Dag 72:
Niet veel goesting om op te staan. Een baaldag. Een laatste keer stappen. 27 km en gedaan.
Wat blijven liggen. Maar ja je moet verder, en afwerken waar je aan begonnen bent.
Traag op gang gekomen en redelijk de tijd genomen om te drinken en te eten. Water en een stuk oud brood. Was vergeten wat geld af te halen en zat krap bij kas vandaag. Juist genoeg voor een koffie en een broodje met ham.
Veel volk op de weg. De laatste 100 km zijn populair. Busjes vol worden gelost aan de albergue. Veel Spanjaarden en iedereen wil een bed om te rusten. Een stormloop naar Compostela.
Rond 13 uur kom ik aan de rand van de stad. Ik ga een bank binnen, en kom rijk terug buiten. Ik stap verder richting het centrum, en op weg naar de kathedraal. Overal elbergues. Ik kies er eentje uit op 1 km van het centrum en vraag een bed voor 2 of 3 nachten. Normaal kan dit niet maar ik kan de man overtuigen, en kan voor 30 € 3 nachten blijven. Eenmaal dat ik zeker ben van mijn bed ga ik op zoek naar het plein waar iedereen elkaar ontmoet. De kathedraal is niet moeilijk te vinden. Volg de anderen.
Via talrijke smalle straatjes kom ik aan op het plein voor de machtige kathedraal. Wat een emotie. Mensen wenen en of lachen, en vallen elkaar in de armen. Foto's nemen en groepjes pelgrims herkennen anderen die al voor ons aangekomen waren. Lekker weer en de meeste liggen gewoon op de grond en te kijken en te genieten van het aankomende volk. Ik zie regelmatig bekende gezichten en feliciteer deze mensen. Iedereen is moe maar tevreden dat het gedaan is.
Na een tijdje wil ik weg. Ik heb honger en wil me douchen en beslis om morgen de kathedraal grondig te bekijken. Ik loop een straatje in en overal zijn restaurants en terrasjes. Ik hoor iemand mijn naam roepen. Hey: Jean le Belge. Jean-Laurent uit Parijs. We vallen elkaar in de armen en kussen elkaar. Hij heeft een een slokje witte wijn in zijn fles en ik moet drinken. Ik bestel menu nr 2 en een fles witte wijn. Leuke boel daar. We zien bekenden passeren en roepen ze na. We schudden handen en knuffelen Amerikanen en Koreanen. Die kussen niet. Elkaar vast pakken en op de rug kloppen is daar de mode. Ook Laurent de andere Fransman komt aangelopen. We nodigen hem uit aan onze tafel. Hij eet het zelfde menu als ik: schelpdieren in een lekkere saus, gestoofd lamsvlees met frieten en ijskreem. Hij koopt ook een fles witte wijn. Amaai, heb moeten weglopen.
We spreken af om s avonds pinchos te gaan eten. Hier zeggen ze pincho tegen tappa.
Ik ga in de file staan aan het bureau voor mijn eindstempel. Het duurteen half uur eer het mijn beurt is en na de nodige vragen en grondige kontrole van mijn stempelkaart krijg ik een persoonlijk certifikaat. Dit staat op naam en ook de afstand en de startplaats kan je erop terugvinden.
Ik krijg ook een aflaat. In het latijn dan nog. Al mijn ( kleine) zonden worden mij vergeven. De tekst is in het latijn en ga mijn dochter vragen het te vertalen.
Daarna vlug gaan douchen en wat rusten.
S avonds met de vrienden in een pincho bar gaan proeven. Lekker en heel vers. 10 tallen verschillende hapjes en lekkere wijn. Veel ambiance. Iedereen is blij dat het gedaan is.
Tijd om naar bed te gaan en vlug verder want de herberg sluit zijn deuren om 23 uur.
|
Ik ben vyvey Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam JP.
