Zaterdag 21mei 2005xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We staan deze morgen zonder dralen op want het beloofd terug een warme dag te worden .

Het is zacht en het eerste ochtendgloren ontluikt al achter de bergen.  Het is druk op de kamer; iedereen schijnt hetzelfde doel te hebben en dit is zo vroeg mogelijk vertrekken om de warmte na  de middag te ontlopen .

Vlug word alles ingepakt,  de slaapzak opgerold, het nodige eten en drinken voor de dag bovenaan de rugzak en vertrokken zijn we.

De klok wijst  6,45 uur, ideaal om te gaan. Na nog maar een paar kilometer te zijn gestapt komt onze vriendin de zon in het oosten  reeds van achter de bergen tevoorschijn en bijna onmiddellijk voel je haar warme omarming.

Aan de andere kant in het westen gaat op hetzelfde moment een volle maan achter de bergen schuil;  een prachtig spektakel  waar we een kwartiertje voor hebben halt gehouden;

We stappen nu in een goede tred op een nogal vlakke en brede zandweg verder. We zijn aangekomen in de graanschuur van galicë0 kilometers en kilometers graanvelden begeleiden onze tocht. Het gaat vlot en we bereiken vlug Redecilla del camino , een klein gehucht langs de route.

Het dorp doorkruisen is duurt een fractie want 1 straat en dit is het.

Net buiten het dorpje moeten we een beek over maar gelukkig hebben ze nieuwe ronde betonblokken na elkaar over de beek gelegd waar je over kan stappen en je voeten droog houden

De weg blijft even vlak voortduren tot aan Castidelgado een zoveelste dorpje op de Camino.

We praten zacht  alsof we de stilte van de Camino niet willen verbreken. Opeens beseffen we het beiden zelf en beginnen te lachen.

Rustig kabbelen onze stappen verder steeds door een wat eentonige vlakte met hier en daar een lichte glooing. Het is eentonig vandaag maar toch bereiken we het volgende slaapdorpje Viloria de xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />la Rioja. Geen mens te bespeuren, geen hond , geen kat.

Maar wij zijn hier en dat is het voornaamste. Op een pleintje staat onder een oude boom een oud vermolmd bankje, dus vlug de rugzakken af en wat rust. Een banaan gaat er vlot in en een koekje bovenop en we zijn terug gesterkt voor de rest van de dagtocht.

We verlaten het dorp , passeren een oud kerkhofje en lopen terug op dit eentonig pad

De warmte neemt nu toe maar met de moed dat we ons doel voor vandaag naderen stappen we vlug verder. Door het dorpje Villamayor del rio – met tientallen grote honden – die ons aankijken en te lui zijn in die warmte om ook maar even te blaffen of ons aan te kijken  en we zijn aan Belorado, ons eindpunt; het is nog maar 13,30 uur – goed gestapt dus .

We vinden praktisch onmiddellijk de refugio  maar deze gaat maar open om 14 uur. Een oud vrouwtje vertelt ons dat er nog een private refugio is : “ CUATRO CANTONES “ enkele honderden meter verder in het dorp. Ok dan maar, deze paar meter kunnen er nog bij.

Aangekomen aan de refugio gaan we binnen en schrijven ons in. Nu eerst de bottines uit, want die moeten in de gang blijven in een soort open kast.  Het is een mooi gebouw met 1 nadeel, de bedden staan zeer dicht op elkaar in de slaapzaal

Er is bijna geen plaats voor de rugzakken en het is er warm, zeer warm.

De keuken is echter zeer bevallig en gezsellig. Eerst een douche en een beetje eten.

Eten ????? wat ?????? we hebben niets meer.

De enige winkel in het stadje gaat pas om 17 uur terug open dus we leven deze middag van chocolade en een rimpelige appel. Maar ook dit hebben we overleefd en om 17 uur stonden we reeds aan de winkel om de inkopen te doen.

De bakker was niet meer open vandaag want het was zaterdag dus geen brood.

Geen nood , we hadden ander voedsel genoeg gekocht en het smaakte ons aqllerbest.

Nu nog een beetje uitrusten in de tuin en ja, vroeg naar bed.