"Ik was hier eerst, en de vreemde rest is er allemaal ná mij gekomen!". Dat waren de krachtige woorden van Jef, eigenaar van de Watermolen, toen hij begon te vertellen over zijn restaurant, dat als een buitenaardse oase midden in de beruchte wijk Meulenberg pronkte.
In de Houthalense migrantenwijk Meulenberg zijn de meeste inwoners van vreemde origine en werkloos. Het straatbeeld wordt er ontsierd door waggelganzen en borstelsnorren, die op weg zijn naar een Turkse groentewinkel of een Turks café, of zomaar wat ronddrentelen. Hier en daar maakt een Italiaanse winkel er een kleurrijk geheel van, de finishing touch van de verloedering van een wijk. Meulenberg met zijn twijfelachtige reputatie, is nog nét geen no-go zone, maar het scheelt niet veel... Lieve maakt toch liever een omweg dan door de wijk te rijden.
De Watermolen kent als gebouw een lange geschiedenis als molen, toen er nog Vlamingen woonden. 28 jaar geleden maakte Jef er een uniek restaurant van. Het interieur was een wirwarrige mix van allerlei stijlen, designs en versierseltjes. De inboorlingen die toen nog in Meulenberg woonden, hunkerden naar eigenheid en herkenbare dingen en kwamen dan cocoonen in het restaurant van Jef, waar het overliep van gezelligheid, rust en sfeer. Het gaf de mensen geestelijk houvast, het was als een ankerplaats voor autochtonen die vol heimwee op zoek waren naar hoe het vroeger was, naar vertrouwdheid... In Meulenberg was een bezoekje aan de Watermolen een ware verademing, te midden van de jungle daarbuiten!
Eérst was er de Watermolen, en dáárna de minderwaardige buurt. "Ik was hier eerst, en de vreemde rest is er allemaal ná mij gekomen!", zo zei Jef heel trots. Het restaurant was als een stille getuige van een wegkwijnende Vlaamse gemeenschap...
En nu, nu is er alleen nog maar Meulenberg... Jef is gestopt met zijn restaurant, met zijn 'Genaderse Watermolen'...
|