|
Nu ga ik een beetje glijden op glad ijs.
De Psyche van een Moslim
Moslims zijn primitieven. Hun levenswijze is onverenigbaar met onze samenleving. Toch zijn ze erin geslaagd om zich met hopen hier bij ons te nestelen, en ze zijn niet van plan om morgen weer te vertrekken. Zij kunnen niemand in hun omgeving verdragen, de aanwezigheid van niet-moslims stoort hen. Ze willen iedereen weg die geen moslim is, alle niet-moslims weg ermee. Toch willen ze die drang niet toegeven, maar ze is er wel, die drang en het verlangen om hier nog meer terrein te veroveren. Het is alleen maar afwachten tot ze hier talrijk genoeg zijn.
Achterlijke beschavingen floreren het best als ze stilletjes afgezonderd blijven leven, zonder zich te mengen in westerse gemeenschappen. Als er zo hier en daar toch een islamitische uitschieter zich temidden van ons wil 'integreren', kijkt hij in een spiegel en wordt met zichzelf geconfronteerd. Hij ziet anderen, de niet-moslims, om zich heen. De confrontatie tussen 'ongelovigen' en zichzelf en andere geloofsgenoten in een nieuw en vreemd geheel, doet hem overhellen naar de extreme zijde van het moslim-zijn. En zo denk ik dat radicalen geboren worden... Als moslims op zichzelf zouden blijven, in hun eigen gemeenschap, zien ze niks, zullen ze ook niet radicaliseren, blijven ze gewoon moslim, en trekken ze niet ten strijde, of doen ze geen gekke dingen, gaan ze zeker niet koppensnellen of de moordlustige kwiet uithangen. Syriëstrijders en andere gestoorden hebben alleen maar teveel geproefd van onze westerse beschaving. Ze hadden er beter van afgebleven en in hun eigen kamp gebleven.
De verdwijning van een Turkse leerling
Het is nu al bijna 2 jaar geleden dat de 20-jarige Isa Özdemir naar Syrië is vertrokken om te gaan vechten tegen het regime van Assad. Dat was toen het vermoeden van zijn klasgenoten en van directeur Michel Jansen van het Technisch Instituut Sint Lodewijk (TISL) in Genk, waar Isa zijn laatste beroepsjaar volgde. In juni zou hij zijn diploma elektromechanica gehaald hebben, maar na de paasvakantie is hij niet meer komen opdagen in school.
De directeur van Sint Lodewijk begreep het niet goed van Isa: "Hij was niet iemand die opviel of het voortouw nam"... Daarzie! Dat past nu precies in het prentje van een psychisch zwakkeling die niet stevig in zijn schoenen staat, die vatbaar is voor alles wat hem met overtuigingskracht wijsgemaakt wordt. Beïnvloedbaar en labiel. Geen thuisgevoel, waarschijnlijk geen familiaal leven, in bendes op straat geleefd? Gemakkelijk te overtuigen door een manipulator?... Jongeren met haantjesgedrag en een sterk identiteitsgevoel daarentegen zullen zich niet makkelijk laten misleiden, die staan kritischer tegenover maatschappelijke toestanden, ze laten zich niet inpakken.
Jonge snaken met een karakter van een ineengezakte pudding nemen vlugger de beslissing die hen dwingend ingefluisterd wordt. Eén kiem van het terroristisch gedachtegoed in hun brein volstaat voor een plotse en onverwachte 'bekering'. Ze wanen zich helden die in gedachten strijdkreten slaken en dromen van overwinningen. Hun zelfbeeld is opgekrikt en gestreeld, en dan kan een diploma elektromechanica de boom in, en ook hun ouders en hun vrienden, die zijn slechts futiliteiten vergeleken met wat ze gehoord hebben over hun avontuur in Syrië. Naïevelingen, slappelingen, meelopers, de meest beïnvloedbaren met een hang naar heldendom... hopen op een onvergetelijk hiernamaals, op een roemrijke loopbaan... De arme drommels hebben geen besef van de waardeloosheid van hun illusies!
|
