Zeven leerlingen maakten met hun meester ergens in het verre Oosten een ochtendwandeling. In het prille zonlicht schitteren de dauwdruppels. Bij een grote dauwdruppel liet de meester halt houden. Hij schaarde de leerlingen zo rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg hun toen welke kleur de druppel had. Rood zei de eerste, oranje zei de tweede, geel zei de derde, groen zei de vierde, blauw zei de vijfde, paars zei de zesde en de zevende zei violet. Ze stonden verbaasd over deze verschillen, en aangezien ze er allen zeker van waren dat ze het goed zagen, kregen ze bijna ruzie. Toen liet de meester hen van plaats wisselen. En heel langzaam drong het tot hen door dat zij ondanks de verschillen van hun waarneming, toch allen de waarheid hadden gesproken.
Once there was a daughter of the moon. She was wise but sometimes felt unworthy. She called to the mother, "I have wandered through a dark forest and lost my way."
The mother answered, "The maze was placed on your path for you to learn. Go within."
"Yes," said the daughter, remembering.
The mother answered, "The maze is for rebirth. Breathe deeply and let the energy of the earth pour over you...
"The sun lights your path. You have wandered alone cold and hungry seeking food in granite cliffs. Walking through lightening its jagged edges wound you. Bathe in the stream and look beyond your reflection into the eyes of truth.
"Your journey has no beginning or ending....Go beyond lightening and thunder that echoes from the spirit of the rocks. Granite lights glow and molten fires come from the centre of the earth. Sit with the wise ones and plant your roots in rich soil deep within the earth.
"Water trickles gently over rose quartz. Breathe deep...let the waves wash over you. Immerse yourself in the stream. Listen to the heartbeat of the mother. Walk tall. Carry your walking stick with honour and reverence....Listen to the wind and the birds...stories yet untold.
"New plants sprout deep within the earth. Listen to the heartbeat of the mother and know........"
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier, zo maar drijven na het vliegen, in de wolken drijf je hier. Met je kleuren die vervagen, zonder zoeken, zonder vragen. Eindelijk voor altijd rusten met de bloemen die je kuste. Geuren die je hebt geweten, alles kan je nu vergeten, op het water wieg je heen en weer. Zo te sterven op het water met je vleugels van papier.
Als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht, als een vlinder, altijd vrij en voor het leven op de vlucht, wil ik sterven op het water, maar dat is een zorg van later. Ik wil nu als vlinder vliegen, op de bloemenblaren wiegen. Maar zo hoog kan ik niet komen, dus ik vlieg maar in mijn dromen. Altijd ben ik voor het leven op de vlucht, als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht. Om te leven, dacht ik, je zou een vlinder moeten zijn, om te vliegen heel ver weg van alle leed en alle pijn. Maar ik heb niet langer hinder van jaloers zijn op een vlinder. Want zelfs vlinders moeten sterven, laat ik niet mijn vreugd bederven. Ik kan zonder vliegen leven. Wat zal ik nog langer geven om een vlinder die verdronken is in mij? Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn
Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was wel al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen, had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een inééngekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden . Ze kon niet veel herkennen. Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. Ze bukte zich en vroeg "Wie ben jij?"
Twee bijna levenloze ogen keken moe ophoog. "Ik? Ik ben het Verdriet." Fluisterende een stem stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen. "Och, het Verdriet! ", riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette. "Je kent mij?" vroeg het Verdriet wantrouwend. "Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk weg begeleid". "Ja maar, stotterde het Verdriet, Waarom vlucht je dan niet voor mij?" "Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt. Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?' "Ik... Ik ben verdrietig" antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging naast haar zitten. "Je bent dus verdrietig" zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. "Vertel me eens wat jou zo bedrukt."
Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst. "Ach, weet je, begon ze voorzichtig, het is zo. Niemand mag mij. Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom schrikken ze terug. Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest.".
Het Verdriet slikte hard. "Ze hebben spreekwoorden uitgevonden met welke ze me willen verbannen. Ze zeggen "Ach, het leven is een groot feest". En hun valse lachen leidt tot maagkrampen en ademnood. Ze zeggen "Geërgerd is datgene wat hard maakt". En dan krijgen ze hartpijnen. Ze zeggen "Je moet je maar bij elkaar houden" En ze voelen het getrek in de schouders en de rug. Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen. En de opgekropte tranen doen hun hoofd bijna uit elkaar springen. Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven voelen."
"Och ja, bevestigde de vrouw, zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen.'! Het Verdriet zakte nog verder in elkaar."En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik heel dicht bij ze ben kunnen ze zich zelf ontmoeten. Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen." Wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt weer op als een slecht genezen wond en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toe laat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over hun littekens. Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen." Het Verdriet zweeg.
Haar huilen was eerst zwak ,toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld. De kleine, oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. Wat voelt ze warm en zacht aan, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. "Huil maar, verdriet" fluisterde ze liefdevol. "Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn. Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer aan de macht is." Het Verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe met gezellin verbaasd aan. "Maar .. ...maar.. wie ben jij eigenlijk?" "Ik?", vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar daarna lachte ze weer onbezorgd als een jong meisje, "Ik? ,ik ben de Hoop."
Donderdag 8/12 en ik ben net terug uit het ziekenhuis...(weer eens wat anders) 40 minuten rijden heen en 40 minuten terug...nu even eten en hoppa dezelfde route. De auto en ik blijven er slank bij. (lichtpuntje van vandaag) Ben er nog niet achter hoe ik hier op dit blog: muziek en/of plaatjes kan invoegen. Probeer maar even wat en vanavond maar verder uitvogelen.
Ben op weg naar de fysiotherapie... zolangzamerhand onderdeel van mijn leven vooral na 2002.
Op 23 october 2002 werd ik met mijn auto geschept door een grote truck en meer dood dan levend per trauma-helicopter naar het UMCG (Groningen) gebracht. Daar werd ik een poos onder zeil gehouden, na verschillende operaties.
Vanaf dat moment veranderde mijn leven:
Uiteindelijk kan ik de blijvende beperkingen maar moeilijk accepeteren. En schiet op tilt als goedbedoelde opmerkingen worden geplaatst.
"Je bent er nog... het had ook anders kunnen aflopen.!"
Vanmorgen vloog ze nog, zoals een meeuw soms op de wind, zonder bewegen. De vleugels wijd gespreid, op eigen kracht de mens ontstegen. En dan een knal en verder niets, niet eens een schreeuw. Daar ligt ze hulpeloos, nog trillend met haar poten, stervende vogel, aangeschoten. Meeuw, vanmorgen vloog ze nog.
Een klein berichtje achter laten in het gastenboek is als een klein geschenkje
en kleurt misschien de dag.
~Vlinderke~
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
paars zei de zesde en de zevende zei violet. Ze stonden verbaasd over deze verschillen, en aangezien ze er allen zeker van waren dat ze het goed zagen, kregen ze bijna ruzie.
Ben op weg naar de fysiotherapie...
