Van december 2017 geleden. Was op een ander blogske, maar geraak er niet meer op...

Maar nu  nieuwke sé.

Er is veel gebeurt in die tijd...echt waar...

Dit jaar is het 5 jaar geleden dat ik borstkanker kreeg, maar alles gaat de goede richting uit. 

Mijn nichtje haar man is uit het leven gestapt in 2020, juist voor St.Niklaas en de verjaardag van zijn oudste dochtertje. Hij liet twee fantastische kinderen en zijn vrouw in de steek...ik heb hem graag gezien, maar nu ben ik er kwaad op, wetende wat hij achtergelaten heeft en het verdriet van zijn kindjes gezien...niet menselijk...

Op de dag dat hij dit gedaan heeft kregen we het bericht dat mijn moeder corona opgedaan had in het hospitaal. 

Ze is overleden op 16 december 2020. 

Niet meer bij gemogen, begraven zonder een groet te kunnen brengen...ook niet menselijk hoor! 

En mijn hondje, mijn Ruffyke heb ik moeten laten inslapen op 27 september 2021. 

Ik was verbaasd dat ik de moed had om de stap te zetten, maar hij was 16 jaar en echt op. Hij had pijn en dat wilde ik niet, dus...

Maar ik mis hem zo erg...elke dag meer en meer. Heb hem laten cremeren en hij staat hier nu bij mij. Ik heb ook een kettinkje met een beetje as. 

Voor sommige mensen is het zot, voor mij een grote troost. 

Ik ga geen nieuw hondje meer nemen want ik ben nu 67 jaar en waar sta ik volgend jaar of zo? En wat met dat beestje. Ik wil niemand lastig vallen, dus ik leef van de mooie herinneringen aan mijn hondje. 

Ik heb er drie gehad, maar Ruffyke dat was toch een speciaalke ze...echt mijn hondje. Altijd bij mij en rond mij en als ik niet thuis was, lag hij te wachten zei Rudy. 

Altijd blij als hij mij zag en ik hem...

Voor altijd in mijn hartje...

16-01-2022, 00:00 geschreven door Rufke