Volgende week vrijdag 31december zal krantenwinkel Wielockx voorgoed de deuren sluiten. Met pijn in het hart neemt Alice afscheid van haar winkel. 'Ik heb nooit eerder aan pensioen gedacht', vertelt de 86-jarige dame. 'Werken in de krantenwinkel was zo vanzelfsprekend. Mijn kinderen zeuren al langer aan mijn hoofd dat het tijd wordt om te stoppen met werken. En ja, eigenlijk hebben ze gelijk. Ik zal toch eens moeten stoppen. En het kan niet de bedoeling zijn dat ik bleef werken tot ik achter mijn toog neer val.'

Alice volgde in 1947 haar man  brandweerman Jan Wielockx, naar Lommel en ging er in de krantenwinkel van zijn moeder werken. 'Mijn man was een krantenman. Hij bracht elke morgen de kranten rond. Vroeger was het zo dat de krantenwinkels de kranten bij abonnees bezorgden. Het was geen gemakkelijk werk. Een auto hadden we toen nog niet en we moesten met de fiets heel Lommel rond', zegt Alice. 'Maar er waren ook wel mooie momenten. De ene abonnee had een stuk vis klaar liggen, bij de andere stond een kop soep klaar', herinnert Alic zich.

Toen moeder Wielockx met de winkel stopte, verhuisden Alice en haar man naar de Kloosterstraat en begonnen hun eigen winkel. 'In het begin verkochten we er nog wat schoolgerief bij. Toen bestonden al die boekjes en tijdschriften nog niet. Het werk is enorm geëvolueerd. De concurrentie is ook veel groter geworden, want vandaag vind je op elke hoek van de straat een krantenwinkel. Maar het is altijd hard werken geweest. De mensen zien alleen de mooie kant van het werk. Ze zien me achter de toog staan en een babbeltje slaan met de klanten. Maar we moeten wel om kwart voor vijf opstaan, want tegen zes uur 's morgens staat de vrachtwagen hier om kranten te leveren. De kranten die zijn blijven liggen van de dag voordien moeten dan weer opgeruimd. Maar ik heb er toch nooit tegen op gezien. Je moet je kost ergens mee verdienen.'

Definitief dicht

Met de krantenwinkel verdwijnt er een klein monument uit het centrum van Lommel. 'Ik krijg enorm veel reacties en alle klanten vinden het zo enorm spijtig. Ze konden hier altijd terecht voor een babbelke. Hier hoorde je vaak de miserie van de mensen, maar gelukkig ook blije verhalen. Ik zal het contact met de klanten ook enorm missen.'

Alice heeft geen opvolging, dus de winkel gaat definitief dicht. 'Mijn oudste zoon is al met pensioen', lacht Alice. 'En ook mijn dochter wil haar werk niet opgeven. En ik wil heel graag in mijn huis achter de winkel blijven wonen. Dus aan vreemden wil ik niet verkopen.' Dat Alice zich zal vervelen, denkt ze niet. 'Ik heb nooit tijd gehad voor hobby's, maar ik zal nu wel wat vinden om te gaan doen. Zo lang ik gezond blijf, zal ik me niet vervelen', lacht ze.