Zondag 22 mei 2005

Vandaag brengt onze tocht ons van Belorado naar San Juan de Ortega.

Het werd een moeilijke dag, maar dat wisten we toen nog niet toen we vertrokken

We begonnen onze dag in een miezerig weertje. Het was nog halfdonker, nat en fris maar terug met een glimlach gingen we op stap

We volgden een aarden pad,en moesten terug dringend aan brood geraken.

In Tasantos, ons eerste dorpje die dag vonden we geen bakkerij dus gingen we verder en hoopten om twee kilometer verder in Epinosa een bakkerij te vinden.

Maar een nieuwe teleurstelling, geen bakkerij, geen bar, NIETS !!!

De honger begon te knagen dus werd ons noodrantsoentje aangesproken; een overrijpe banaan, en een handvol rozijnen.

We kwamen nu op een grotere baan richting Villafranca Montes de Oca en eindelijk was hier een bakkerij. Vlug twee franse broden gekocht en het smaakte als een eersteklas diner.

Van hieruit begonnen we nu aan een ZEER lastig gedeelte. Naast de kerk ging het pad zo steil omhoog dat we verschillende keren moesten halt houden.

Ondertussen werd de lucht voor ons inktzwart, de voorbode van een zwaar onweer ??

Maar gelukkig werden we ervan gespaard buiten enkele verre donderslagen.

Boven op de berg stonden een paar picknicktafels waar we de rugzakken even konden afzetten en nog een stukje eten. Hier ontmoetten we ook een jongen uit Oostende, die alleen de Camino stapte;

Vanaf nu volgden we een stukje afdaling en kwamen op een soort hoogplateau begroeid met allemaal erica en lage sparren.

De bomen hadden bijna allemaal geen bladeren, wat spookachtig aandeed.

We waren nu genaderd tot op 9 km van ons eindpunt, maar het gingen nog lastige kilometertjes worden.

Het landschap werd steeds ruwer en meer en meer verlaten naargelang we terug hoger klommen.

Plotseling stonden we voor een grote steile afdaling en onmiddellijk gevolgd door een stevige klim. Dit was even puffen.

Nu stapten we door grote dennenbossen, er kwam geen einde aan, het was er muisstil, verlaten en koud.

Opeens kwam er dan ook nog een soort van luid gebrul uit het bos, juist toen we gepland hadden om eens te rusten en beiden keken we elkaar aan alsof we de schrik van ons leven te pakken hadden.

Nooit zullen we echter weten wat het was, maar het was toch plots angstaanjagend;

Dan maar die rust vergeten en nog enkele kilometers doorgestapt, maar nu moesten de rugzakken er toch even af.

We bereikten San Juan de Ortega, ons eindpunt voor vandaag en hadden 24,1 km. gelopen.

Het enige wat er stond was een kerk en een oud, zeer oud klooster, de oudste refugio op de Camino, en we zullen het geweten hebben.

We schreven ons in en begaven ons naar de slaapzaal.

Oude stapelbedden in verroest ijzer, vochtige muren , bijna geen verlichting en slecht sanitair.

Slechter konden we het niet treffen maar de volgende refugio lag kilometers verder en dit zagen we echt niet meer zitten;

Dan maar de knoop doorgehakt en we zouden dit ook wel overleven.

De rest van de namiddag brachten we rustig door, we konden nog even buiten zitten, al was het koud, we bevonden ons ook op meer dan 1000 meter hoogte.

Rond 19 uur was een pelgrimsmis in de kerk en nadien werden alle pelgrims door de priester uitgenodigd in de sacristie en kregen we een kom Galisische soep aangeboden.

Even ruiken, even proeven en opeten, maar de zure smaak van de soep beviel me niet echt en het uitzicht ook niet.

Nadien dan maar vlug gaan slapen, maar die nacht heb ik geen ook dicht gedaan, ik had het te koud, had nog honger en woelde de hele nacht