EEN WANDELING IN HET GROEN. (Ins Grüne; zou mijn vader zeggen.)

(Of een methode om heilig te worden?).

(Deze tekst is NIET bedoeld om gelovige personen te kwetsen).

Op een zonnige dag ging ik wandelen in de omgeving van Rochefort. De kant van de oude steengroeve uit. Het rode marmer, die men hier dolf en nog delft, werd o.a. gebruikt voor de restauratie van het Vaticaan! Langs bos wegels waar nog wilde aardbeien groeien en men in de varens de afdrukken ziet van het nachtleger van everzwijnen en herten gaat het tot aan de groeve, nu gesloten voor het publiek. De grotere groeve achter de heuvel, bezoek je beter niet, het is een lelijk gat in de natuur en bovendien doen krachtige explosies de stenen rond Uw oren vliegen.

De heenweg, afgelegd in de relatieve koelte en schaduw van de bomen, maakt plaats voor de terugweg, langs wat een oude heirbaan zou kunnen zijn en waarschijnlijk ook is. De botte kasseien en de zon maken de wandeling vermoeiend. Gelukkig is er een bron naast het pad en een zeer klein beekje, dat U blijft vergezellen (het staat nu droog). Ook het uitzicht over de vallei en de tegenoverliggende bossen is de moeite waard. Sla met Uw blik de gebouwen van de “zone industrielle” maar over. Gelukkig vallen ze nog niet hard op. Zo komt men aan de Abdij van St. Remy.

Ik ging verder in de richting van Rochefort en bewonderde de gebouwen, de goed onderhouden tuin en dichte haag rond de Abdij. Iets voorbij de Abdij nam ik plaats op een rustbank en keek naar het enorme veld, omhoog glooiend naar het grote Christusbeeld (het is vrijwel onzichtbaar geworden).

Aan de zijde van de Abdij is er eveneens een enorm veld dat gedeeltelijk gebruikt wordt voor het vee. Toen werd ik opmerkzaam gemaakt door het geluid van een grote tractor. Deze naderde vanuit de diepte langs de afsluiting van het domein. De bestuurder was gekleed in een blauwe overall met rubberlaarzen en droeg een klein petje. Het blozende gezicht, de tonsuur maakten duidelijk dat dit een broeder was, bezig met de dagdagelijkse arbeid. Toen hij naderbij kwam merkte ik nog iets anders op; hij stuurde met ruime maar zeer precieze bewegingen, schakelde kort en deskundig, leunde in de bochten met overgave over en gaf in het algemeen de indruk dat hij tegen bijzonder hoge snelheid een parcours aflegde. Toen hij nog dichterbij kwam kon ik de naar binnen gekeerde blik, de uitdrukking van opperste zaligheid op het gezicht aflezen. Dit bezorgde mij een kleine schok, die ik daarna aan mijn gezelschap verhaalde. Buiten gehoorsafstand, wel te verstaan, deed ik een poging om de biecht van deze broeder te voorspellen. “Eerwaarde vader, ik heb gezondigd, ik heb mij laten verleiden, ik beleefde de euforie van in de koers van Le Mans te rijden.” En het antwoord: “.......”. Beschuldig mij niet van spotternij; één ogenblik heb ik gevoeld wat deze persoon voelde!

Echter het idee alleen al bezorgde mijn gezelschap de slappe lach, wat geduurd heeft tot wij de buitenwijken van Rochefort bereikten en een Trappist dronken op de gezondheid van iedereen en in het bijzonder van de broeder.

Voor wie deze wandeling zelf eens wil doen: Links voor de abdij is een parking! We draaien te voet rechts achter de Abdij en volgen de weg langs de haag een honderdtal meter. Hier vertrekt een weggetje schuin links omhoog. We zien onmiddellijk het heuveltje waar de pompen staan.

Ook de galgenheuvel verderop is onzichtbaar geworden door het bos dat er voor staat. Het kleine beekje is verdwenen, de grote bron verderop wordt nu volledig gebruikt door de pompinstallatie. Voorbij de pomp stijgen we nog wat verder om het paadje links te vinden.

Het gaat ook van uit de rue Thier d’Ohet; hier kun je ook de wagen kwijt en je blijft stijgen tot ver voorbij de kruising. Als je de abdij links van je hebt, ga je naar beneden en U vind het weggetje rechts. Ongeveer ter hoogte van de pompen. Ga bij droog weder en draag maar rubberlaarzen, want men heeft er met tractoren door gereden en het is gewoonlijk een en al modder. De stalen deur van de bron is nu heel moeilijk te vinden zodat we het geheim van de paters maar zo laten.