Dag 66:

Van Villafranca naar O Breiro is er maar een weg en dit is de weg  bergop. Eerst nog kalm en niet te fel maar de finale is moordend. Maar goed; alles wat ik vandaag kan klimmen moet ik morgenvroeg niet meer doen. En direkt beginnen klimmen, op je nuchtere maag, is ook niet ideaal.

Ik ontmoet een koppel Amerikanen en zij staan vol bewondering voor mijn staf. En als ik zeg dat ik ze zelf maak kan het niet meer stuk. Ze lopen traag en ik laat ze achter. Altijd maar klimmen. Soms even stoppen om te eten en te drinken.

In Tranbadela zie ik de Canadees terug en ook de 2 Fransen waarmee ik vaak samen opstap. We drinken er eentje. Terug op de weg en nu is het ernstig. Klimmen tot 1270 meter en aankomen in El Cebreiro. Eenmaal boven moeten we niet meer klimmen tot in Compostela. Zeggen ze. Maar de ervaring is dat niet alle middelmatige beklimmingen, en bulten, in het boekje staan en in Galitie is het eigenlijk nooit vlak.

Aangekomen om 16uur en een bedje gevonden in de gemeente albergue. 110 bedden en na een tijd allemaal bezet. En ik heb geluk. Niet teveel snurkers. Iets gaan eten en gaan slapen. Buiten is het fris en kil. We zitten hoog en in de wolken is het hier altijd vochtig.

Morgen ga ik uitslapen en wat later vertrekken.