Winterreis naar Nepal, februari 2003.

Ik boekte een Austrian Airlines vliegreis en vloog via Wenen (overstappen) rechtstreeks naar Kathmandu. Op het vliegveld was het een drukte van belang. Een vliegtuig uit Hong Kong was voor mij geland en het lijkt er op dat dit een zogenaamd shopping toer vliegreis is geweest voor Nepalezen die, zoals het er op lijkt, van alles wat los en vast zit hebben gekocht. Dat geeft een hele rij bij de douane, want alles moet gecontroleerd worden. Zelf had ik daar geen last van want ik hoefde niets aan te geven. In de aankomsthal is het een drukte van belang. Taxi chauffeurs en vervelende kinderen staan in rijen te dringen om service te verkopen en natuurlijk om wat bij te verdienen. Iedereen wil wat aan je verdienen en waarom niet. Het schijnt dat de Nepalezen het laagste inkomen van de wereld hebben, dus elke verdienste is meegenomen. Toen ik eenmaal door de drukte in de aankomsthal was, stond, na veel zoeken, toch de auto van het Summit Hotel voor mij klaar. De rit naar het hotel, door de nachtelijke- donkere uren, duurde maar even. Het hotel biedt een oase van rust in een zeer drukke stad. Omdat Kathmandu op circa 1400 meter hoog is gelegen en ook omdat het winter was, was het fris buiten. In mijn kamer deed ik de verwarming aan en als extra service van het hotel lag er een warme kruik in mijn bed, wat heerlijk aanvoelde. De volgende dag heb ik, geassisteerd door reisleiding van het Nepal Verkeersbureau veel van Kathmandu mogen zien. Er zijn bijzonder veel bezienswaardigheden zoals Hindi – maar ook Boeddha Tempels. Het merendeel zijn Hindi tepels. Als je jezelf aan de regels houdt van het land, krijg je een indrukwekkende hoeveelheid aan schatten te zien. De gidsen vertelden mij dat er vele Hindi Goden waren zoals b.v.: goede – en Kwade Goden, maar ook een levende God was te bezichtigen. De tempels zijn indrukwekkend mede door hun vele houtsnijwerken en de Pauwen, als opgelegde houtsnijwerken, zijn prachtig om te zien. Het leven zoals de Nepalezen dat leven is totaal anders dan dat wat wij gewend zijn. Do not hurry – be happy, schijnt hun credo te zijn. Verwacht dan ook niet dat Nepalezen op tijd op hun afspraken zijn, ze nemen klaarblijkelijk voor alles de tijd. De volgende dag – terug naar de Middeleeuwen – we bezochten het antieke stadje Bakhtapur. Vele Tempels, indrukwekkende slenterstraatjes, verkoop gebeurt op straat van allerlei souvenirs, lekker eten, Musea bekijken, aardige mensen spreken je vaak aan. Wat een leuke ervaring was om te zien hoe de plaatselijke pottenbakkerij klei bewerkte naar diverse soorten van schaaltjes die later in de zon staan te drogen. Van een oud autowiel (met band) was een draaischijf gemaakt die met de blote voeten werd aangeduwd.

Een volgende dag zijn we van Kathmandu richting Chitwan gaan rijden. Onze eindbestemming was het niet toeristische plaatsje Naryangarh. Over een afstand van slecht 146 kilometer deden we met de auto ongeveer 4 uren. De wegen zijn overdruk met vee op de weg, spelende kinderen, mensen die al lopend met bijvoorbeeld koopwaar op hun hoofd de tijd nemen. Men rijdt aan de linkerzijde van de weg en het lijkt er op dat de verkeersregels er niet zijn of niet toe doen, vaak worden ze niet nageleefd. Wel kan men genieten van eindeloze uitzichten. Niets voor niets is de hoogste berg, de Himalaya, gelegen in Nepal en zijn er eindeloze trektochten hier te maken. Via diverse kleine dorpjes, verscholen in het groen of direct gelegen naast de drukte van de autoweg, maar ook vaak gelegen aan snelstromende – en lichtblauw gekleurde rivieren, apen in de bomen, heilige koeien al rustig wandelend op straat, kom ik in Naryangarh aan. Een stadje, niet ver van het Chitwan Nationaal Park gelegen, waar voor de verwende toerist niet veel te doen is dan de lokale markten te bezoeken. Echter ik ben daar verschillende dagen gebleven en heb daar erg aardige mensen ontmoet zoals Asha. Ik sliep in een soort van lokaal pension. (Goed voor rugzakreizigers) die ervaring heeft in eenvoudig reizen. Omdat het winter was (overdag circa 20 graden Celsius en gedurende de avond circa 1 tot 5 graden) had ik verwacht dat er een verwarmede kamer was en dat ik dan ook heerlijk warm kon gaan douchen. Wat bleek: er was geen verwarming maar wel een kleuren TV op mijn eenvoudige kamer. Omdat ik niet kon wennen aan mijn koude kamer met op het bed nog koudere lakens, heb ik de receptie (die gewoon buiten is, dus ook zonder verwarming) gevraagd om een elektrische verwarming, die dan ook prompt de volgende dag op mijn kamer werd bezorgd. Hij was speciaal voor mij aangeschaft. Het douchen was ook een avontuur op zichzelf. Stel je voor: een steenkoude doucheruimte met blauwe en een rode waterknop bij de douche, waar uiteindelijk blijkt dat er geen warm water uitkomt, terwijl je nakend reeds onder de douche staat, gewoon omdat er geen warm water is. In de hoek van de doucheruimte staat een plastic emmer van circa 15 liter inhoud met daarbij een elektrisch waterdompelaar (zo een die men vroeger ook in Nederland gebruikte om koud water te verwarmen in bijvoorbeeld de pulsator wasmachine). De bedoeling nu is dat men, voordat men wilt gaan douchen, de emmer vult men water, vervolgens het warmte element zijn werk laat doen, jezelf gaat inzepen, vervolgens je gaat afspoelen (indien het water nu warm genoeg is) met behulp van een soort van plastic maatkannetje die je in de emmer met (warm?) water doopt en die je over je lichaam uitgooit. Dit werd hier een zogenaamde Indiase douche genoemd. Het is wel even wennen. Achter het Pension is een snelstromende rivier waar de vrouwen hun was in doen en de mensen ook zich (gekleed) wassen in. Op het strand van deze rivier zitten mensen van kapok dekens te maken. Ook zijn er kinderen aan het sporten. Op de andere oever van deze rivier was van tijd tot tijd een groot vuur te zien. Het bleek dat daar de doden werden verbrand en dat de as en overblijfselen in dezelfde rivier (na verbranding) werden gedeponeerd. Naast het Pension is een Hindi Tempel alwaar onder meer getrouwd wordt. Meer dan 90% van de huwelijken zijn gearrangeerde huwelijken, vertelde mij een aanwezige man op een huwelijks ceremonie. Hij vertelde dat men hier eerst trouwde en vervolgens op elkaar verliefd zou gaan worden en dat in het Westen eerste wordt uitgeprobeerd in- en voor het huwelijk en vervolgens gaat men dan scheiden. In Nepal gaat men niet scheiden, men blijft gewoon bij elkaar, vertelde hij mij trots. Of dit de juiste manier is, ik weet het niet. De mannen doen ook vaak wat ze zelf willen en de vrouwen (wel of niet echt verliefd op haar man) mogen thuis blijven bij de kindertjes, de was doen, het eten verzorgen, op het land werken, etc. De man is de baas. Ook heb ik verschillende dagen doorgebracht nabij het Chitwan Nationaal Park. Dit moet je echt beleefd en ervaren hebben. De logeer mogelijkheden zijn erg divers. Van eenvoudige slaapplaatsen tot luxe hotels. Op mijn aankomstdag was er een barbecue georganiseerd, veel vlees, veel bier en sterke lokale dranken, een gezelligheid van belang. De laatste roddels worden hier klaarblijkelijk besproken. Weer was het een typische mannenwereld, er waren geen vrouwen aanwezig. Het dorpje waar ik verbleef, is een typisch Zuid Aziatisch plaatsje. Loop je op straat, dan kan een olifant je zomaar passeren. Hier heb ik een bijzondere ervaring mogen meemaken. Gezeten op de rug van een olifant zijn we de bush ingegaan, niet via gebaande paden, maar via weggetjes die de olifantendrijver wenste te gaan (of de olifant). Je ziet allerlei wilde dieren maar heel spectaculair was het face to face komen te staan met verschillende neushorens (met jong). Dezelfde dag heb ik in een uitgeholde boomstam een boottocht gemaakt op een rivier waar je van tijd tot tijd vergezeld werd door krokodillen. Chitwan district is een gebied weet zeer veel te doen is. Slecht 2 dagen verblijven, wat vele toeristen deden, is veel te weinig. De plaatselijke hoteliers, georganiseerd in de HAN, bieden onder meer ook fietstochten, een Nepalese trouwerij, eten bij dorpelingen en nog veel meer andere dingen aan. Het eten, de sfeer en de service van Hotel Parkside (Mr. Shirial Pariyar) was meer dan voortreffelijk. Via hobbelige wegen, hutjes met rieten daken, lemen wanden, naar kruiden ruikende marktjes reed ik weer terug met de taxi naar Kathmandu alwaar ik de laatste nacht van mijn verblijf in Nepal verbleef in het veel goedkopere Greenwich hotel, wat werkelijk niet slecht was.

Nepal is een uitstekend vakantieland voor ontdekkers, natuurliefhebbers, levens genieters, vogelaars, klimmers, rondreizen, actievelingen, religieuze reizigers en nog veel meer. Kom en ontdek het zelf.

Ik heb het naar mijn zin gehad en veel beleefd in dit door nog velen te ontdekken prachtige vakantieland Nepal. Ik zal er beslist nog wel eens komen.

Laten we dus maar zeggen, tot ziens in Nepal.

Fred Vorstenbosch.