voor Enrico Gasparotto  in memoriam Antoine Demoitié                             

Wat gaat er in dat rennershoofd om, denk ik,
nadat Enrico de tranen van de jonge weduwe en
de grote kille leegte in haar blik
met eigen ogen heeft gezien ?
Wat gebeurt er in zijn afgetraind en mager lijf
op de Hollandse bult Cauberg genaamd,
hoe hard kraken zijn botten en spieren,
hoe zuur smaakt de pijn in zijn uitgedroogde mond ?

Er zat een engel op mijn schouder, zegt hij,
een engel die ik best kon missen en niemand toewens
want hij had vandaag beter naast me op de fiets
die korte wielerhemel ingereden,
een hemel waaruit ik snel daarna ben afgedaald
als een winnaar die weet hoe diep en droef
een rennersgraf kan zijn en hoe groot
verdriet dat in een koers geboren wordt.

Gent-Wevelgem trilt na in de benen van de Italiaan
die zijn Belgische gezel op de Caude Berg herdenkt
met twee handen die de grauwe lucht ingaan en beseft
hoe die engel op zijn schouder was gaan zitten
nadat hij eerder op de fiets gestorven was.

Willie Verhegghe

na de Amstel Gold Race van 2016