|
HENNIE KUIPER
 HENNIE KUIPER
Hendrikus Andreas (Hennie) Kuiper (Noord Deurningen (Overijssel), 3 februari 1949) is een voormalig Nederlands wielrenner, die professional was van 1973-1988. Daarna is hij tot en met 1996 ploegleider geweest.
Zijn erelijst is imposant: in 1972 werd hij Olympisch Kampioen en in 1975 wereldkampioen. Hij won onder meer twee keer (1977 en 1978) de Tour-etappe naar Alpe d'Huez en werd twee keer tweede in het eindklassement van de Tour. Kuiper richtte zich aanvankelijk op de grote rondes, maar ontpopte zich in de tweede helft van zijn carrière als winnaar van grote klassiekers. Na zijn actieve carrière is Kuiper nog enige tijd actief geweest als ploegleider. Eerst van een Duitse ploeg (Stuttgart, het latere Telekom), daarna van een Amerikaanse ploeg (Motorola) (met daarin onder anderen Lance Armstrong).
STEVEN ROOKS
 STEVEN ROOKS
Steven Rooks (Oterleek, 7 augustus 1960) is een voormalig Nederlands wielrenner. Hij was van 1982 tot 1995 professional.
Steven Rooks brak in 1983 in één klap door door een overwinning in de belangrijke klassieker Luik-Bastenaken-Luik. Datzelfde jaar deed hij ook voor de eerste keer mee aan de Tour de France, maar reed hem niet uit. Een 25e plaats in 1985 en een 9e in 1986 lieten zien dat hij ook op dat gebied wel wat in zijn mars had.
In 1988 behaalde hij zijn grootste toursuccessen. Hij vocht dat jaar met Pedro Delgado om de eindzege. Uiteindelijk werd hij tweede, maar won wel de etappe naar L'Alpe d'Huez, het bergklassement en het combinatieklassement. Later dat jaar won hij ook het kampioenschap van Zürich.
Sinds 2005 is Steven Rooks wedstrijdleider van de Ronde van Noord-Holland, een wedstrijd voor elite-renners en de verwante Omloop van het Lage Land, een juniorenklassieker.
GERT JAN THEUNISSE
 GERT JAN THEUNISSE
Gert-Jan Theunisse (Oss, 14 januari 1963) is een voormalig Nederlands wielrenner.
Theunise was prof van 1984 tot en met 1995. Hij haalde in z'n carrière diverse successen. Zo won hij in 1989 in de Tour de France de prestigieuze etappe naar l'Alpe d'Huez. Hij moest in 1995 zijn wielercarrière opgeven, omdat artsen een ernstige hartafwijking bij hem constateerden. Hij had enkele bijnamen. Eén daarvan is De Blonde Engel. Rondom Theunisse heeft altijd de geur van doping gehangen, hoewel hij dat voor de camera altijd ontkende. In 1988 werd hij positief bevonden in de Tour, twee jaar later werd hij positief bevonden in de Waalse Pijl en de Ronde van het Baskenland.
RAYMOND POULIDOR
RAYMOND POULIDOR
Raymond Poulidor (Masbaraud-Merignat, 15 april 1936) is een bekend Frans wielrenner. Hij was actief als beroepsrenner tussen 1960 en 1977. Op de rangschikking der beste renners aller tijden van Daniel Marszalek is Raymond Poulidor 12de (2004).
Hij was populair, vooral omdat hij zich zo makkelijk kon schikken in zijn rol van underdog en tegenslagen kon incasseren. In Frankrijk is hij bekend onder zijn bijnaam Pou-Pou. Hij wordt ook de eeuwige tweede genoemd omdat hij in vele wedstrijden net naast de hoofdprijs greep. Onder meer in de Ronde van Frankrijk werd hij driemaal tweede (1964, 1965 en 1974). Hij heeft nooit een etappe in de gele trui kunnen rijden. Het record tweede plaatsen is echter in handen van Joop Zoetemelk met 6 stuks.
In het begin van zijn carrière was Jacques Anquetil zijn grootste rivaal, later kreeg hij te maken met Eddy Merckx.
Als eerbetoon startte de negende etappe van de Ronde van Frankrijk 2004 in Saint Léonard-de-Noblat, de woonplaats van Poulidor.
PETER WINNEN
PETER WINNEN
Peter Johannes Gertrudis (Peter) Winnen (Ysselsteyn, 5 september 1957) is een voormalig profwielrenner uit Nederland, die in 1980 als tweede eindigde in de Vredeskoers en later dat jaar deelnam aan de Olympische Spelen in Moskou.
In 1981 debuteerde hij in de Ronde van Frankrijk en baarde opzien met een ritoverwinning naar Alpe d'Huez, een vijfde plaats in het eindklassement en de eerste plaats in het jongerenklassement. Het jaar daarna verbeterde hij zichzelf nog iets met een vierde plaats in de eindrangschikking en opnieuw ritwinst. Zijn beste prestatie leverde Winnen waarschijnlijk in 1983 toen hij, na aanvankelijk tegenvallend rijden in de Pyreneeën, sterk terugkwam in de Alpen met opnieuw winst op Alpe d'Huez. Zelfs de eindoverwinning kwam binnen zijn bereik. In de laatste bergrit zette zijn ploeg een aanval in op klassementsleider Laurent Fignon. Deze aanval faalde door een zware val van ploegmaat Johan van der Velde en het sterke rijden in de slotfase van Fignon zelf. Winnen werd dat jaar derde in het eindklassement. Hij zou later verklaren zich nooit echt goed te hebben gevoeld in deze Ronde, onder andere door een zware bronchitis die hij kort ervoor had opgelopen, een gebrek aan vertrouwen van zijn ploegleider Peter Post, een verziekte sfeer in de ploeg en privéproblemen.
Hierna volgden enkele tegenvallende jaren waarin Winnen niet meer met de beteren mee omhoog kon in de bergen. Door de komst van talentvolle ploegmaten, zoals Erik Breukink, was er echter weer een rol van betekenis voor hem weggelegd. Vooral als helper, maar ook enkele eervolle plaatsen werden nog behaald. Zo werd hij in 1988 nog negende in zowel de Ronde van Italië als de Ronde van Frankrijk en tweede in de Ronde van Zwitserland in 1990, waar hij op slechts één seconde de eindoverwinning miste.
Winnen was bovenal een klimmer. Toch wist hij in 1990 het Nederlands kampioenschap op de weg te winnen. Na een aanrijding tijdens een training voor de Tour de France stopte hij in 1991 met wielrennen.
Na zijn actieve wielerloopbaan ging Winnen naar de kunstacademie en publiceerde hij enkele boeken over de wielerwereld, waaronder Van Santander naar Santander. Daarnaast schrijft Winnen regelmatig columns voor kranten en tijdschriften, waaronder NRC Handelsblad. In december 2005 gaat een muziektheaterproductie van zijn hand in première, getiteld Fiets. De voorstelling gaat over de verhouding tussen wielersport, media en commercie.
|
