Op vrijdag 29mei vertrokken een aantal van onze vrienden vanuit Parijs richting Tubize. Na bijna 300 km (officieel - maar officieus vast meer!) kwamen ze aan in Tubize Per dag werd vaak meer dan 80 km afgelegd Wij gingen hen gisteren aan de eindmeet tegemoet Proficiat Helga, Pauleke, Christine, Dirk, Dany, Eddy, Wim, Mariepaule, Frans, Luc, Rebecca en zo vele anderen!
Een mooie beker voor Helga's vijfde deelname
Liefde is.......samen onderweg van Parijs naar Tubize
Nog even nagenieten en alweer dromend van een nieuwe uitdaging
Zowel op zaterdag als op zondag wandelden we 50 km dwars door Kluisbergen. Het weertje was heerlijk. Op zaterdag gingen we de richting van Avelgem uit. Op zondag ging het dan weer naar Wallonië. Wat vooral opviel was dat de zondagtocht veel minder zwaar was dan vorige edities.
Ik deed op het feest van de arbeid één lus mee van deze prachtige eurodaxwandeling in het Zoniënwoud. We vertrokken in Bosvoorde en wandelen oa via Overijse, Duisburg en Hoeilaart. 's Middags lunchten we in de aangename taverne van een manège.
Start is in deelgemeente Sombeke, in het parochiecentrum. We schrijven in voor de 26 km wandeling.
Het weer is nogal miezerig. Het regent wel niet zo hard maar echt aangenaam is het niet.
Al direct mogen we een padje volgen in het bos. Daarna stappen we langs de overstromingsgebieden van de Oude Durmeen ook een tijdje over de dijk naast de Durme.Er zijn hier heel wat visvijvers te zien. Dit zijn wellicht oude rivierarmen van de Durme. We zien ook meerdere sluisjes die de rivier doen vollopen bij laag waterstand.
Verderop wandelen we langs paadjes in het bosrijke gebied rondom de Durme. Ook hier zijn heel wat waterpartijen aanwezig. Er bloeien hier massas gele dovennetel en pinksterbloemen en ook nog bosanemoontjes.
Na een goed uur komen we aan op de eerste controlepost in Elversele, waar we even verpozen bij een tas koffie
We verlaten de controlepost en gaan terug de dijk op richting Tielrode. Tielrode, een dorp dat in het verleden vaak geteisterd werd door overstromingen. Na de laatste overstroming van januari 1976 werd het Sigma plan opgesteld. De dijken werden tot 8m verhoogd. Als het water van de Schelde te hoog komt, stroomt het over de dijken in de lagergelegen potpolders. We wandelen nog langs een aantal bospaden tussen moerassig gebied en komen aan in Tielrode. Controle is er in de plaatselijke schrijnwerkerij die voor de gelegenheid helemaal opgeruimd is.
Van hieruit vertrekken we voor een langere lus doorheen het Provinciaal Domein Roomacker. We volgen het gelijknamige pad. Dit pad is afgeboord met jonge boompjes, aangepland bij de geboorte van iedere nieuwe Tielrodenaar. Hier in dit gebied werd vroeger klei gewonnen. Later vulden de putten zich met water. En nu is dit dus een natuurgebied, dankzij de milieuwerkgroep Ons Streven.
We lopen afwisselend hoog op de dijk waar we een mooi uitzicht hebben over de omgeving. Ginds in de verte ligt Temse, waar ooit de Boelwerf was. Soms lopen we benedendijks. Sommige van deze paden zijn niet bereikbaar in de winter door het hoge water in de overstromingsgebieden. Na een tijdje komen we in het centrum van Tielrode terecht. Nog een ommetje langs een aantal paadjes en we zijn terug in de schrijnwerkerij. Bij de koffie krijgen we suikerbonen, aangeboden door de kersverse vader Ronny, die we even later ontmoeten. Hij toont ons fier de foto van zijn dochter Elena.
We vatten de laatste lus aan en volgen heel even terug het Roomackerpad. We hebben een overzicht over de Durme waar de waterstand wel heel laag is. Aan de oevers is heel wat slib te zien. En dan volgt een leuke verrassing. We worden met het veer overgezet aan de andere oever van de Durme. Hier wandelen we op een hogere dijk tussen de meersen. We volgen de Miraroute en komen op grondgebied van Hamme. En mijn vermoeden wordt bevestigd : Vlak voor ons ligt de oude Mirabrug die ons terug naar de overkant van de Durme brengt. Velen onder jullie herinneren zich zeker de Vlaamse filmklassieker van Fons Rademakers : Mira, of de teloorgang van de Waterhoek. De film is gemaakt naar een boek van Stijn Streuvels. Het gehucht Waterhoek werd door de bouw van deze brug uit zijn isolement gehaald en niet iedereen was daar gelukkig mee. Hiermee zijn we aan het einde van onze wandeltocht gekomen. Even later bereiken we terughet stemmige dorpsplein van Sombeke. Van verre komt ons de geur tegemoet van versgebakken pannenkoeken en natuurlijk kunnen we niet aan de verleiding weerstaan. En het zonnetje is aangenaam gaan schijnen dus kunnen we terrassen.
Deze wandeltocht is me over het algemeen goed bevallen al vind ik het een klein beetje jammer dat we ook geen stukje heide te zien kregen.
Vandaag vrijdag, gaan we nog eens de internationale toer op. We nemen deel aan de 20 uurs Eurodaxwandeling van Rheinbach. Een aantal jaren geleden nam ik al eens deel aan deze tocht, toen geleid door Manfred. Thans zal Manfred de wagenrusten verzorgen. Na een autorit van 2,5 uur komen we vlot maar buiten onze gewoonte ruim op tijd aan in de startzaal, de Glasfachschüle, zoeken een plaatsje en schrijven ons in. Hier is het wel iets duurder dan bij ons : dus we verwachten er veel van.
Koffie of een ander drankje zijn hier jammer genoeg niet te koop, tenzij uit een automaat.
Ondertussen komen oa Helga en Paul ook aan. Ongeveer de helft van de deelnemers zijn Belgen. Er zijn ook Nederlandse wandelaars en Franse.
Omstreeks 23u gaan we van start. De eerste lus, tot het ontbijt, is er ene van ruim 38 km met Karl als baankapitein. We wandelen langsheen een drukke weg, weliswaar veilig op een fietspad. Later gaan we ook in het stikdonker een bospad op die we lange tijd rechtdoor volgen. Onderweg krijgen we een aantal wagenrusten waar ons iets te snoepen en iets te drinken wordt aangeboden. Na 25 km komen we aan in een dorpje waar we verwacht worden in het parochiezaaltje voor koffie, thee en broodjes met kaas. Een goed half uur later gaan we weer op pad voor een wel heel lange lus.
Erna komen we terug in Rheinbach voor een rijkelijk ontbijt. We profiteren ervan dat we onze bagage ter beschikking hebben want dit is dan ook de enige keer tijdens deze tocht. Zééér ongebruikelijk voor een 100km tocht en gedurende de rest van de tocht, dus meer dan 60km, zullen we het moeten stellen zonder!
Als we weer op pad gaan is de dageraad aangebroken. Er zijn een paar wandelaars bijgekomen die zich ingeschreven hebben voor 50km. Het is nu heel wat aangenamer wandelen dan in het donker. Marion is nu baankapitein en dat zullen we geweten hebben. Aangemoedigd door twee pestkoppen, die het idee van eurodax opzij schuiven, drijft Marion het tempo flink op. Al gauw vallen er grote gaten in het toch al kleine peleton. Het is onmogelijk dit tempo aan te houden. Bij de wagenrusten hebben de eersten al lang hun drankje en versnapering op als de laatsten pas aankomen en het fluitsignaal alweer klinkt om verder te stappen.
Alhoewel wij zelf niet bij de kopgroep zijn, komen we nochtans stipt op het voorziene uur aan , rekening houdend met het aantal km en het tempo van 6km/u zoals voorgeschreven door het eurodax-reglement.
We stappen verder richting Bonn. Van hieruit steken we langs een hele langevoetgangersbrug de Rein over. Alhoewel een klein beetje nevelig is het uitzicht hier toch wel heel mooi en we zien heel wat boten op het water voorbijvaren. Aan de overkant gaan we langs een pad vlak naast de Rein wandelen en dit voor vele vele kilometers lang.Ik denk aan de lessen Duitse literatuur van vroeger en aan de vele sages die er zijn over de stadjes en dorpjes langs de Rijn (zoals bv de sage van de Lorelei).
We stappen naar Königswinter. Nog steeds is het tempo moordend, ondanks er geen tijdsnood is! We hebben nog een wagenrust en dan draaien we af richting Drachenfels, toch wel een kuitenbijterke hoor. Langs een ezelspad klimmen we naar boven. Deze Drachenfels , een rots, maakt deel uit van het Siebengebirge. De rots zelf is 321 m hoog. Ook hier bestaat een sage, verteld in het Nibelungenlied uit de 13 de eeuw en dat de ondergang van het huis der Bourgondiërs verhaalt.
De naam Drachenfels zou gekomen zijn omdat volgens een andere legende er ooit een kwaadaardige draak zou gewoond hebben op de rots. Deze zou gewelddadig om het leven zijn gekomen waarbij zijn bloed langs de rots stroomde. Als herinnering aan deze heugelijke gebeurtenis noemt de wijn van de druiven geteeld op deze helling Drachenblut. Bovenop de top staat de ruïne van een vroeg-middeleeuwse burcht
De top van de rots blaakt in het zonnetje en de lopers zitten reeds lang te terrassen als wij pas aankomen en er zijn nog velen na ons. Gelukkig krijgen ook wij , al is het maar heel even , de tijd om even te gaan zitten en van het prachtige uitzicht te genieten.
Dan gaan we langs een andere, steilere weg terug naar beneden. Naast de weg ligt een spoorlijn dewelke Königswinter met de top van de Drachenfels verbindt.
Onderweg naar beneden hebben we voortdurend zicht op de Rein en op een prachtig neogotisch kasteel. Eens beneden zijn we direct in het hartje van Königswinter en hier wacht ons in hetzelfde hotelletje als een aantal jaren geleden eenmiddagmaal. Het stelt niet zoveel voor maar we hebben allen honger en zijn vooral blij dat we even kunnen zitten.
Na deze korte rustpauze stappen we naar de oevers van de Rijn waar de overzet net aanlegt. Wij zoeken ons een plaatsje op het binnendek en vrij snel worden we naar de overkant van de Rijn gevaren. Nog steeds is het tempo niet geminderd ondanks de vele ontevreden opmerkingen. Een plasje doen onderweg brengt je onherstelbaar achterop. We volgen lange lange stukken asfaltwegen of fietspaden. Op ongeveer tien km voor het einde verlaten ons de 50 km stappers. Het wordt nu toch wat gortig met de snelheid en eindelijk wordt door een lijder één en ander duidelijk gemaakt aan de leiders. Voor het laatste stuk geeft Karl opnieuw het tempo aan en iedereen kan nu weer perfect volgen. Jammer genoeg gaat dit laatste stuk langs de drukke steenweg die we ook deze nacht volgden. We stappen langs eindeloze velden met fruitbomen. Eindelijk bereiken we het centrumvan Rheinbach. Deze wandeling kent toch nog een goed einde want we krijgen allen een lekker ijsje.
Ik wil toch nog opmerken dat het zeer jammer is dat we maar één maal over onze bagage konden beschikken. Marion verdient zeker een tweede kans. Ze zal uit deze tocht wel de nodige lessen getrokken hebben dat ze zich niet moet laten opjutten maar dat ze rekening moet houden met de voorschriften van Eurodax : wandelen aan 6km/u en zoveel mogelijk de groep trachten samen te houden.
Omstreeks half vier in de namiddag kom ik aan in Iddergem. Ik schrijf me in voor twee van de vier lussen (of 50 km van de 100km) die vandaag door André worden georganiseerd. De meeste wandelaars zijn gestart om 11u deze ochtend en hebben er dus al25 km opzitten.
Nadat deze laatsten een flink bord deegwaren à la bolognaise verorberd hebben gaan we van start. Het weertje is nog steeds zonnig en we kunnen zelfs in tshirt wandelen. We worden al meteen via een aantal paadjes en veldwegen naar Roosdaal Pamel geleid. Af en toe stappen we daarbij langsheen de Dender. Eens de kerk van Pamel in zicht komt draaien we via de Steenberg weg van Pamel. Dat wordt een beetje klimwerk. Bovenop de top aan een boerderij hebben we een wagenrust. Mooie locatie hier want we hebben een prachtig uitzicht. Beneden ons zien we de kerk van Pamel.
Tien minuutjes later zijn we weer op weg.We gaan nu naar Neigem en natuurlijk laten we het gelijknamige bos niet links liggen. Eigenlijk is het Neigembos meer in Meerbeke gelegen dan in Neigem zelf. Het bos is 65 ha groot en samen met het Zoniënwoud vormde het ooit het Kolenwoud. Het bos beslaat een hoogteverschil van 20 tot 90 m boven de zeespiegel en dit hoogteverschil overbruggen we via de langwerpige houten platform -treden.
Het bos staat vol eiken en essen en hier en daar kan men de witte bosanemoontjes reeds zien bloeien. Voor het paarse tapijt van boshyacinten is het nog wat vroeg op het jaar ; daarvoor zullen we over een paar weken nog eens moeten terugkeren .
Eens boven dalen we zoals steeds weer naar beneden en we komen zo in de bewoonde wereld van Meerbeke terecht. Kort daarna volgt een tweede wagenrust. André en de rest van de groep krijgen stilaan honger en dus wordt besloten om de terugweg naar Iddergem aan te vatten. Langs vrij rustige wegen maar ook langs heel watpaadjes en veldwegen passeren we terug langsheen Roosdaal. Aan het jaagpad langs de Dender komen we voorbij het standbeeld van de Dikke van Pamel, de beroemste inwoner van Pamel ooit (ik zou wel eens zijn geschiedenis willen kennen!). Langs een lang smal kronkelend pad beëindigen we deze lus en wandelen de startzaal binnen. Er wacht ons hier een heerlijk warme maaltijd, overvloedig en snel opgediend .
Het is al over half tien als we weer van start gaan. In het pikkendonker worden we langs een oneffen pad langs en over een patattenveld geleid. Wellicht heel leuk bij daglicht maar nu vind ik het toch iets minder leuk, temeer daar sommige boeren de grens van hun perceel blijkbaar niet kennen en zich ongegeneerd ook het pad toeëigenen. Gelukkig kunnen we na een tijdje op meer effen terrein lopen, al is het ook hier uitkijken , voor de voorbijrazende autos dan. Via Strijtem gaan we nu naar Pollare dat bij Ninove behoort. Hier hebben we een wagenrust. We gaan nu naar het centrum van Ninove. Het uitgangsleven is in volle gang. En hier en daar worden we zelfs aangemoedigd door het jonge volkje. We wandelen onder de Koepoort door.
Het is een oude stadspoort en een overblijfsel van de 14de eeuwse stadsomwalling van Ninove. Aan de buitenzijde van de poort zijn er schietgaten.
Even later wandelen we doorheen een park met enkele vijvers en gaan dan een makkelijk betonpad op terug naar Pollare toe waar we onze laatste wagenrust van deze lus hebben.
Bijna aan het einde van deze lus moeten we nog langs een aardenweg, hobbelig en hier en daar met plassen. Gelukkig is het de laatste dagen droog gebleven en is het dus niet al te modderig
en van de geurige belevenissen zoals een tweetal jaar geleden blijven we eveneens gespaard
Het is twee uur in de ochtend als we terug in de parochiezaal van Iddergem aankomen.
Ik neem afscheid van mijn vrienden, die na het ontbijt nog een laatste lus voor de boeg hebben.
Het was een variabel parcours en de verzorging onderweg was dik in orde
We gaan vandaag nog eens naar het buitenland. Omstreeks half acht vertrekken we naar Philippine. Neen niet om mossels te gaan eten maar wel voor onze zaterdagwandeling.
Inschrijving is in de chique locatie Hotel Au Port.
Philippine behoort tot Terneuzen en ligt dus in Zeeuws Vlaanderen. De stad staat bekend als mosselstad, een traditie die het overhoudt aan zijn vroegere haven die in verbinding stond met de Westerschelde.
Via een trapje komen we bovenop een dijk dewelke we enige tijd volgen. Na de waterramp van 1953 werd hier heel wat werk gemaakt om zoiets te voorkomen.
Overal dijken en grachten en overstromingsgebieden.
We wandelen doorheen de wijdse polders. Het is een heerlijk lenteweertje, een beetje fris wel maar zonnig. Overal op de akkers zijn boeren druk in de weer met bemesten en met zaaien
Een eerste controle is op een schapenboerderij. Er zijn heel wat nieuwgeboren lammetjes die dartel in het rond springen.
We wandelen verder langs eindeloze smalle betonwegen. Soms worden de berm ingedrukt door enorme traktoren op weg van of naar de velden. We komen voorbij een huisje dat volledig is overwoekerd door klimop
Op de tweede controlepost, eveneens een schapenboerderij houden we even halt voor een sterke kop koffie. En dan trekken we naar het eindpunt toe, terug door de eindeloze polders
Voor ons zien we in de verte reeds het kerkje Maria Ten Hemelopneming. Op het dorpsplein staat nog een authentieke grenspaal. Ziezo , deze tocht zit er weeral eens op. Een beetje eentonig maar toch eens wat anders.
En ik ben nog niet uitgewandeld. Vannamiddag ga ik nog wat eurodaxen in Iddergem
Ik ben annemie sterck, en gebruik soms ook wel de schuilnaam daisy walker.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 28/08/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, reizen, computeren,.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
