De Helikoptervlucht boven de Grand Canyon.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Vanmorgen om 6.30 uur opgestaan, om op tijd bij het vliegveld in Tusayan aan te komen.

Precies om 7.30 uur kwamen we hier aan, waar we eerst een filmpje over de veiligheidsinstructies te zien kregen. Daarna moesten we nog even wachten, werden er  kaartjes uitgedeeld met nummers erop en werden we naar de helikopter begeleid. Ik (Sandra) had kaartje nummer 1 en dat betekende dat ik naast de pilote mocht gaan zitten, fantastisch natuurlijk, met nog meer uitzicht, zowel vooruit als loodrecht naar beneden.

Rob en de kinderen zaten achterin met nog een echtpaar, verdeeld naar gewicht.

Klokslag 8.00 uur gingen we de lucht in en stegen we tot een paar honderd meter hoogte.

Het eerste stuk ging over het immense bos van pinetrees (het grootste pinetree gebied van Amerika), al snel daarna vlogen we over de Grand Canyon. We vlogen eerst over de North Rim, daarna over de East Rim en tenslotte over de South Rim en doorkruisten een aantal keren de Colorado river, die als een slagader door het hele gebied liep. Het was enorm indrukwekkend om van bovenaf in die diepe en grootste kloof ter wereld, behorend tot de 7 natural wonders, te kunnen kijken. Door de koptelefoon kregen we via de pilote de nodige informatie over de Grand Canyon, wat afgewisseld werd met achtergrondmuziek en met specifiek uitgekozen muziek van de Dire Straits (Brothers in Arms) en Zucchero (IL Volo), wat een kippenvel gevoel gaf. De vlucht duurde in totaal 45 minuten.

Na deze zeer indrukwekkende helikopterervaring vervolgden we onze route, met de langste rit van onze vakantie, namelijk van de Grand Canyon naar Palm Springs in California.

Onderweg kwamen we langs Bedrock, het plaatsje dat genoemd is naar, en nagemaakt is van  de tekenfilmserie de Flinstones. In het bijgelegen restaurant hebben we een uitgebreid ontbijt genomen. Daarna snel verder want we hadden nog heel wat uurtjes te gaan.

We kwamen ook nog, al vrij snel na Bedrock, bij het plaatsje Williams, waar nog een stukje van de oude Route 66 ligt. Dit stuk, puur uit nostalgie en vanwege historie bewaard gebleven stuk oude (snel)weg, hebben we nog even gereden. Het stelde eigenlijk niet meer zo veel voor. Je zag nog wat oude gebouwtjes, verder links en rechts wat oude troep, maar was toch wel leuk om nog even gezien te hebben.

Daarna weer verder, niet over de highway, maar weer over de byway, een scenic way, wat weer een enorm mooie route opleverde. We kwamen nu weer door bergen, waarbij weer veel geklommen en gedaald moest worden over enorme kronkelweggetjes, met een afgewisselde omgeving van uitgestrekte bossen en op een gegeven moment weer door woestijnvlakten met af en toe een reusachtige cactus.  

De temperatuur was hier ook weer enorm hoog en er was geen wolkje te bekennen. Na voor het eerst even fout gereden te hebben kwamen we in Palm Springs aan bij ons nieuwe hotel de Palmcourt Inn.

Na de spullen gauw in de kamer gezet te hebben zijn we eerst even lekker gaan zwemmen in het werkelijk mooie grote zwembad, omgeven door palmbomen en uitzicht op de bergen. Hier hebben we echt lekker even een paar uur gerelaxt om bij te komen van de langste autorit van onze reis. Er stond ook verder niks op het programma.

We hebben nog geprobeerd om alles wat we al in Word gezet hadden op het Web-log te zetten, maar de internet verbinding was erg slecht en viel elke keer weer uit. Dan morgen in Anaheim nogmaals proberen.

’s Avonds rond een uur of negen zijn we het centrum van Palm Springs doorgereden en hebben we nog heerlijk in een Mexicaans zaakje wat gegeten, wat weer erg lekker en gezellig was.