Vandaag brengt onze tocht ons van Belorado naar San Juan de Ortega.
Het werd een moeilijke dag, maar dat wisten we toen nog niet toen we vertrokken
We begonnen onze dag in een miezerig weertje. Het was nog halfdonker, nat en fris maar terug met een glimlach gingen we op stap
We volgden een aarden pad,en moesten terug dringend aan brood geraken.
In Tasantos, ons eerste dorpje die dag vonden we geen bakkerij dus gingen we verder en hoopten om twee kilometer verder in Epinosa een bakkerij te vinden.
Maar een nieuwe teleurstelling, geen bakkerij, geen bar, NIETS !!!
De honger begon te knagen dus werd ons noodrantsoentje aangesproken; een overrijpe banaan, en een handvol rozijnen.
We kwamen nu op een grotere baan richting Villafranca Montes de Oca en eindelijk was hier een bakkerij. Vlug twee franse broden gekocht en het smaakte als een eersteklas diner.
Van hieruit begonnen we nu aan een ZEER lastig gedeelte. Naast de kerk ging het pad zo steil omhoog dat we verschillende keren moesten halt houden.
Ondertussen werd de lucht voor ons inktzwart, de voorbode van een zwaar onweer ??
Maar gelukkig werden we ervan gespaard buiten enkele verre donderslagen.
Boven op de berg stonden een paar picknicktafels waar we de rugzakken even konden afzetten en nog een stukje eten. Hier ontmoetten we ook een jongen uit Oostende, die alleen de Camino stapte;
Vanaf nu volgden we een stukje afdaling en kwamen op een soort hoogplateau begroeid met allemaal erica en lage sparren.
De bomen hadden bijna allemaal geen bladeren, wat spookachtig aandeed.
We waren nu genaderd tot op 9 km van ons eindpunt, maar het gingen nog lastige kilometertjes worden.
Het landschap werd steeds ruwer en meer en meer verlaten naargelang we terug hoger klommen.
Plotseling stonden we voor een grote steile afdaling en onmiddellijk gevolgd door een stevige klim. Dit was even puffen.
Nu stapten we door grote dennenbossen, er kwam geen einde aan, het was er muisstil, verlaten en koud.
Opeens kwam er dan ook nog een soort van luid gebrul uit het bos, juist toen we gepland hadden om eens te rusten en beiden keken we elkaar aan alsof we de schrik van ons leven te pakken hadden.
Nooit zullen we echter weten wat het was, maar het was toch plots angstaanjagend;
Dan maar die rust vergeten en nog enkele kilometers doorgestapt, maar nu moesten de rugzakken er toch even af.
We bereikten San Juan de Ortega, ons eindpunt voor vandaag en hadden 24,1 km. gelopen.
Het enige wat er stond was een kerk en een oud, zeer oud klooster, de oudste refugio op de Camino, en we zullen het geweten hebben.
We schreven ons in en begaven ons naar de slaapzaal.
Oude stapelbedden in verroest ijzer, vochtige muren , bijna geen verlichting en slecht sanitair.
Slechter konden we het niet treffen maar de volgende refugio lag kilometers verder en dit zagen we echt niet meer zitten;
Dan maar de knoop doorgehakt en we zouden dit ook wel overleven.
De rest van de namiddag brachten we rustig door, we konden nog even buiten zitten, al was het koud, we bevonden ons ook op meer dan 1000 meter hoogte.
Rond 19 uur was een pelgrimsmis in de kerk en nadien werden alle pelgrims door de priester uitgenodigd in de sacristie en kregen we een kom Galisische soep aangeboden.
Even ruiken, even proeven en opeten, maar de zure smaak van de soep beviel me niet echt en het uitzicht ook niet.
Nadien dan maar vlug gaan slapen, maar die nacht heb ik geen ook dicht gedaan, ik had het te koud, had nog honger en woelde de hele nacht
We staan deze morgen zonder dralen op want het beloofd terug een warme dag te worden .
Het is zacht en het eerste ochtendgloren ontluikt al achter de bergen. Het is druk op de kamer; iedereen schijnt hetzelfde doel te hebben en dit is zo vroeg mogelijk vertrekken om de warmte na de middag te ontlopen .
Vlug word alles ingepakt, de slaapzak opgerold, het nodige eten en drinken voor de dag bovenaan de rugzak en vertrokken zijn we.
De klok wijst 6,45 uur, ideaal om te gaan. Na nog maar een paar kilometer te zijn gestapt komt onze vriendin de zon in het oosten reeds van achter de bergen tevoorschijn en bijna onmiddellijk voel je haar warme omarming.
Aan de andere kant in het westen gaat op hetzelfde moment een volle maan achter de bergen schuil; een prachtig spektakel waar we een kwartiertje voor hebben halt gehouden;
We stappen nu in een goede tred op een nogal vlakke en brede zandweg verder. We zijn aangekomen in de graanschuur van galicë0 kilometers en kilometers graanvelden begeleiden onze tocht. Het gaat vlot en we bereiken vlug Redecilla del camino , een klein gehucht langs de route.
Het dorp doorkruisen is duurt een fractie want 1 straat en dit is het.
Net buiten het dorpje moeten we een beek over maar gelukkig hebben ze nieuwe ronde betonblokken na elkaar over de beek gelegd waar je over kan stappen en je voeten droog houden
De weg blijft even vlak voortduren tot aan Castidelgado een zoveelste dorpje op de Camino.
We praten zacht alsof we de stilte van de Camino niet willen verbreken. Opeens beseffen we het beiden zelf en beginnen te lachen.
Rustig kabbelen onze stappen verder steeds door een wat eentonige vlakte met hier en daar een lichte glooing. Het is eentonig vandaag maar toch bereiken we het volgende slaapdorpje Viloria de la Rioja. Geen mens te bespeuren, geen hond , geen kat.
Maar wij zijn hier en dat is het voornaamste. Op een pleintje staat onder een oude boom een oud vermolmd bankje, dus vlug de rugzakken af en wat rust. Een banaan gaat er vlot in en een koekje bovenop en we zijn terug gesterkt voor de rest van de dagtocht.
We verlaten het dorp , passeren een oud kerkhofje en lopen terug op dit eentonig pad
De warmte neemt nu toe maar met de moed dat we ons doel voor vandaag naderen stappen we vlug verder. Door het dorpje Villamayor del rio met tientallen grote honden die ons aankijken en te lui zijn in die warmte om ook maar even te blaffen of ons aan te kijken en we zijn aan Belorado, ons eindpunt; het is nog maar 13,30 uur goed gestapt dus .
We vinden praktisch onmiddellijk de refugio maar deze gaat maar open om 14 uur. Een oud vrouwtje vertelt ons dat er nog een private refugio is : CUATRO CANTONES enkele honderden meter verder in het dorp. Ok dan maar, deze paar meter kunnen er nog bij.
Aangekomen aan de refugio gaan we binnen en schrijven ons in. Nu eerst de bottines uit, want die moeten in de gang blijven in een soort open kast. Het is een mooi gebouw met 1 nadeel, de bedden staan zeer dicht op elkaar in de slaapzaal
Er is bijna geen plaats voor de rugzakken en het is er warm, zeer warm.
De keuken is echter zeer bevallig en gezsellig. Eerst een douche en een beetje eten.
Eten ????? wat ?????? we hebben niets meer.
De enige winkel in het stadje gaat pas om 17 uur terug open dus we leven deze middag van chocolade en een rimpelige appel. Maar ook dit hebben we overleefd en om 17 uur stonden we reeds aan de winkel om de inkopen te doen.
De bakker was niet meer open vandaag want het was zaterdag dus geen brood.
Geen nood , we hadden ander voedsel genoeg gekocht en het smaakte ons aqllerbest.
Nu nog een beetje uitrusten in de tuin en ja, vroeg naar bed.
.gif)
voetreis naar Santiago de Compostela 2005
onze eerste slaapplaats : refugio " Esprit du Chemin " te St. Jean Pied de Port
