We staan deze morgen zonder dralen op want het beloofd terug een warme dag te worden .
Het is zacht en het eerste ochtendgloren ontluikt al achter de bergen. Het is druk op de kamer; iedereen schijnt hetzelfde doel te hebben en dit is zo vroeg mogelijk vertrekken om de warmte na de middag te ontlopen .
Vlug word alles ingepakt, de slaapzak opgerold, het nodige eten en drinken voor de dag bovenaan de rugzak en vertrokken zijn we.
De klok wijst 6,45 uur, ideaal om te gaan. Na nog maar een paar kilometer te zijn gestapt komt onze vriendin de zon in het oosten reeds van achter de bergen tevoorschijn en bijna onmiddellijk voel je haar warme omarming.
Aan de andere kant in het westen gaat op hetzelfde moment een volle maan achter de bergen schuil; een prachtig spektakel waar we een kwartiertje voor hebben halt gehouden;
We stappen nu in een goede tred op een nogal vlakke en brede zandweg verder. We zijn aangekomen in de graanschuur van galicë0 kilometers en kilometers graanvelden begeleiden onze tocht. Het gaat vlot en we bereiken vlug Redecilla del camino , een klein gehucht langs de route.
Het dorp doorkruisen is duurt een fractie want 1 straat en dit is het.
Net buiten het dorpje moeten we een beek over maar gelukkig hebben ze nieuwe ronde betonblokken na elkaar over de beek gelegd waar je over kan stappen en je voeten droog houden
De weg blijft even vlak voortduren tot aan Castidelgado een zoveelste dorpje op de Camino.
We praten zacht alsof we de stilte van de Camino niet willen verbreken. Opeens beseffen we het beiden zelf en beginnen te lachen.
Rustig kabbelen onze stappen verder steeds door een wat eentonige vlakte met hier en daar een lichte glooing. Het is eentonig vandaag maar toch bereiken we het volgende slaapdorpje Viloria de la Rioja. Geen mens te bespeuren, geen hond , geen kat.
Maar wij zijn hier en dat is het voornaamste. Op een pleintje staat onder een oude boom een oud vermolmd bankje, dus vlug de rugzakken af en wat rust. Een banaan gaat er vlot in en een koekje bovenop en we zijn terug gesterkt voor de rest van de dagtocht.
We verlaten het dorp , passeren een oud kerkhofje en lopen terug op dit eentonig pad
De warmte neemt nu toe maar met de moed dat we ons doel voor vandaag naderen stappen we vlug verder. Door het dorpje Villamayor del rio met tientallen grote honden die ons aankijken en te lui zijn in die warmte om ook maar even te blaffen of ons aan te kijken en we zijn aan Belorado, ons eindpunt; het is nog maar 13,30 uur goed gestapt dus .
We vinden praktisch onmiddellijk de refugio maar deze gaat maar open om 14 uur. Een oud vrouwtje vertelt ons dat er nog een private refugio is : CUATRO CANTONES enkele honderden meter verder in het dorp. Ok dan maar, deze paar meter kunnen er nog bij.
Aangekomen aan de refugio gaan we binnen en schrijven ons in. Nu eerst de bottines uit, want die moeten in de gang blijven in een soort open kast. Het is een mooi gebouw met 1 nadeel, de bedden staan zeer dicht op elkaar in de slaapzaal
Er is bijna geen plaats voor de rugzakken en het is er warm, zeer warm.
De keuken is echter zeer bevallig en gezsellig. Eerst een douche en een beetje eten.
Eten ????? wat ?????? we hebben niets meer.
De enige winkel in het stadje gaat pas om 17 uur terug open dus we leven deze middag van chocolade en een rimpelige appel. Maar ook dit hebben we overleefd en om 17 uur stonden we reeds aan de winkel om de inkopen te doen.
De bakker was niet meer open vandaag want het was zaterdag dus geen brood.
Geen nood , we hadden ander voedsel genoeg gekocht en het smaakte ons aqllerbest.
Nu nog een beetje uitrusten in de tuin en ja, vroeg naar bed.
We staan deze morgen zonder dralen op want het beloofd terug een warme dag te worden .
Het is zacht en het eerste ochtendgloren ontluikt al achter de bergen. Het is druk op de kamer; iedereen schijnt hetzelfde doel te hebben en dit is zo vroeg mogelijk vertrekken om de warmte na de middag te ontlopen .
Vlug word alles ingepakt,de slaapzak opgerold, het nodige eten en drinken voor de dag bovenaan de rugzak en vertrokken zijn we.
De klok wijst 6,45 uur, ideaal om te gaan. Na nog maar een paar kilometer te zijn gestapt komt onze vriendin de zon in het oosten reeds van achter de bergen tevoorschijn en bijna onmiddellijk voel je haar warme omarming.
Aan de andere kant in het westen gaat op hetzelfde moment een volle maan achter de bergen schuil;een prachtig spektakelwaar we een kwartiertje voor hebben halt gehouden;
We stappen nu in een goede tred op een nogal vlakke en brede zandweg verder. We zijn aangekomen in de graanschuur van galicë0 kilometers en kilometers graanvelden begeleiden onze tocht. Het gaat vlot en we bereiken vlug Redecilla del camino , een klein gehucht langs de route.
Het dorp doorkruisen is duurt een fractie want 1 straat en dit is het.
Net buiten het dorpje moeten we een beek over maar gelukkig hebben ze nieuwe ronde betonblokken na elkaar over de beek gelegd waar je over kan stappen en je voeten droog houden
De weg blijft even vlak voortduren tot aan Castidelgado een zoveelste dorpje op de Camino.
We praten zacht alsof we de stilte van de Camino niet willen verbreken. Opeens beseffen we het beiden zelf en beginnen te lachen.
Rustig kabbelen onze stappen verder steeds door een wat eentonige vlakte met hier en daar een lichte glooing. Het is eentonig vandaag maar toch bereiken we het volgende slaapdorpje Viloria de la Rioja. Geen mens te bespeuren, geen hond , geen kat.
Maar wij zijn hier en dat is het voornaamste. Op een pleintje staat onder een oude boom een oud vermolmd bankje, dus vlug de rugzakken af en wat rust. Een banaan gaat er vlot in en een koekje bovenop en we zijn terug gesterkt voor de rest van de dagtocht.
We verlaten het dorp , passeren een oud kerkhofje en lopen terug op dit eentonig pad
De warmte neemt nu toe maar met de moed dat we ons doel voor vandaag naderen stappen we vlug verder. Door het dorpje Villamayor del rio met tientallen grote honden die ons aankijken en te lui zijn in die warmte om ook maar even te blaffen of ons aan te kijken en we zijn aan Belorado, ons eindpunt; het is nog maar 13,30 uur goed gestapt dus .
We vinden praktisch onmiddellijk de refugio maar deze gaat maar open om 14 uur. Een oud vrouwtje vertelt ons dat er nog een private refugio is : CUATRO CANTONES enkele honderden meter verder in het dorp. Ok dan maar, deze paar meter kunnen er nog bij.
Aangekomen aan de refugio gaan we binnen en schrijven ons in. Nu eerst de bottines uit, want die moeten in de gang blijven in een soort open kast. Het is een mooi gebouw met 1 nadeel, de bedden staan zeer dicht op elkaar in de slaapzaal
Er is bijna geen plaats voor de rugzakken en het is er warm, zeer warm.
De keuken is echter zeer bevallig en gezsellig. Eerst een douche en een beetje eten.
Eten ????? wat ?????? we hebben niets meer.
De enige winkel in het stadje gaat pas om 17 uur terug open dus we leven deze middag van chocolade en een rimpelige appel. Maar ook dit hebben we overleefd en om 17 uur stonden we reeds aan de winkel om de inkopen te doen.
De bakker was niet meer open vandaag want het was zaterdag dus geen brood.
Geen nood , we hadden ander voedsel genoeg gekocht en het smaakte ons aqllerbest.
Nu nog een beetje uitrusten in de tuin en ja, vroeg naar bed.
We vertrokken vroeg rond 6,30 uur. Het was mooi , rustig weer.
Een prachtige zonsopgang streelde de heuvels om ons heen. Een breed vlak gravelpad leidde ons naar Santo Domingo de Calzada. Na ongeveer 8 km goed te zijn voortgestapt kwamen we aan onze linkerkant een mooi golfterrein tegen bijna aan het stadje Cirueña. Vanaf hier stapten we terug op hetzelfde breed grind-en zandpad verder tot we Santo Domingo in het vizier kregen. Plots kreeg ik iets in zicht. Aan de rand van het pad waren grote webben gemaakte vande processierups. Tientallen rupsen kropen erop en eromheen. Vlug even een fotootje van gemaakt en na een flinke maar gemakkelijke afdaling trokken we nu het stadje binnen
We kwamen via de Calle Mayor ( hoofdstraat ) recht aan de Kathedraal. Die moesten we absoluut binnenin gaan zien want daar bevinden zich een levende hen en een haan in een hok in de kerk ( naar een legende ). En werkelijk schuin links bovenaan,achteraan de kerk zat de haan daar te kijken maar de hen???????
Fotos mochten er niet genomen worden dus dan maar verder tot aan een plaza waar we ons middagmaal bestaande uit Frans brood, kaas en water hebben laten gesmaakt.
We verlieten de stad tussen tientallen ooievaars die lagen te broeden op schoorstenen en oude ruines en kruisten de rivier OJA ( rivier bijna zonder water ) we staken de baan over en gingen een klein baantje op toen er een kudde van honderden geschoren schaapjes ons naderde. Wat een gebleit en eenmaal gepasseerd , wat een keutels !!!!
We volgden nu een zandpad, gelijklopend langs de baanen de warmte begon ons weer te kwellen.Drinken, drinken , drinken dat was onze enige bekommernis. Een wit zwerfhondje wist het ook niet meer met die warmte en liep dolend rond
Gelukkig zagen we onze eindbestemming reeds voor ons opdoemen namelijk het stadje Grañon.
Nog een laatste klimmetje, nog enkele trappen en we waren in de hoofdstraat aan de kerk.
Er was een kleine bar en daar zaten ook al enkele pelgrims te genieten van een lekkere frisse pint.
Maar eerst onze refugio opzoeken en die vonden we achteraan de kerk.
Op een plakkaat aan de muur naast de deur stond : HOSPITAL DE PEREGRINOS SAN JUAN BAUTISTA.
Goed, we waren op onze bestemming, maar nog niet helemaal.
We openden de deur en een ruwe stenen trap van ongeveer 42 treden leidde ons in een soort toren van een burcht.
Puffend met de rugzak trokken we omhoog tot halverwege mijn vrouw er de brui aan gaf
Ze kon niet meer en ik zei van de rugzak te laten staan en zo naar boven te gaan , ik ging die straks wel ophalen.
Maar toen we bovenkwamen waren we in een prachtig vertrek meteen open haard en het zag er zo gezellig en intiem uit, gewoon gezellig !!!!!!
Er kwam een heer op ons af en we moesten mee naar boven langs een houten trap tot onder de zoldering. Hier konden we slapen, echter wel op een klein , dun matrasje op de grond. Eerst dachten we : wat is dit hier maar naargelang de tijd vorderde genoten we meer en meer van deze omgeving.
Er kwamen nog pelgrims bij en het werd nog een gezellig onderonsje.
We namen een frisse douche, wasten onze spullen en gingen die beneden buiten te drogen op de struiken in het park voor de burcht. WAT EEN ZICHT !!!!iedereen had daar zijn was gedeponeerd en overal lagen op de haagjes en struiken badhanddoeken, onderbroeken en sokken te drogen.
Maar dit is ook de Camino
Dan zijn we naar de bar gegaan want we hadden ook wel goesting in een frisse pint. Hier in die bar kregen we ook een mooie afstempeling in onze credential.
Het pintje smaakte heerlijk en na nog eentje stapten we nog eerst even een SPAR winkeltje binnen om de nodige drankvoorraad op te slaan voor morgen en gingen we terug naar de burcht die maar juist om de hoek lag.
Om 20 uur werden dan de tafels aan elkaar gezet en we kregen een gratis maal aangeboden
We kregen een soort deegwaar met salami erin verwerkt, brood en wijn en een yoghurt als nagerecht.
Het smaakte wel heerlijk en de gezelligheid onder al die pelgrims uit alle landen was verbluffend.
Nu nog afruimen en we gingen dan via de burcht naar het oksaal in de kerk voor een laatste avondgebed.
Moe van zoveel belevenissen brachten we een fantastische nacht door in een Middeleeuwse burcht. Wie had dat gedacht ??
.gif)
voetreis naar Santiago de Compostela 2005
onze eerste slaapplaats : refugio " Esprit du Chemin " te St. Jean Pied de Port
