Dag 59:

Bij het opstaan en inpakken een pet gevonden onder mijn bed. Een bijzonder exemplaar. Alleen de lopers die de marathon des sables gelopen hebben hebben de eer die pet te dragen. Ik steek ze weg in mijn rugzak in de hoop die oude Italiaan terug te zien, vandaag of morgen.

Weer een eentonige vlakke weg . Kilometers lang en dit verscheidene dagen.

Ik doe het rustig aan vandaag. Heb geen haast en stop regelmatig hier en daar. Ik kom veel bekenden tegen en wens hen buen camino.

Velen bewonderen mijn wandelstok en vragen waar je die kan kopen. Als ik dan zeg dat ik ze zelf snij, en beitel, kijken ze me vol bewondering aan.

Op een zeker moment moet ik kiezen. Een wat kortere weg langs de straat of een langere in de natuur.

Ik kies voor de korste weg. Eentonig lang en kaal en plat en haal regelmatig anderen in. In Bercianos del Camino zie ik Ricardo weer. Een kerel uit Brazilie . Was al weer een dag of 5 geleden sedert de laatste keer. We drinken er eentje.

Aangekomen in El Burgo Ramero na een tocht van 29 km zoek ik een bed. Eenmaal binnen en na een douche zie ik de Italiaan terug die gisteren boven mij sliep. Ik spreek hem aan in het Engels maar hij begrijpt me niet. Ik zeg marathon des sables en hij kijkt me vragend aan. Ik neem hem mee naar mijn kast en geef hem zijn kostbare pet terug. Mamma mia wat was die man blij. Hij bedankte mij mille gratias en kuste me van dankbaarheid. Later kwam de beheerder van de herberg tolken tussen hem en mij, en ik moest om 20 u mee met hem om nog een glas wijn te gaan drinken op zijn kosten.

09-10-2016 om 20:18 geschreven door Debruyne Magda