Zuid-Afrikaanse Violet, de Nonnenplant. Streptocarpus de onbekende Kamerplant.
04-07-2008
De Vijver historie en als toemaatje een nieuwe aanwinst.
De Vijver historie en als toemaatje nog een nieuwe aanwinst.
Een dame die het van zeer nabij meemaakte was zo vriendelijk mij een verslagje van het gebeuren door te sturen. Waarvoor ik haar echt bedankt. Achteraf onder de vele bezoekers die op het ogenblik aan wezig waren, waren er veel die in een lachbui niet meer konden bedwingen.
Voor de vrouw en haar man was dit wel niet zo prettig, hopelijk heeft het mens er geen schrik aan over gehouden.
En nu het verhaal.
Zondag 29 juni 2000
Echt waar,....'The streptocar-story'
Een zonnige dag , heerlijk ruikende streptocarpus flowers. Een mooi verzorgd tuintje met heel veel bloemen ,een uitnodigend terrasje met stoeltjes ,rondvladderende vlinders en een vijvertje . Mooi ,idyllisch, aanlokkelijk,alle ingrediënten zijn er aanwezig om even stil te staan en met volle teugen te genieten . Even keek ik achterom,..en plots! Een goed gevleesd ouderkoppeltje, met hun zondagse teneue aan (de kledij voor de zondagse hoogmis), komen achter mij aan . Ik zie het zo gebeuren ! Het vrouwtje kijkt even over haar schouder om te zien of manlief gedwee volgt . En Ja hoor Oeps!!! Met een zijlinkse beweging land het hele menske de vijver in ,‘t was niet tegen te houden. Pardoes daar lag ze in de vijver. Man lief riep nog wat doe je nu ? ik Noella in hoogsteigen persoon begin te trekken aan het menske samen met haar man ,.Maar halverwege de reddingsoperatie krijgt meneer zeker ook zin in een flinke duik ...Daar liggen ze daar op elkaar met pak en zak ,in de veel te kleine vijver voor de veel te zware mensen. Ik weer sleuren en trekken, om nu eerst meneer op het droge te trekken .Want madam moest duidelijk nog even afkoelen in het natte sop na haar tweede verschot. Eindelijk was de reddingsoperatie geslaagd en konden madam en meneer even uitlekken op de uitnodigende stoeltjes ..........Was dat een gezicht zeg ,het water sijpelde aan alle kanten door het stoeltje heen . Plots zegt madam tegen haar man .....Is je zakje ook nat ???...God ik moest echt in mijn billen knijpen om het niet uit te proesten van het lachen .Met het zakje bedoelde zij natuurlijk een tasje dat hij op zijn arm droeg! < waarschijnlijk zat daar een reserve onderbroek in > HA,Ha,....Maar ik dacht natuurlijk aan iets anders De Strepto Carpus baas en mijn wederhelft stonden er ,en keken ernaar ,Van't verschot zeker ..... ! Ja ,Gelukkig kon't goed gevleesde koppeltje gezond en wel terug afdruipend naar huis gaan ,in hun natte sop, sop, sop ,... IK denk niet dat deze mensen nog ooit in hun hele leven willen een Strepto Carpusplant onder hun ogen willen zien ..! Ik weet dat het nu stout is wat ik ga zeggen ....maar ,wat heb ik mijn kodak gemist hihihi! IK zit hier per momenten ook met een natte broek maar ,dan van het lachen Eind ,.....goed al goed noella
Streptocarpus bloemen zijn toch wel lieve bloemen.
Wie zou nu niet graag zo'n plant vol met bloemen op een vensterbank of een lichte plaats zien. Ik denk vele maar de Streptocarpus is niet gekend. Dus allen op zoek in de planten centra's en erom vragen en blijven vragen.
Dank zij het uitzonderlijk weertje een echte meevaller.
De eerste bezoeker was reeds present stipt om 8u. had nog maar net mijn bordjes geplaatst of daar was de eerste bezoeker. Zij stond mij op te wachten aan het hekje en met een flinke stap zette zij haar weg verder naar de veranda want daar stonden mijn planten uitgestald zo'n 110 alle in bloei de een al meer of de andere. Daar er vele jonge plantjes tussen stonden was de eerste indruk iets minder. Maar pas als men alles goed bezien had kwam men tot de vaststelling dat dit een overweldigende kleurenpracht was. Voor mij een genieten en een gevoel van waardering,echt de verwonderende uitspraken of uitroepen deden mij goed.
Ook mijn kleindochter die in de voormiddag is komen meehelpen was in haar schik. Zij wilde er zeker bij zijn want alle plantjes die voor een habbekrats de serre deur uitvlogen. Was de opbrengst helemaal voor haar. Een beetje bedoel als steun voor haar reis op 4 juli naar Oeganda. Waar zij vrijwilligerswerk gaat doen in de vorm van helpen bouwen aan een schooltje voor gehandicapte en verwaarloosde kinderen.
Door het vele werk en inpakken is zij in de namiddag naar huis gegaan, mij bedanken met een dikke kus en opa terug blij en gelukkig.
Ook sommige bezoekers hadden een klein geschenkje mee. Zoals iemand zegde je kunt toch niet op bezoek gaan zonder iets klein aan te bieden. Wat ook prompt werd beantwoord met een wedergebaar.
Tegenaan 18u. waren de laatste bezoekers weg en kon ik gezellig na praten met Mn wandelmaat op mijn klein terrasje voor de vijver lekker in de zon.
En die vijver daar volgt nog een verhaal over door een van de bezoekers neergeschreven die achteraf nog voor veel jolijt heeft gezorgd.
