14 MEI 2005 Het is niet zulk mooi weer, een typisch Nederlands buitje van een week of zo. Ik ben helemaal bij met mijn werk en heb op het seniorennet de mogelijkheid gevonden om weer iets te gaan doen.
Vrienden in het vrijwilligerswerk hebben ooit eens tegen mij gezegd; Theo, jij moet je memoires over je vrijwilligerswerk eens op gaan schrijven!"/ Je staat er dan niet bij stil dat dit interessant zou zijn of leuk om dit te gaan doen!! Maar ja, ik ben geen jongen die stil kan zitten, ik moet wat te doen hebben. En omdat er nu op 72-jarige leeftijd veel tijd is vrijgekomen ben ik op deze druilige dag achter de computer gaan zitten en zit nu na te denken over ' vroeger ' hoe het allemaal begonnen is en waarom ik nu kan terug zien op 42 jaar vrijwilligerswerk.
Het geval moest natuurlijk ook een naam hebben, ik heb gekozen voor de titel "zo maar een vrijwilliger!". Waarom zomaar ? Wel, omdat ik niet de enige vrijwilliger ben die, zonder dat er enige vergoeding tegenover staat, zijn talenten, zijn, soms drammige karaktertrekken, zijn onvoorwaardelijk geloof in de dingen die hij meent te moeten doen, ter beschiiking stelt aan een bepaald doel. Dit kan velerlei zijn. De een kiest voor trainer. de ander voor 'derde wereld'- landen, en zo kan je nog wel even door gaan. Ik heb gekozen voor het vrijwilligerswerk in de wereld van lichamelijk gehandicapten. Althans zo noemen wij die groep nu! Toen ik er aan begon praatte wij over lichamelijk gebrekkigen of zelfs 'onvolwaardigen! 'In de loop der jaren is dit steeds veranderd en aangepast aan de trent van deze tijd. Na de 'gebrekkigen ' praatte wij vervolgens over 'invaliden' daarna over 'minder validen' toen 'gehandicapten ' en de laatste verzamelnaam voor de doelgroep is "mensen met een functiebeperking". Het heeft dus erg lang geduurd voor dat men er achter kwam dat het 'gewone' mensen zijn! . net als u en ik, en wie van jullie is er zonder mankement ? ..... juist ja, we mankeren allemaal wel wat. Maar gelukkig zij er vaak ' valide ' mensen die inzien en vinden dat er ook mensen zijn die niet alles alleen kunnen doen. Mijn slogan voor mijn werk was.....
vrijwillig maar niet vrijblijvend ver-bonden maar niet ge-bonden onbetaalbaar en niet te koop positief denken, positief doen met als enig doel..... voor jezelf en voor de ander een fijn gevoel !
Als je zin hebt lees je mijn memoires, anders doe je het toch lekker niet. Uiteindelijk doe jij dit dan ook vrijwillig,,,, Misschien werkt het aanstekelijk.... Stil zitten is voor niemand gezond. Het heeft mij veel voldoening gegeven Veel plezier er mee
Theo Peters
|