|
Besef,
De maan
een heldere lucht
alleen aan de hemel, de sterren
nergens te bekennen
De zee, zo mooi, een komen en gaan
van golven die slaan tegen de rotsen van de branding
en weer die maan die alleen aan de hemel schijnt
Waar zijn de schitterende sterren gebleven?
die sterren die ooit eens de weg wezen
aan die daar in de verte op de donkere zee?
Een lichtje aan de horizon,
kijk ik in de verte, maar weet niet hoever
weet niet waarnaar ik kijk
het is donker
Enkel en alleen de lichtbundel van de vuurtoren die elke seconde voorbij trekt
verlicht de hemel en de zee
maar reikt niet ver genoeg
om te zien waar ik naar kijk
De kalmte, de eenvoud, de schoonheid
maar tegelijkertijd zon geweld
de woeste kracht van de golven
op het ritme van mijn hart
Overgave, een besef
nietig vergeleken met die golven
met de kracht die daaruit voortkomt
loop ik met STEVIGE stappen verder
~ Joyce ~
|
