingen de acht coureurs van Jumbo-Visma naast elkaar rijden voor de traditionele overwinningsfoto. Nederlands kampioen Dylan van Baarle liet zien dat hij met zijn gedachten nog altijd bij ploegmaat Nathan Van Hooydonck zit. Op zijn shirtje prijkte levensgroot ’Nathan’. Van Hooydonck werd eerder deze week onwel achter het stuur van zijn auto en veroorzaakte daarbij een ernstig ongeluk. Het gaat naar omstandigheden goed met hem, meldde de ploeg eerder. De Ronde van Spanje begint volgend jaar weer een keer over de grens. Net als in 1997 vertrekken de renners vanuit de Portugese hoofdstad Lissabon. Ook de volgende twee etappes zijn in Portugal. Het is pas de vijfde keer dat de Vuelta buiten Spanje start. Assen had in 2009 de eer, het Franse Nîmes in 2017 en Utrecht vorig jaar. In 1997 begon de Vuelta in Lissabon voor de eerste keer op vreemde bodem.

Bienvenido
(WELKOM)
DE VUELTA 2021

JOOP ZOETEMELK

Joop Zoetemelk

De op 3 december 1946 in Rijpwetering geboren Joop Zoetemelk koos aanvankelijk het schaatsen als zijn favoriete sport uit. Pas in 1964 debuteerde hij als wielrenner en het ging hem direct goed af. Bij de nieuwelingen won hij talrijke wedstrijden en hij werd bovendien Nederlands kampioen veldrijden. Bij de amateurs behoorde Joop Zoetemelk tot de absolute wereldtop. Met het behalen van de Olympische titel in de ploegentijdrit stootte hij definitief door. Als amateur won hij verder nog onder meer de Tour de l'Avenir, het Circuit des Mines en de Ronde van Joegoslavië.

In 1970 debuteerde Zoetemelk als prof en hij zou zich al snel manifesteren als een uitmuntend ronderenner. De Tour de France loopt daarom als een rode draad door zijn loopbaan. In 1970 maakte hij met een tweede plaats zijn debuut..Zestien maal nam Zoetemelk deel aan de Tour en steeds reed hij de Ronde uit. Zesmaal bezette Zoetemelk de tweede plaats in de Tour om in 1980 zijn loopbaan te bekronen met de eindzege in de Ronde van Frankrijk.

In 1974 kwam Joop Zoetemelk zwaar ten val in de Midi Libre en er werd zelfs voor zijn leven gevreesd. Met enorm veel wilskracht maakte de Nederlander in 1975 een zeer geslaagde come-back. Hij won dat jaar twintig koersen, waaronder Parijs-Nice, een rit in de Tour, de Ronde van Nederland en Dwars door Lausanne. Zijn vierde plaats in de Tour van dat jaar nam de laatste twijfels weg. Zoetemelk, die gehuwd is met een Française, vestigde zich in Germiny-l'Evêque en hij reed ook veelal in Franse ploegen. Zoetemelk was niet alleen een goed ronderenner, maar hij kon zich ook in de klassiekers prima weren. Zo won hij in 1976 de Waalse Pijl, in 1977 en 1979 de Grote Herfstprijs en behaalde hij menige ereplaats in deze wedstrijden. Ook in de strijd om de wereldtitel speelde hij meermaals een hoofdrol. Tweemaal (in 1976 en 1982) legde hij op de vierde plaats beslag en hij eindigde in totaal negen maal bij de eerste tien.

Joop Zoetemelk zette in 1985 de kroon op zijn loopbaan door in Italië de wereldtitel te veroveren. Daarmee werd hij de oudste wereldkampioen uit de geschiedenis. Op de erelijst van Joop Zoetemelk komen nog heel wat meer opmerkelijke overwinningen voor, zoals de Ronde van Spanje, de Ronde van Romandië, het kampioenschap van Nederland, de Catalaanse Week, de Grote Prijs van Lugano, het Criterium der Azen, de Grand Prix Pino Cerami en nog talloze andere wedstrijden. Hoewel hij al jaren in Frankrijk woont, is zijn populariteit in Nederland immens. Zijn afscheid, eind 1987, werd één lange triomftocht door het land. Joop Zoetemelk volgt de wielersport nog steeds op de voet en fungeert als invaller-ploegleider bij de Rabobank-ploeg van Theo de Rooy.

In 1980 ging de 67e Tour de France van start op 26 juni in Frankfurt. Hij eindigde op 21 juli in Parijs. Er stonden 130 renners verdeeld over 13 ploegen aan de start. De Fransman Bernard Hinault begon als belangrijkste kanshebber op de eindwinst. Hij won meteen de proloog, en domineerde de koers. Maar een peesontsteking aan zijn knie verplichtte hem om uit de koers te stappen nog voor ze de Pyreneeen bereikten. De Nederlande Joop Zoetemelk nam de gele trui  van hem over. Het was Zoetemelk's 10de deelname aan de Tour en nadat hij al vijf maal als 2de was geëindigd pakte hij als 2e Nederlander ooit de eindoverwinning.

Monument Joop Zoetemelk.

Hendrik Gerardus Joseph (Joop) Zoetemelk Rijpwetering, 3 december 1946 is een voormalig Nederlands wielrenner, die geldt als een van de beste Nederlandse ronderenners ooit. Hij won in 1980 de Ronde van Frankrijk en werd in 1985 wereldkampioen op maar liefst 38-jarige leeftijd. Zoetemelk woont tegenwoordig in Frankrijk.

Voordat hij in 1970 beroepsrenner werd, behaalde Zoetemelk een paar belangrijke overwinningen als amateur: goud op de Olympische Spelen in 1968 (100 km ploegentijdrit) en de eindzege in de Tour de LÁvenir (1969). Tijdens de Midi-Libre in 1974 kwam hij zwaar ten val. Er werd toen voor zijn carrière gevreesd, maar in 1975 kwam hij sterk terug.

Zoetemelk nam 16 maal deel aan de Ronde van Frankrijk, reed hem altijd uit (een recordaantal) en behaalde meestal een plek bij de eerste tien: achtste, vijfde, vierde (3 ×), tweede (6 ×; veelal achter Eddy Merckx; vandaar zijn bijnaam eeuwige tweede, die overigens gedeeld moet worden met (Raymond Poulidor), en eerste 1980. Na Jan Janssen (1968) was hij de tweede Nederlandse Tourwinnaar. Zoetemelk beschikte in 1980 over alle kwaliteiten die een Tourwinnaar nodig heeft: sterk zijn in tijdritten en in de bergetappes, en een goede ploeg (de ploeg-Post). In 1982 werd hij wederom tweede; in 1983 leek hij op weg naar een nieuwe zege toen een positieve dopingtest hem mentaal uitschakelde. Later kreeg hij eerherstel.

Tijdens het Gala ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de KNWU werd Joop Zoetemelk verkozen tot beste Nederlandse renner aller tijden. Op dinsdag 31 mei 2005 onthulde hij in zijn geboorteplaats een standbeeld ter ere van zijn wielerprestaties.

JAN JANSSEN

Jan Janssen

De op 19 mei 1940 in Nootdorp geboren Jan Janssen maakte vooral geschiedenis door als eerste Nederlander de Tour de France te winnen. Janssen was een intelligent en temperamentvol renner, die op elk wieleronderdeel zijn mannetje stond. Al als amateur toonde de gebrilde Janssen zijn klasse. Hij won diverse Nederlandse amateurklassiekers en blonk uit in de Tour de l'Avenir. Jan Janssen bouwde zijn carrière grotendeels in Frankrijk uit, waar hij snel werd geaccepteerd als kopman.

Hij debuteerde met een ritzege in de Tour van 1963, maar moest na een zware val de strijd staken. In 1964 kende Jan Janssen zijn grote doorbraak. In het voorjaar won hij Parijs-Nice, later twee etappes en de groene trui in de Tour en als dessert veroverde hij in Sallanches ook nog de wereldtitel. Nadat Janssen in 1965 weer de groene trui had gewonnen, leek hij in 1966 op weg naar de eindzege in de Tour. Door een onoplettendheid verspeelde hij echter zijn gele trui aan de Fransman Lucien Aimar en Janssen moest genoegen nemen met de tweede plaats. Vanaf dat moment was Janssen er van overtuigd, dat hij de Tour kon winnen. In 1967 bleef hij nog op de vijfde plaats steken, maar hij won wel weer het puntenklassement. Met een zege in de Ronde van Spanje had hij toch een grote rittenkoers op zijn naam gebracht. In 1968 werd Jan Janssen dus de eerste Nederlandse Tourwinnaar. Deze Tourzege was voor Jan Janssen het hoogtepunt in zijn loopbaan, waarin hij een indrukwekkende erelijst bijeen fietste.

Hij behoorde ook in de klassiekers tot de toonaangevende figuren en schreef zijn naam op de erelijsten van Parijs-Roubaix (1967) en Bordeaux-Parijs (1966). Bovendien behaalde hij talloze ereplaatsen in diverse klassiekers. Ook op de piste sprak Jan Janssen een woordje mee. Hij won zes zesdaagsen, waarvan drie aan de zijde van Peter Post. In Parijs-Tours van 1970 tekende het einde van zijn loopbaan zich reeds af. Hij reed samen met de Duitser Tschan aan de leiding, maar kwam vijf kilometer voor de finish merkwaardig ten val. Hij moest een aantal dagen in het ziekenhuis blijven en kwam deze inzinking nooit meer te boven. Eind 1972 besloot Jan Janssen een indrukwekkende loopbaan en hij stortte zich op een maatschappelijke carrière. Hij bracht met succes een eigen fietsmerk op de markt. Sinds enkele jaren runnen zijn zonen de zaak en geniet Jan Janssen van zijn vrije tijd.

In 1968 ging de 55e Tour de France van start op 27 juni in Vittel. Hij eindigde op 21 Juli in Parijs. Er stonden 110 renners verdeeld over 11 ploegen aan de start. Tijdens deze Tour werd de groene leiderstrui geïntroduceerd voor de leider in het puntenklassement. Tot 1968 was de kleur van de leiderstrui voor dit klassement rood. De slotfase van deze ronde was ongemeen spannend: de Belg Herman van Springel begon de laatste etappe, een tijdrit, in de gele trui, maar verloor deze in de laatste kilometers aan Jan Janssen, met 38 seconden. Deze werd hierdoor de eerste Nederlandse Tourwinnaar in de geschiedenis. Overigens was de Tour van 1968 de eerste die op de Nederlandse Televisie werd uitgezonden.

WIM VAN EST

Nederlands eerste geletruidrager Wim van Est

In de gele trui maakte hij deel uit van een kopgroep tijdens de beklimming van de Tourmalet. Ook op de Aubisque ging hij goed mee, maar reed vlak voor de top lek. Het verwisselen van zijn band duurde drie minuten. Op dat moment kwam de Italiaan Fiorenzo Magni voorbij, een goed afdaler. Van Est kwam in het wiel van Magni en begon aan de afdaling. Van Est kon hem niet bijhouden en viel.

Na een glijpartij van dertig meter over het asfalt stond hij weer op, beklom de fiets en dook weer de diepte in. Bij het naderen van een scherpe bocht naar rechts, drie kilometer onder de top verloor Van Est de controle over zijn fiets toen hij een klapband kreeg. Zonder fiets vloog hij over de rand van het ravijn, maakte eeen duikvlucht van tien meter, raakte een groepje jonge bomen en stuiterde daarna nog eens zestig meter omlaag. Vlak voor een groep rotsblokken kwam hij tot stilstand.
Van Est kwam er met een paar schrammen vanaf.

De tekst op het monument:
"Hier viel tijdens de Tour de France op 17 juli 1951 Wim van Est 70 meter diep. Hij overleefde de val, maar verloor de gele trui. Wim van Est was de eerste Nederlandse drager van de gele trui in de Tour de France".

JACQUES ANQUETIL

Jacques Anquetil

"Monsieur Chrono" werd op 8 januari 1934 te Mont-Saint-Aignan geboren. Jacques Anquetil is samen met Eddy Merckx, Bernard Hinault en Miguel Indurain recordhouder inzake het aantal overwinningen in de Tour de France. Maar liefst vijfmaal schreef de Normandiër de Grand Boucle op zijn naam. Toch was Anquetil niet populair bij het Franse publiek, dat bijna altijd partij koos voor de underdog Raymond Poulidor. De wijze, waarop Anquetil zijn rittenwedstrijden won, was bijna altijd hetzelfde. Steeds speelde hij zijn sterkste wapen, het tijdrijden uit, hoewel hij in het hooggebergte goed partij kon bieden. Ondanks dat er dus duidelijk sprake was van een geweldige atletische prestatie, kon Anquetil daarmee niet de sympathie van het publiek afdwingen. Vaak werd hem verweten, dat hij op de fiets te veel rekende en iedere overbodige inspanning achterwege liet.

Jacques Anquetil is ongetwijfeld de grootste tijdrijder aller tijden geweest. In zijn loopbaan won hij in totaal zo'n zestig ritten tegen het uurwerk. Negenmaal nam hij deel aan de Grand Prix des Nations en ook negenmaal ging hij met de zegepalm naar huis. In 1956 verbeterde hij voor het eerst het werelduurrecord, dat Fausto Coppi veertien jaar eerder had gevestigd. In 1967 stelde hij het werelduurrecord weer scherper, maar dat werd nooit officieel erkend, omdat hij weigerde zich aan de dopingcontrole te onderwerpen. Na zijn loopbaan maakte hij er geen geheim van gebruik te hebben gemaakt van stimulerende middelen.

In 1957 won Jacques Anquetil toch wel enigszins verrassend voor het eerst de Tour de France. Het bleef daarna enkele jaren wat stil rond hem, totdat hij in 1960 de Ronde van Italië op zijn naam bracht. In 1961 won Anquetil op indrukwekkende wijze weer de Tour en dat was het begin van een unieke serie. Vier jaar op rij was hij niet te stuiten en dat betekende een record, dat een tiental jaren later door Eddy Merckx werd geëvenaard. In 1964 slaagde Anquetil er tevens in om de dubbelslag Giro-Tour binnen te halen, terwijl hij in 1963 de Vuelta en de Tour won.

Hoewel Anquetil in de klassiekers zelden tot de uitblinkers behoorde, slaagde hij er toch in om in 1964 Gent-Wevelgem te winnen. In 1966 won hij ook nog Luik-Bastenaken-Luik. In 1965 zorgde Maître Jacques nog voor een unieke stunt, die hij vantevoren had aangekondigd. Hij zou de etappewedstrijd Dauphiné Libéré en Bordeaux-Parijs rijden en allebei winnen. Tussen finish en start van deze twee wedstrijden lag een tijdsverschil van slechts negen uur. Na een zware strijd won Anquetil inderdaad de Dauphiné Libéré. Met een speciaal vliegtuig vloog hij naar Bordeaux om er te starten voor de monsterrit van 557 kilometer. Ondanks een hevige inzinking won hij ook deze klassieker en maakte daarmee zijn boute uitspraak waar. Anquetil was een uniek figuur in de wielersport, maar zou er nimmer in slagen om het Franse volk aan zijn voeten te krijgen.

Hij werd in 1966 benoemd tot Ridder in het Legioen van Eer. In 1969 sloot hij zijn imposante wielerloopbaan af en werd hij hereboer in Normandië. Hij was tot zijn dood bij het wielrennen betrokken door zijn functie als wedstrijdleider in Parijs-Nice, een brievenrubriek tijdens de Tour in de sportkrant l'Equipe en zijn optreden als tv-commentator. Op 18 november 1987 overleed Jacques Anquetil aan maagkanker.

EDDY MERCKX

Eddy Merckx

Als we een titel van 'Grootste wielrenner aller tijden' zouden uitdelen, dan komt die ongetwijfeld terecht bij de Belgische vijfvoudige Tourwinnaar Eddy Merckx. Hij was een formidabele atleet, die in geen onderdeel van de wielersport gespecialiseerd was, maar elke specialist op zijn eigen terrein klopte. De sterkste klimmers loste hij in de cols, de snelste sprinters verschalkte hij in een massasprint. Tot aan het einde van zijn loopbaan had Merckx het karakter van een beginneling. Hij wilde altijd winnen en kreeg daarom al snel de bijnaam 'de kannibaal'.

De op 17 juni 1945 geboren kampioen toonde al bij de jongeren snel zijn ongelooflijke klasse. Als nieuweling werd hij al kampioen van België om vervolgens in 1964 in Sallanches wereldkampioen bij de amateurs te worden. De krachtig gebouwde atleet Merckx (1 meter 83 groot en 78 kilo zwaar) debuteerde in 1965 bij de profs. Hij wist zich snel op de voorgrond te dringen en won in 1966 zijn eerste klassieker. Dat was Milaan-San Remo, een wedstrijd, die hij in totaal maar liefst zeven keer wist te winnen. 'Superman' Merckx schreef maar liefst drieëndertig klassiekers, drie wereldkampioenschappen en één Belgisch kampioenschap op zijn erelijst. Ook als ronderenner was Merckx van buitengewone klasse. In 1968 won hij voor het eerst de Ronde van Italië, een prestatie, die hij nog viermaal zou herhalen.

Ook in de Tour de France was Merckx niet te stuiten. Al bij zijn eerste deelname in 1969 verpletterde hij alle concurrenten. Viermaal op rij won Merckx de Tour, waarbij hij op alle terreinen domineerde. Hoewel Merckx een begenadigd tijdrijder was, liet hij het niet op een rit tegen het uurwerk aankomen. Ook in de cols en in de vlakke ritten streed hij in de frontlinies. Zo won hij in 1969 alle voorkomende klassementen in de Tour. Driemaal slaagde hij erin om de dubbelslag Giro-Tour binnen te halen. In 1974 lukte hem trouwens nog een bijzondere prestatie. In dat jaar won hij naast Giro en Tour ook nog het wereldkampioenschap. Een op dat moment nog nimmer vertoonde trilogie.

In 1972 zette Eddy Merckx aan het einde van een fenomenaal wegseizoen de kroon op zijn loopbaan door in Mexico een formidabel werelduurrecord te vestigen. Pas elf jaar later slaagde de Italiaan Moser erin om met behulp van de sterk geëvolueerde wetenschap het record te verbeteren. In 1978 zette Merckx een streep onder zijn imposante loopbaan. Eén seizoen was hij ploegleider, maar dat lag hem niet. Hij introduceerde daarom met succes de Eddy Merckx racefietsen, die in zijn eigen fabriek gemaakt worden. Hij staat dus nog steeds met beide benen in de wielerbeweging.

BERNARD HINAULT

Bernard Hinault

De Bretonse krachtpatser behoort tot de historische figuren uit de Tour. Met vijf overwinningen in de Ronde van Frankrijk was hij samen met Merckx, Anquetil en Indurain jarenlang recordhouder. Bernard Hinault, die op 14 november 1954 in Yffiniac werd geboren, heeft nog wel geprobeerd om het record op zes Tourzeges te brengen, maar hij stuitte in 1984 op een superieure Fignon en in 1986 op een sterke LeMond. Bernard Hinault debuteerde in 1971 als wielrenner. Hij won de eerste de beste wedstrijd, waarin hij aan de start verscheen. In dat eerste jaar won hij trouwens twaalf van de twintig wedstrijden. In 1972 werd hij al Frans kampioen bij de junioren, maar het volgende jaar reed hij geen wedstrijden, omdat hij zijn dienstplicht vervulde. Hinault reed daardoor slechts één seizoen als amateur. Met een tweede plaats in de Route de France en de titel van achtervolgingskampioen van Frankrijk op zak, waagde hij in 1975 de overstap naar de profs. Zijn ploegleider Cyrille Guimard gaf hem de kans om zijn loopbaan rustig op te bouwen en de resultaten waren er ook naar. In 1975 werd hij al kampioen van Frankrijk in de achtervolging. Deze titel prolongeerde hij het volgende jaar, terwijl hij ook in allerlei kleine rittenwedstrijden succesvol was. Internationaal timmerde hij vooral aan de weg met een zesde plaats in het wereldkampioenschap.

In 1977 kwam de definitieve doorbraak van Bernard Hinault. Hij won de klassiekers Gent-Wevelgem en Luik-Bastenaken-Luik en bovendien de Grand Prix des Nations. In 1978 debuteerde Hinault in de Tour de France en hij sleepte meteen een overtuigende eindzege uit het vuur. Ook in 1979 legde hij iedereen zijn wil op in de Tour, maar in 1980 moest hij vanwege een onwillige knie de strijd staken. In 1981 en 1982 viel er echter aan zijn overmacht niet te tornen. Een blessure aan zijn knie hield hem in 1983 uit de Tour, omdat er operatief ingegrepen moest worden. Wel won hij eerder in het jaar nog de Waalse Pijl en de Ronde van Spanje.

In 1985 won hij voor de vijfde keer de Tour, mede dankzij de steun van zijn ploegmaat Greg LeMond. Bernard Hinault was een opmerkelijk renner, die wist wat hij wilde. Als hij ergens zijn zinnen op had gezet, dan slaagde hij er meestal ook in om dat te verwezenlijken. Zo won hij in 1980, na dus een mislukte Tour, op zeer indrukwekkende wijze het wereldkampioenschap in Sallanches. Hinault won driemaal de Giro d'Italia, in 1980, 1982 en 1985. Zijn naam komt ook tweemaal voor op de erelijst van de Ronde van Spanje. Hinault was geen veelvraat, maar en renner, die zijn wedstrijden uitzocht. Hinaults bijnaam luidde Le Blaireau, hetgeen door Nederlandse (maar ook andere niet-Franstalige) sportcommentatoren steevast werd vertaald met De Das. Die vertaling was niet eens zo gek bedacht: dassen zijn veelvraten en Hinault was dat - in de traditie van Eddy Merckx ook. Maar de Fransen bedoelden met Le Blaireau echter dat hij een knorrig mens was en dat was nog dichter bij de waarheid, want dassen knorren. Een alternatieve uitleg is dat Blaireau scheerkwast betekent, want Bernard Hinault had in het begin van zijn carrière vaak een zweetband om zijn hoofd zodat zijn haar er als een scheerkwast bovenuit stak. Dit is ooit door een nederlandse journalist ten onrechte vertaald als de das. Dit misverstand is begrijpelijk omdat blaireau zowel het een als het andere kan betekenen; scheerkwasten werden gemaakt van dassenhaar. Na zijn carrière ging Hinault in zaken en hij werd tevens opgenomen in de organisatie van de Tour de France.

MIGUEL INDURAIN

Miguel Indurain

Miguel Indurain schreef in 1995 geschiedenis door als eerste renner voor de vijfde keer opeenvolgende keer de Tour de France te winnen. Daarmee troefde de boomlange Spanjaard de andere recordhouders Jacques Anquetil, Eddy Merckx en Bernard Hinault af. Een zesde triomf zat er in 1996 echter niet meer in, waarop Miguel Indurain besloot om te stoppen met fietsen. Koel en berekenend snelde Miguel Indurain vijf jaar op rij naar de eindzege in de Tour. Vaak ontnam hij al in de eerste de beste tijdrit de Tour van alle spanning. Hij werd wel eens vergeleken met een robot, een automaat of een rekenmachine. Het geeft aan, dat er wel respect was voor zijn prestaties, maar dat ze buiten de Spaanse landsgrenzen beslist niet met enthousiasme werden begroet. Indurain werd vaak bekritiseerd, omdat hij zijn overwinningen op een gecalculeerde en defensieve wijze behaalde. Een tactiek, die Jacques Anquetil vroeger ook hanteerde en de Normandiër niet populair maakte.

De op 16 juli 1964 in Villava geboren Miguel Indurain werd als amateur in 1983 Spaans kampioen. Hij nam in 1984 deel aan de Olympische Spelen van Los Angeles en werd daarna prof. Miguel Indurain kreeg van zijn ploegleider Miguel Echevarri de kans om als renner te groeien. In 1985 reed hij vier dagen in de gele leiderstrui tijdens de Ronde van Spanje. Hij was daarmee de jongste klassementsleider in de geschiedenis van de Vuelta. Hij startte in 1985 op 19-jarige leeftijd voor het eerst in de Tour om ervaring op te doen. Net als in 1986 stapte Indurain toen voortijdig af. Echevarri zag een toekomstig rondewinnaar in de lange slungel uit Pamplona. De ploegleider, die zelf nog ploegmaat van Jacques Anquetil is geweest, had geduld en liet Indurain zich eerst enkele jaren uit de naad fietsen voor Pedro Delgado, zoals in de Tour van 1990 toen hij zijn eigen kansen opofferde voor "Perico". Indurain was al blij met zijn ritzege op Luz Ardiden en wachtte geduldig zijn kans af. In 1990 won hij de wereldbekerwedstrijd San Sebastian-San Sebastian.

In 1991 brak de 1 meter 88 lange Spanjaard definitief door. Hij werd tweede in de Vuelta en won op indrukwekkende wijze de Tour. Hij was niet als kopman gestart in de Tour, maar in de Pyreneeën sloeg hij wel zijn slag. Met steun van een sterke ploeg en door twee overwinningen in de tijdritten kon hij in Parijs als Tourwinnaar worden gehuldigd. In 1992 was hij de eerste Spanjaard, die de Ronde van Italië op zijn naam bracht. Hij droeg in de Giro maar liefst 20 dagen de rose leiderstrui. Enkele weken later won hij de Spaanse titel en ook in de Tour de France was hij weer de sterkste. Indurain dankte zijn tweede Tourzege vooral aan zijn meesterschap in de tijdritten, die hij met grote overmacht won. In 1993 won hij voor het tweede jaar op rij zowel de Giro als de Tour. In 1994 won hij als derde renner in de geschiedenis voor het vierde opeenvolgende jaar de Tour. Met een vijfde opeenvolgende overwinning in de Tour verbeterde Indurain in 1995 alle bestaande records.

In Colombia werd hij later voor het eerst wereldkampioen tijdrijden. In de wegwedstrijd loodste Indurain zijn landgenoot Abarahm Olano naar de wereldtitel om daarna zelf genoegen te nemen met de zilveren medaille. Op 2 september 1994 verbeterde hij op de wielerbaan van Bordeaux het werelduurrecord van de Schot Obree en bracht het op 53 kilometer en 40 meter. Vijftig dagen later raakte hij het fameuze record al weer kwijt aan de Zwitser Tony Rominger.

LANCE ARMSTRONG

Lance Armstrong

Eind 1996 gaf niemand nog een cent voor de loopbaan van de door teelbalkanker getroffen Lance Armstrong. Medici gaven de Amerikaan weinig kans om ooit nog op het hoogste niveau te kunnen fietsen. Bijna drie jaar na de ontdekking van de vreselijke ziekte stond Lance Armstrong in Parijs op de hoogste trede van het podium van de Tour de France. Hij volbracht een wonder en gaf daarmee andere kankerpatiënten enorm veel mentale steun.

Op 2 oktober 1996, om 17.15 uur kreeg Lance Armstrong in het Saint David-ziekenhuis van Austin de ontstellende diagnose van kankerspecialist Dudley J. Youman: “Lance, je hebt kanker”. Het was een keiharde klap in het gezicht van de man, die iedereen kende als een gezonde brok natuur, een man die met zijn stoere kracht een topwielrenner werd. Hij moest geopereerd worden, want er waren ook uitzaaiingen in de hersenen geconstateerd. En verder onderging hij enkele chemokuren.

Lance Armstrong keek de dood in de ogen, maar eind 1997 kondigde hij toch zijn comeback aan, maar sponsor Cofidis zag dat niet zitten. Armstrong tekende een contract bij de Amerikaanse US Postal-ploeg. Begin 1998 voorspelde hij al zijn comeback. In de Vuelta verraste hij met een knappe vierde plaats in de eindstand en bij het WK in Valkenburg eindigde hij ook twee keer net naast het erepodium. De twijfels over zijn comeback waren toen al verdwenen, maar ploegleider Johan Bruyneel zette Lance Armstrong pas op het goede spoor. Hij overtuigde Armstrong van zijn kansen op een Tourzege.

De 1 meter 77 lange Lance Armstrong was op 16-jarige leeftijd al professioneel triatleet, maar omdat hij geen sponsors kon vinden, schakelde hij over op het wielrennen. In 1989 debuteerde de op 18 september 1971 geboren Texaan bij het WK voor junioren in Moskou met een 73ste plaats. Na de Olympische Spelen van Barcelona, waar hij veertiende werd, stapte Lance Armstrong over naar de profs. In de klassieker San Sebastian-San Sebastian maakte hij zijn debuut. Kort daarop demonstreerde hij met een tweede plaats in het Kampioenschap van Zürich zijn capaciteiten. Daarna won hij nog een rit in de Ronde van Galicië en de GP Sanson. In zijn eerste volledige profseizoen zette Armstrong zijn opmars direct voort door kampioen van zijn land te worden.

Lance Armstrong maakte een bliksemcarrière, want in 1993 werd hij op zijn 22ste in Oslo al wereldkampioen. Lange tijd dacht Armstrong dat hij een renner voor eendagswedstrijden was. Op zijn erelijst staan niet voor niets de Clasica San Sebastian en de Waalse Pijl. In de Tour won hij wel ritten, zoals in 1993 in Verdun en in 1995 de etappe naar Limoges, waarmee zijn verongelukte ploegmaat Fabio Casartelli werd geëerd. Maar illusies over het eindklassement maakte de Yank zich nooit. Totdat Johan Bruyneel hem overtuigde van zijn mogelijkheden.
In 1999 greep hij in Le Puy du Fou in de proloog zijn eerste gele trui, die hij na de tweede etappe aan sprinter Kirsipuu moest afstaan. Maar in de tijdrit van Metz heroverde Armstrong het begeerde tricot en hij stond het daarna niet meer af. Met zijn Tourzege realiseerde Lance Armstrong een mirakel, dat lijkt op een modern sprookje. Maar het was de waarheid in een wereld waarin zelden plaats is voor sentimenten. Met zijn comeback was hij een voorbeeld voor vele andere kankerpatiënten. Zijn tweede overwinning in 2000 was een bevestiging van zijn terugkeer op het hoogste niveau. De concurrentie werd in de eerste de beste bergrit al de genadeslag toegebracht. Daarna kwam de positie van Armstrong niet meer in gevaar. Met een overwinning in de laatste tijdrit zette Lance Armstrong de kroon op het werk. Niet alleen winnaar van deze twee maar nog eens vijf maal was hij winnaar van de Ronde van Frankrijk dus totaal zeven maal.

FAUSTO COPPI
Fausto Coppi (Castellania, 15 september 1919 - Tortona, 2 januari 1960) was een Italiaanse wielrenner. Zijn grote prestaties leverden hem de bijnaam 'Il Campionissimo', kampioen der kampioenen, op.
Coppi was een zeer veelzijdig renner en boekte in zijn wielercarrière tal van successen, waaronder vijf eindzeges in de Ronde van Italië en twee eindzeges in de Ronde van Frankrijk. Op het gebied van eendagskoersen won hij onder meer vijfmaal de Ronde van Lombardije, driemaal Milaan- San Remo en eenmaal Parijs- Roubaix. Voorts behaalde Coppi in 1953 de wereldtitel en vestigde hij in 1942 een nieuw werelduurrecord.
LOUISON BOBET
Louison Bobet (Saint-Méen-le-Grand, 12 maart 1925 - Biarritz, 13 maart 1983) was een bekende Franse wielrenner. Bobet was een uitstekend klimmer en had een groot doorzettingsvermogen.
Hij was de tweede persoon en eerste Fransman die de Ronde van Frankrijk drie keer op zijn naam schreef. Ook werd hij wereldkampioen, tweemaal Frans kampioen en won hij diverse kleinere wedstrijden.
CHARLY GAUL
Charly Gaul (Pfaffenthal, 8 december 1932 - Luxemburgt, 6 december 2005) was een wielrenner uit Luxemburg, die in 1958 de Ronde van Frankrijk wist te winnen.
Gaul werd geboren in Pfaffenthal. Tussen 1953 en 1962 was hij profwielrenner. Naast zijn eindoverwinning in 1958 wist Gaul in 1955 en 1961 een derde plaats in het eindklassement van de Tour te behalen. In 1956 en 1959 won hij het bergklassement. Ook in de Ronde van Italië was hij succesvol. In 1956 en 1959 won hij deze ronde en het bergklassment.
Hij had twee bijnamen: De Engel van het Gebergte, refererend aan zijn klimcapaciteiten, en Monsieur Pipi. De laatste dankte hij aan het feit dat hij in 1957 de winst in de Giro verspeelde door een uitgelopen plaspauze.
Gaul was zes keer kampioen van Luxemburg op de weg en bovendien twee keer nationaal kampioen veldrijden. Na zijn tweede echtscheiding leidde hij een teruggetrokken bestaan. Charly Gaul werd gekozen tot de Luxemburgse Sportman van de twintigste eeuw. Hij was een groot fan van Marco Pantani wiens aanvalslust hij bewonderde.
Op 6 december 2005 overleed hij, twee dagen voor zijn 73ste verjaardag, aan de gevolgen van een longembolie.
FEDERICO BAHAMONTES
Federico Martin Bahamontes (Santo Domingo, 9 juli 1928) is een voormalig Spaans wielrenner. Hoewel geboren als Federico Martín, gebruikte hij in zijn wielerleven de achternaam van zijn moeder, Bahamontes.
In 1959 won hij de Ronde van Frankrijk. Bovendien eindigde hij in 1963 en 19*64 als tweede respectievelijk derde in het eindklassement. Hij was een erkend klimmer, met als bijnaam de adelaar van Toledo. Hij veroverde maar liefst zes maal het bergklassement in de Tour: in 1954, 1958, 1959, 1962, 1963 en 1964. In totaal heeft hij zeven touretappes gewonnen.
In 1957 eindigde hij als tweede in het eindklassement van de Ronde van Spanje. In dat jaar en het jaar daarop won hij bovendien het bergklassement van deze ronde. Ook het bergklassement van de Ronde van Italië heeft hij gewonnen: in 1956.B
Bij het begin van de Tour van 1959 werd Bahamontes niet gezien als één van de favorieten voor de eindoverwinning. Hij profiteerde echter van een vroege ontsnapping tijdens een etappe in de Pyreneeën. Vervolgens won hij ook nog eens de klimtijdrit op de Puy-de-Dôme. In de Alpen werkte hij samen met medeklimmer Charly Gaul waardoor hij zijn voorsprong kon vergroten. Zowel Henry Anglade als Jacques Anquetil hebben daarna nog wat van hun achterstand in kunnen lopen, maar niet genoeg om de leidende positie van Bahamontes te kunnen bedreigen.
JULIO JIMÉNEZ
Julio Jiménez Muñoz (Avila, 28 noktober 1934) is een voormalig Spaans wielrenner. Zijn bijnaam is De uurwerkmaker van Avila. Jiménez won drie maal het bergklassement (tegenwoordig de bolletjestrui ) in de Ronde van Frankrijk van 1965, 1966 en 1967 en won eveneens driemaal het bergklassement in de Ronde van Spanje van 1963, 1964 en 1965. In 1964 werd hij Spaans kampioen op de weg.

HENNIE KUIPER

HENNIE KUIPER

Hendrikus Andreas (Hennie) Kuiper (Noord Deurningen (Overijssel), 3 februari 1949) is een voormalig Nederlands wielrenner, die professional was van 1973-1988. Daarna is hij tot en met 1996 ploegleider geweest.

Zijn erelijst is imposant: in 1972 werd hij Olympisch Kampioen en in 1975 wereldkampioen. Hij won onder meer twee keer (1977 en 1978) de Tour-etappe naar Alpe d'Huez en werd twee keer tweede in het eindklassement van de Tour. Kuiper richtte zich aanvankelijk op de grote rondes, maar ontpopte zich in de tweede helft van zijn carrière als winnaar van grote klassiekers. Na zijn actieve carrière is Kuiper nog enige tijd actief geweest als ploegleider. Eerst van een Duitse ploeg (Stuttgart, het latere Telekom), daarna van een Amerikaanse ploeg (Motorola) (met daarin onder anderen Lance Armstrong).

STEVEN ROOKS

STEVEN ROOKS

Steven Rooks (Oterleek, 7 augustus 1960) is een voormalig Nederlands wielrenner. Hij was van 1982 tot 1995 professional.

Steven Rooks brak in 1983 in één klap door door een overwinning in de belangrijke klassieker Luik-Bastenaken-Luik. Datzelfde jaar deed hij ook voor de eerste keer mee aan de Tour de France, maar reed hem niet uit. Een 25e plaats in 1985 en een 9e in 1986 lieten zien dat hij ook op dat gebied wel wat in zijn mars had.

In 1988 behaalde hij zijn grootste toursuccessen. Hij vocht dat jaar met Pedro Delgado om de eindzege. Uiteindelijk werd hij tweede, maar won wel de etappe naar L'Alpe d'Huez, het bergklassement en het combinatieklassement. Later dat jaar won hij ook het kampioenschap van Zürich.

Sinds 2005 is Steven Rooks wedstrijdleider van de Ronde van Noord-Holland, een wedstrijd voor elite-renners en de verwante Omloop van het Lage Land, een juniorenklassieker. 

GERT JAN THEUNISSE

GERT JAN THEUNISSE

Gert-Jan Theunisse (Oss, 14 januari 1963) is een voormalig Nederlands wielrenner.

Theunise was prof van 1984 tot en met 1995. Hij haalde in z'n carrière diverse successen. Zo won hij in 1989 in de Tour de France de prestigieuze etappe naar l'Alpe d'Huez. Hij moest in 1995 zijn wielercarrière opgeven, omdat artsen een ernstige hartafwijking bij hem constateerden. Hij had enkele bijnamen. Eén daarvan is De Blonde Engel. Rondom Theunisse heeft altijd de geur van doping gehangen, hoewel hij dat voor de camera altijd ontkende. In 1988 werd hij positief bevonden in de Tour, twee jaar later werd hij positief bevonden in de Waalse Pijl en de Ronde van het Baskenland.

RAYMOND POULIDOR

RAYMOND POULIDOR

Raymond Poulidor (Masbaraud-Merignat, 15 april 1936) is een bekend Frans wielrenner. Hij was actief als beroepsrenner tussen 1960 en 1977. Op de rangschikking der beste renners aller tijden van Daniel Marszalek is Raymond Poulidor 12de (2004).

Hij was populair, vooral omdat hij zich zo makkelijk kon schikken in zijn rol van underdog en tegenslagen kon incasseren. In Frankrijk is hij bekend onder zijn bijnaam Pou-Pou. Hij wordt ook de eeuwige tweede genoemd omdat hij in vele wedstrijden net naast de hoofdprijs greep. Onder meer in de Ronde van Frankrijk werd hij driemaal tweede (1964, 1965 en 1974). Hij heeft nooit een etappe in de gele trui kunnen rijden. Het record tweede plaatsen is echter in handen van Joop Zoetemelk met 6 stuks.

In het begin van zijn carrière was Jacques Anquetil zijn grootste rivaal, later kreeg hij te maken met Eddy Merckx.

Als eerbetoon startte de negende etappe van de Ronde van Frankrijk 2004 in Saint Léonard-de-Noblat, de woonplaats van Poulidor.

PETER WINNEN

PETER WINNEN

Peter Johannes Gertrudis (Peter) Winnen (Ysselsteyn, 5 september 1957) is een voormalig profwielrenner uit Nederland, die in 1980 als tweede eindigde in de Vredeskoers en later dat jaar deelnam aan de Olympische Spelen in Moskou.

In 1981 debuteerde hij in de Ronde van Frankrijk en baarde opzien met een ritoverwinning naar Alpe d'Huez, een vijfde plaats in het eindklassement en de eerste plaats in het jongerenklassement. Het jaar daarna verbeterde hij zichzelf nog iets met een vierde plaats in de eindrangschikking en opnieuw ritwinst. Zijn beste prestatie leverde Winnen waarschijnlijk in 1983 toen hij, na aanvankelijk tegenvallend rijden in de Pyreneeën, sterk terugkwam in de Alpen met opnieuw winst op Alpe d'Huez. Zelfs de eindoverwinning kwam binnen zijn bereik. In de laatste bergrit zette zijn ploeg een aanval in op klassementsleider Laurent Fignon. Deze aanval faalde door een zware val van ploegmaat Johan van der Velde en het sterke rijden in de slotfase van Fignon zelf. Winnen werd dat jaar derde in het eindklassement. Hij zou later verklaren zich nooit echt goed te hebben gevoeld in deze Ronde, onder andere door een zware bronchitis die hij kort ervoor had opgelopen, een gebrek aan vertrouwen van zijn ploegleider Peter Post, een verziekte sfeer in de ploeg en privéproblemen.

Hierna volgden enkele tegenvallende jaren waarin Winnen niet meer met de beteren mee omhoog kon in de bergen. Door de komst van talentvolle ploegmaten, zoals Erik Breukink, was er echter weer een rol van betekenis voor hem weggelegd. Vooral als helper, maar ook enkele eervolle plaatsen werden nog behaald. Zo werd hij in 1988 nog negende in zowel de Ronde van Italië als de Ronde van Frankrijk en tweede in de Ronde van Zwitserland in 1990, waar hij op slechts één seconde de eindoverwinning miste.

Winnen was bovenal een klimmer. Toch wist hij in 1990 het Nederlands kampioenschap op de weg te winnen. Na een aanrijding tijdens een training voor de Tour de France stopte hij in 1991 met wielrennen.

Na zijn actieve wielerloopbaan ging Winnen naar de kunstacademie en publiceerde hij enkele boeken over de wielerwereld, waaronder Van Santander naar Santander. Daarnaast schrijft Winnen regelmatig columns voor kranten en tijdschriften, waaronder NRC Handelsblad. In december 2005 gaat een muziektheaterproductie van zijn hand in première, getiteld Fiets. De voorstelling gaat over de verhouding tussen wielersport, media en commercie.

GERRIE KNETEMANN
Gerrie Knetemann

Gerrie Knetemann (Amsterdam, 6 maart 1951 - Bergen, 2 november 2004)  bijnaam 'de Kneet', was een Nederlandse beroepswielrenner van 1974 - 1989.

Hij verraste al jong als specialist in proloog-tijdritten. Gaandeweg ontwikkelde hij zich ook als tijdrijder in het langere werk. Knetemann was geen sprinter, maar boekte vrij veel overwinningen in een sprint-à-deux, door met een kompaan of in een klein groepje uit een peloton te ontsnappen. Op die manier werd hij verrassend wereldkampioen in 1978 door Franseco Moser te verslaan. In datzelfde jaar won hij in de laatste etappe van de Ronde van Frankrijk de sprint op de Champs Elysees. Knetemann kon goed uit de voeten in meerdaagse wedstrijden, maar hij schoot echter te kort in het hooggebergte om in de Tour een goed klassement te rijden. Hoewel geen klassementrijder voor de Ronde van Frankrijk, bleek hij een der succesvolste Nederlandse Tourrenners. Tienmaal won hij een etappe, een Nederlands "record", dat hij deelt met Jan Raas en Joop Zoetemelk en achtmaal was hij drager van de gele trui. Met het collectief stond hij ook nog negenmaal op het podium als winnaar van een ploegentijdrit. Hij was de eerste wielrenner die de grens van 50 km/u doorbrak in een tijdrit.

Gerrie Knetemann werd in 1974 profwielrenner bij de Franse Mercier ploeg, waar Joop Zoetemelk kopman was. Typerend voor zijn instelling was dat hij datzelfde jaar laatste werd in Parijs Roubaix, maar een week later de Amstel Gold Race won. In 1975 tekende hij een contract bij de Raleigh ploeg van Peter Post. Samen met Jan Raas was hij daar jarenlang, tot de breuk in 1983, de gezichtsbepalende factor. In 1982 verrastte Gerrie Knetemann in de Tour door de snelle Ier Sean Kelly voor te blijven in een massa-sprint en door Bernard Hinault te verslaan in een lange tijdrit.

In 1983 kwam hij zwaar ten val in Dwars door Belgie. Aanvankelijk werd voor zijn leven gevreesd. Na een lange revalidatie keerde hij terug in het peloton om nog eenmaal uit te pakken in de Amstel Gold Race van 1985.

Knetemann viel op in het wielerpeloton door zijn gevoel voor humor en zijn opmerkelijke taalgebruik. Hij introduceerde een groot aantal uitdrukkingen, waaronder 'hij zit te harken', 'doorkachelen', 'met je hol open zitten' en 'opgebaard over de meet komen'. In het radioprogramma Radio Tour de France had hij veel succes met zijn Kneetstory, waarin hij dagelijks vertelde over zijn belevenissen.

In 1989 nam Knetemann afscheid van het peloton. Hij trad nog enige tijd op als PR-man voor de PDM-ploeg. Daarna werd hij in 1991 bondscoach van de KNWU en wedstrijdleider van de Ronde van Norrd-Holland en het RAI Derny Criterium. Als bondscoach behaalde hij 2 medailles op in totaal 14 WK's.

In 1992 liep hij samen met Prins Willem-Alexander de Marathon van New York uit.

Op 2 november 2004 overleed Gerrie Knetemann aan de gevolgen van een longembolie nadat hij tijdens een mountainbike-tocht nabij Bergen (NH) onwel was geworden. Op 8 november 2004 werd op de wielerbaan van Alkmaar door 2000 mensen afscheid van Knetemann genomen, waarna de begrafenis in besloten kring plaatsvond in Krommenie.

Gerrie Knetemann was ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Met ingang van 2004 is de prijs die jaarlijks aan de meest talentvolle wielrenner onder de 23 jaar wordt uitgereikt omgedoopt tot de Gerrie Knetemann Bokaal. Theo Bos was de eerste winnaar van deze bokaal.

JAN RAAS
Jan Raas

Raas blonk vooral uit in de klassiekrs, waarvan hij er veertien won in zijn carrière. Zijn vijf (een record) overwinningen in de Amstel Gold Race leverde hem de bijnaam Amstel Gold Raas op. In 1979 werd hij in Valkenburg Wereldkampioen op de weg. Met gerrie Knetemann en Joop Zoetemelk deelt hij het Nederlands record Tour-etappe overwinningen: tien stuks. Overigens reed hij de Tour slechts twee keer uit: in 1976 en in 1978.

Voordat hij beroepswielrenner werd, behaalde Raas al successen bij de amateurs (Nederlands kampioen in 1973, ritoverwinningen in Olympia's Ronde door Nederland).

In 1975 tekende Raas een contract bij de, later zo vermaard geworden, Raleigh ploeg van Peter Post. Hij vertrok daar weer na twee seizoenen, wegens onenigheid over zijn positie in de ploeg. Raas wenste een beschermde rol in de klassiekers, maar Peter Post wilde die hem niet geven.

In het seizoen 1977 reed Raas voor de Frisol/Gazelle ploeg en bewees zijn gelijk met overwinningen in Milaan-San Remo, de Amstel Gold Race en een etappe in de Ronde van Frankrijk.

Omdat Frisol als sponsor aan het eind van het seizoen, stopte keerde Raas in 1978 terug op het oude nest. Toen brak voor Raleigh een periode aan van grote successen, niet in het laatst door de bijdrage van Raas, die niet alleen zelf veel overwinningen behaalde, maar ook de hand had in zeges van ploeggenoten als Henk Lbberding en Leo van Vliet in Gent-Wevelgem respectievelijk in 1980 en 1983.

In 1978 reed Jan Raas een opmerkelijke Tour de France. Hij won in Leiden de proloog, maar mocht na afloop niet de gele trui aantrekken als klassementsleider. De Tourdirecteur, Felix Levitan besloot de uitslag van de proloog niet mee te laten tellen voor het klassement, omdat de regen het parkoers te gevaarlijk gemaakt zou hebben. Een merkwaardige beslissing voor een Tourdirecteur die er anders niet voor terugschrok renners over de zwaarste bergen in extreme weersomstandigheden te sturen. De werkelijke reden voor zijn beslissing had te maken met onenigheid tussen de Tourdirectie en de plaatselijke organisatie over de afdracht van sponsorgelden. De getergde Raas won daarop de volgende dag de etappe naar St. Willebrord met een voorsprong van 1 seconde, waarna hij alsnog de gele trui bemachtigde. Ook de daaropvolgende twee dagen behield hij de leiderstrui. Een andere opvallende prestatie in die Tour leverde hij in de 10e etappe naar Pau, de eerste die over de bergen voerde. Hier werd de Marie-Blanque bedwongen. Raas kwam in de eerste groep van 36 renners mee en werd zelfs derde in de rituitslag. Henk Lubberding won die rit. Dat Raas dat jaar goed op dreef was bleek ook uit zijn 18e plaats in de klimtijdrit naar de Puy de Dôme over 52,5 km. Raas eindigde dat jaar de Tour als 24e.

Raas reed in de ronde van Frankrijk van 1982 één dag in de bolletjestrui van het bergklassement. Die trui had hij veroverd door in de proloog de snelste tijd neer te zetten over een beklimming die in het parkoers was opgenomen.

In 1983 kwam het tot een breuk met Peter Post, waarbij Raas opstapte en voor zichzelf begon. Een groot deel van de renners ging met hem mee. In Kwantum Hallen werd een nieuwe sponsor gevonden. Jan Gibers en de Belg Guillaume Driesens werden aangetrokken als ploegleiders. Een val van Raas in Milaan-San Remo in 1984 markeerde zijn einde als actief renner: hij kwam nog wel terug, maar niet meer op het niveau dat hij had. Het verwachte succes binnen de nieuwe ploeg bleef voorts uit. Interventie van de sponsor leidde ertoe dat Driessens en Gisbers in het voorjaar van 1985 aan de kant werden gezet en dat Raas zelf ploegleider werd.

Als ploegleider was hij aanvankelijk succesvol: renners als Adri van der Poel, Gerrit Solleveld, Jelle Nijdam, Jean-Paul van Poppel e.a. behaalden overwinningen in klassiekers en Tour-etappes. Na 1990 verdampte langzaamaan het succes, mede door gebrek aan nieuwe talentvolle aanwas vanuit de kringen der amateurs. Sponsors begonnen hierdoor ook hun belangstelling voor de wielersport te verliezen.

Waar andere Nederlandse ploegleiders (Post, Gisbers) in die periode daardoor noodgedwongen stopten, slaagde Raas er echter in opnieuw een sponsor te vinden in de Rabobank. Hoewel soms hoopvolle resultaten bereikt werden, bleek de sponsor eind 2003 ontevreden en werd Raas op een zijspoor gezet. In zijn column in het Algemeen Dagblad haalt hij sindsdien met grote regelmaat zijn gram op de Rabobank, die hij niet meer bij naam wenst te noemen.

TOM DUMOULIN

Tom Dumoulin geboren in Maasricht op 11 november 1990 is een  Nederlandse wielrenner die vooral bekendstaat als tijdritspecialist en klassementsrenner. Hij reed sinds 2012 bij de Duitse wielerploeg Ream Sunweb en vanaf 2020 voor Jumbo-Visma.

Dumoulin is éénvoudig eindwinnaar van een Grote ronde. Dumoulin won als eerste Nederlander de Ronde van Italie in 2017 en was daarmee de derde Nederlander die een Grote Ronde won na Jan Janssen (winnaar van de Ronde van Spanje 1967 en de Ronde van Frankrijk 1968) en Joop Zoetemelk (winnaar van de Ronde van Spanje 1979 en de Ronde van Frankrijk 1980).

In 2017 werd Dumoulin Wereldkampioen tijdrijden op de weg en tevens is Dumoulin tweevoudig ritwinnaar in de Ronde van Frankrijk, de Ronde van Spanje en de Ronde van Zwitserland. Verder is hij drievoudig ritwinnaar in de Ronde van Italie, zilveren medaillewinnaar van de individuele tijdrit tijdens de Olympische Zomerspelen 2016 in Rio de Janeiro, Brazilie en bronzen medaillewinnaar van de individuele tijdrit tijdens de wereldkampioenschappen wielrennen 2014 in Pon Ferrada, Spanje.

Bovendien droeg Dumoulin tweeëntwintig leiderstruien in de Grote Rondes; zestien roze truien in de Ronde van Italie en zes rode truien in de Ronde van Spanje.

Tom Dumoulin heeft wielergeschiedenis geschreven door de 100ste editie van de Giro d'Italia te winnen. Hij greep de macht in de eerste tijdrit, kampte in de koninginnenrit met maagklachten, werd voortdurend belaagd door Quintana en Nibali en verloor de roze leiderstrui in de voorlaatste bergrit. Op de slotdag pakte hij die op grandioze wijze terug.
                                       
Quintana had zich in de negende etappe, de tweede zware bergrit, in het Roze gehuld en begon met 30 tellen marge aan de eerste tijdrit. Dumoulin had dat gat na 10 km al gedicht en reed Quintana op bijna drie minuten.                   
                                       
In de 14de etappe bevestigde hij zijn suprematie met de ritwinst bergop. Alom werd aangenomen dat Dumoulin, als hij de koninginnenrit (met daarin de Mortirolo en twee keer de Stelvio) zou overleven,de Giro zou winnen. Maar in die 16de rit gooiden niet de bergen, maar maagklachten roet in het eten.   
                                       
Dumoulin verloor twee minuten en daarna was het de vraag of met de zware ritten die volgden, de halve minuut voorsprong op Quintana wel toereikend zou zijn.  
                                       
Dat bleek niet het geval,want Quintana heroverde met de hulp van zijn sterke Movistar-ploeg het roze, al bleef zijn marge klein. Te klein,zo bleek, want met een weergaloos optreden in de tijdrit op de slotdag maakte Dumoulin duidelijk dat het laatste roze hem toebehoorde.

In de schaduw van Dumoulin, de eerste Nederlandse winnaar van een grote ronde sinds Joop Zoetemelk in 1980 de Tour won, reed Bauke Mollema naar de zevende plaats. Die dankte hij voornamelijk aan zijn vermogen om op vechtlust aan te klampen bij de klassementsmannen.     
                                       
Steven Kruijswijk,die vorig jaar na een val zijn zeker lijkende eindzege in de Giro verspeelde, stond tiende toen hij in de voorlaatste etappe ziek opgaf.  
                                       
De paarse trui was voor de Colombiaan Fernando Gaviria, die met vier ritzeges onbetwist de beste sprinter was. Mikel Landa zag zijn klassementsambities na een val gesmoord, maar mocht zich met een ritzege en de bergtrui troosten.

MATHIEU VAN DER POEL

Mathieu van der Poel (Kapellen, 19 januari 1995) is een in Belgie geboren Nederlands veldrijder, wegwielrenner en mountainbiker.

In 2015 kroonde hij zich in het Tsjechische Tábor tot de jongste wereldkampioen veldrijden aller tijden. Daarna veroverde hij ook in 2019, 2020 en 2023 de regenboogtrui. In 2017, 2018 en 2019 won hij het Europees Kampioenschap veldrijden. In 2019 schreef hij ook het Europees Kampioenschap mountainbiken op zijn naam. Daarnaast werd hij zes keer Nederlands kampioenveldrijder, twee keer Nederlands Kampioen op de weg en één keer Nederlands kampioen mountainbiken.
Verder won hij Klasiekers in 2019 De Amstel Gold Race, De Brabantse Pijl en Dwars door Vlaanderen en in 2020 De Ronde van Vlaanderen.
Als Ronde renner won hij de Binckbanktour voorheen De Ronde van Nederland in 2020.
In 2021 wint hij Strade Bianche en valt hij tijdens De Olympische Zomerspelen en heeft een blessure aan zijn rug die het hele jaar zal duren.
In 2022 wint hij Dwars door Vlaanderen en De Ronden van Vlaanderen. 
In 2023 wordt hij Wereldkampioen veldrijden, hij wint Milaan-Saremo, wint Parijs-Roubaix en De Ronde van Belgie met 1 etappe zege. Op 6 Augustus wint hij in Glasgow het Wereldkampioenschap op de weg.
Het jaar 2024 begon goed met 11 overwinnigen van de 12 die hij mee deed in het veld en totslot werd hij ook nog wereldkampioen bij het veldrijden zij 6de titel. Op de weg begon hij met een overwinning in de E3 Saxo Classic en vervolgens voor de derde keer De Ronde van Vlaanderen, een week later won hij voor de tweede keer Parijs-Roubaix tot slot veroverde hij het WK. Gravel.

Van der Poel rijdt voor de Belgiesche professionele continentale wielerploeg Alpecin-Deceuninck.

Primo¸ Roglič

Primo¸ Roglič Trovlje, 29 oktober 1989 is een Sloveense wielrenner en voormalig schanspringer die sinds 2016 rijdt voor Team Jumbo-Visma, dat hem overnam van Adria Mobil In 2006 pakte Roglič op het wereldkampioenschap schansspringen voor junioren de zilveren medaille in de landenwedstrijd. Een jaar later pakte hij met het Sloveense team de wereldtitel bij de junioren. Roglič persoonlijke schansspringrecord is 146.5 meter, dit sprong hij in 2007 in Plancia. Wegens een zware val moest Roglič in 2011 een punt achter zijn schansspringcarriére zetten.

Tijdens zijn revalidatie richtte hij zich op het wielennen, waarna bleek dat hij goeg mee kon in het peleton. Primo¸ Roglič won de Ronde van Spanje in 2019, 2020 en 2021 en won hij totaal 12 etappes. In de Ronde van Frankrijk won hij totaal 3 etappes. In 2023 won hij De Ronde van Italie en won hij totaal 4 etappes. (2018) In 2018 won hij de  Ronde van het Baskenland en Ronde van Romandie. (2019) In 2019: Ronde van Romandie, Tireno Adriatico en De ronde van de V.A.E. (2020) Hij won in 2020 Luik- Bastenaken-Luik. (2021) In 2021 Ronde van het Baskenland. Tijdens de olympische spelen van 2021 in Tokio won hij goud op de tijdrit. (2022) In 2022 Winnaar van Parijs - Nice en Critérium du Dauphiné en 1 etappe in De Ronde van Spanje, maar na val moest hij opgeven. (2023) Na 6 maanden niet gefiest te hebben won hij in 2023 3 etappes op rij en het klassement in Tirreno-Adriatico, verder 2 etappes in de Ronde van Catalonië en het klassement. In de ronde van Italie won hij 1 etappe en het eindklassement verder nog winnaar van de Ronde van Burgos met 2 etappe overwinningen. In de ronde van Spanje won hij  2 etappes. Tot slot won hij Ronde van Emilia. (2024) Na een mega valpartij in het Baskenland met veel botbreuken begon hij in juni voor het eerst in de wedstrijd Critérium du Dauphiné waar hij 2 ritten won en het eindklassement. Na weer een val in De Ronde van Frankrijk waar hij moest opgeven maakte hij in augustus zijn rentree in de Ronde van Spanje hij won daar 3 etappes en het eindklassement.

Slechts 13 renners kwamen op het podium van een grote ronde!

Joop Zoetemelk 8 Maal (Tour de France 7 keer), (Vuelta 1 keer)
Tom Dumoulin 3 Maal (Tour de France 1 keer), (Giro d’Italia 2 keer)
Jan Janssen 3 Maal (Tour de France 2 keer), (Vuelta 1 keer)
Erik Breukink 3 Maal (Giro d’Italia 2 keer), (Tour de France 1 keer)
Hennie Kuiper 2 Maal (Tour de France 2 keer)
Steven Kruijswijk 1 Maal (Tour de France)
Johan van der Velde 1 Maal (Tour de France)
Peter Winnen 1 Maal (Tour de France)
Steven Rooks 1 Maal (Tour de France)
Rini Wagtmans 1 Maal (Vuelta a España)
Jan Lambrichs 1 Maal (Vuelta a España)
Bauke Mollema 1 Maal (Vuelta a España)
Wilco Kelderman 1 Maal (Vuelta a España)

Winnaars van een grote ronde.

1967 Jan Janssen Vuelta a España
1968 Jan Janssen Tour de France
1979 Joop Zoetemelk Vuelta a España
1980 Joop Zoetemelk Tour de France
2017 Tom Dumoulin Giro d’Italia  

NEDERLANDSE OLYMPISCHKAMPIOENEN BIJ DE VROUWEN OP DE WEG!
2000 Leontien Zijlaard-van Moorsel
2012 Marianne Vos
2021 Anna van der Breggen

NEDERLANDSE OLYMPISCHKAMPIOENEN BIJ DE VROUWEN TIJDRIT!

2000 Leontien Zijlaard-van Moorsel
2004 Leontien Zijlaard-van Moorsel 
2021 Annemiek van Vleuten

NEDERLANDSE WERELDKAMPIOENEN BIJ DE VROUWEN OP DE WEG!

1968 KEETIE HAGE
1975 TINEKE FOPMA
1979 PETRA DE BRUIN
1991 LEOTIEN VAN MOORSEL
1993 LEOTIEN VAN MOORSEL
2006 MARIANNE VOS
2012 MARIANNE VOS
2013 MARIANNA VOS
2017 CHANTAL BLAAK
2018 ANNA VAN DER BREGGEN
2019 ANNEMIEK VAN VLEUTEN
2020 ANNA VAN DER BREGGEN
2022 ANNEMIEK VAN VLEUTEN
NEDERLANDSE WERELDKAMPIOENEN BIJ DE VROUWEN TIJDRIJDEN!

1998 LEOTIEN VAN MOORSEL
1999 LEOTIEN VAN MOORSEL
2013 ELLEN VAN DIJK
2017 ANNEMIEK VAN VLEUTEN 
2020 ANNA VAN DER BREGGEN
2021 ELLEN VAN DIJK
2022 ELLEN VAN DIJK
WERELDKAMPIOEN GEMENGD PLOEGENTIJDRIT!

2019 NEDERLAND 
Koen Bouwman, Jos Van Emden, Bauke Mollema, Lucinda Brand, Riejanne Markus, Amy Pieters 
NEDERLANDSE
EUROPEESKAMPIOENEN BIJ DE VROUWEN OP DE WEG!

2016 ANNA VAN DER BREGGEN
2017 MARIANNA VOS
2019 AMY PIETERS 
2020 ANNEMIEK VAN VLEUTEN 
2021 ELLEN VAN DIJK 
2022 LORENA WIEBES

2023 MISCHA BREDEWOLD

2024 LORENA WIEBES

NEDERLANDSE
EUROPEESKAMPIOENEN BIJ DE VROUWEN TIJDRIJDEN!
2016 ELLEN VAN DIJK
2017 ELLEN VAN DIJK
2018 ELLEN VAN DIJK
2019 ELLEN VAN DIJK
2020 ANNA VAN DER BREGGEN 
EUROPEESKAMPIOEN GEMENGD PLOEGENTIJDRIT!

2019 NEDERLAND
Bauke Mollema, Ramon Sinkeldam, Koen Bouwman, Amy Pieters, Riejanne Markus en Floortje Mackaij.

Beste Friesche Elfsteden
 vrienden en Vriendinnen.

Gefeliciteerd!
U heeft een flink aantal blokken bekeken en doorgelezen,
voor u ook een hele prestatie!

Nogmaals leuk dat je heb
 gekeken en ik zeg welgemeend:

 
Kijk ook eens op: 

      dagjesnoeken
   Ons wekelijks dagje Snoeken in Wilnis.
friescheelfstedenvistocht
   Alle informatie over 
   De Friesche Elfsteden Vistocht 
cijfersvandefev
   Alle uitslagen van
   De Friesche Elfsteden Vistocht 
schaatsrecords 
   Records langenbaan schaatsen. 
pelkemimas
   Mijn poppen en keramiek verzameling. 
wkenekvoetbal
   Alles over het W.K. 2006 
detocht
   De Elfstedentocht op de schaats.
ajax
   AJAX cijfermatig en foto's.

WELKOM BIJ
DE RONDE VAN FRANKRIJK 2024
NUMMER 111
NATUURLIJK WEER IEDERE DAG

IN DIT THEATER
DE RONDE VAN FRANKRIJK
Geen radio of TV bij de hand,
tijdens de Ronde van Frankrijk?
Geen nood!
De Ronde van Frankrijk is live te volgen via dit blog. 

Le Grand Départ van de Tour van 2024 vindt in het weekend van 29 juni plaats in Italie. Zowel de 1e als de 2e etappe zijn heuvelraces, wat niet vaak voorkomt in de Ronde van Frankrijk. De race voert door alle bergketens van het Franse vasteland, de Alpen, Pyreneeën, Jura, Vogezen en het Centraal Massief.

Tour de France 2024 etappeschema:

Bienvenue
(WELKOM)
BIJ DE RONDE VAN FRANKRIJK 2024

DE RONDE VAN ITALIE 2024

De Grande Partenza van de 107e editie van de Giro d’Italia vindt op zaterdag 4 mei plaats in Turijn, terwijl de race op zondag de 26e in Rome eindigt. Al op de tweede dag is de streep bergop getrokken bij Oropa en ook in de 8e etappe ligt de streep op een klim. De race is 3.321 kilometer lang en herbergt 42.900 hoogtemeters. Er staan bijna 70 tijdritkilometers op het menu.

Giro 2024 etappeschema