|
Het verhaal van een oude ziel.
Er was eens een zeer oude ziel die vele, vele mensenlevens op Moeder Aarde geleefd had en nu ook zijn bestaan als ziel bijna achter zich had gelaten.
Ja, weldra zou hij samensmelten met de Grote Geest die de Eeuwige Jachtvelden vult en deel van hem gaan uitmaken.
Op dat moment voelde de oude ziel zich wat eenzaam in de ruimte tussen zijn laatste mensenleven en de komende samensmelting.
Zijn beste vrienden waren vertrokken, de oude ziel kon ze beneden op Moeder Aarde zien, kon zien hoe ze elk een mens vulden met gretigheid, nieuwsgierigheid, verwondering en allerlei gedachten.
"Ik wil erheen," zei de oude ziel.
"Ik heb nog alle liefde en een behoorlijke portie vreugde in mij.
Ik wil erheen om die aan hun te geven."
"Maar je tijd tot aan de samensmelting is erg kort," waarschuwde de Wachter.
"Natuurlijk kun je hun vreugde schenken, maar als je maar zo kort bij hen bent doe je hun ook een geweldig verdriet als je hen verlaat."
"Ik weet het," zei de oude ziel.
"Toch is dat wat ik wil.
Ik wil hun zoveel vreugde schenken dat het hen later over hun verdriet heen zal helpen."
"Zo geschiede het dan," zei de Wachter, en liet de zeer oude ziel gaan.
Daarop kreeg een mensenpaar op Moeder Aarde het mensenkind dat ze zich zo gewenst hadden.
Het was een allerliefst kind dat vanaf de dag dat het geboren werd hen met vreugde vervulde, die zuivere vreugde die mensen voelen als hun zielen elkaar ontmoeten en elkaar herkennen van de Eeuwigheid.
"Maar heb je niet een ontzettend korte tijd over?" fluisterde de ziel van de mama tegen de oude ziel in het kleine mensenkind.
"De tijd is maar kort, maar de vreugde is groot," antwoordde de zeer oude ziel van het mensenkind.
Alhoewel de moeder zich van het gesprek tussen hun zielen niet bewust was, zette dat gefluister de deur op een kier voor het weten dat we hier op Moeder Aarde niets bezitten - niet elkaar, niet eens onszelf.
Maar het mensenkind groeide op en door de vreugde die het bracht deed het zijn moeder dergelijke gedachten vergeten.
Ja, de zeer oude ziel mocht zijn laatste periode precies zo doorbrengen als hij gewenst had.
Maar de tijd was kort, zelfs naar mensenmaat gemeten was hij kort, en het uur sloeg waarop de samensmelting plaats zou vinden.
De zeer oude ziel kreeg de oproep zich onverwijld te melden bij de wachter en moest gehoorzamen.
Voor de mensen leek het alsof het kind een onverwachte dood stierf.
Hun verdriet was groot, precies zoals de Wachter voorspeld had.
Maar omdat alle herinneringen aan hun kind vreugdevol waren, alleen maar vreugdevol, konden ze hun verdriet dragen, precies zoals de zeer oude ziel voorspeld had.
En dus werd het de gewoonte in de Eeuwigheid om de zeer oude zielen naar beneden te sturen om hun laatste grote vreugde te schenken aan de mensen die dat nodig hebben, in plaats van hen hun laatste restje tijd uit te laten zitten in de ruimte.
Het verdriet dat volgt, ja, het onvermijdelijke grote verdriet kunnen mensen enkel dragen door de liefde en de vreugde die ze tevens hebben gekregen
van hun allerliefste kind....
|
