Dag 57:
Niet zo ver stappen vandaag rustig en langzaam. Te rustig en niets te zien. Altijd het zelfde, glooiend land en afgereden stro. Hier en daar een uitgestorven dorp..
Ik ontmoet regelmatig mensen. Alle talen en nationaliteiten. Meestal vriendelijke mensen. De voertaal is Engels.
Ik loop de ganse dag met mijn strikje. De meesten letten er niet op maar enkelen vragen waarom? Ik moet dikwijls kussen. We gaan een dagschotel eten naast de elbergue. Ik met een Canadese en een Schot. Leuk. Lekker en goedkoop. Na het eten vlug een biertje op het terras. Ik geef mijn strikje door aan een man die morgen jarig is. Hij is er blij mee en zal het de ganse dag dragen. Ik wens hem good luck.
Vroeg gaan slapen bij de nonnen. Ik was de voorlaatste om een bed te ontvangen. Na mij nog eentje en vol en gedaan.
|
Ik ben vyvey Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam JP.
