Hoe de wind demoon een zacht briesje werd

Lang lang geleden toen de wereld nog jong was en er nog geen mensen waren, groeide er geen bloemen op de prairie. Er groeide alleen saaie grassen, groen en grijs van kleur. De aarde voelde zich verdrietig omdat haar jas zo weinig mooie kleuren had. "Ik heb hele mooie kleuren in mijn hart." zei de aarde tegen zichzelf. "Ik zou wensen dat die kleuren ook op mijn jas zaten. Blauwe bloemen zo helder als de hemel en het zuivere water, witte bloemen als de sneeuw in de winter, briljante gele bloemen als de zon in de middag, rose bloemen als de dauw in een mooie lente morgen - al deze kleuren zitten in mijn hart."

Een kleine lieve roze bloem hoorde Moeder aarde praten. "Wees niet verdrietig Moeder Aarde, ik zal naar je jas gaan en het zal mooi zijn." De mooie roze bloem kroop uit het hart van Moeder aarde en maakte de Prairie mooi. Maar toen de wind demoon haar zag gromde hij "Ik wil niet zo`n mooie bloem hebben op mijn speelgrond." Hij rende naar haar toe en brulde hij zo hard hij kon en blies met zijn sterke adem haar leven uit. Haar geest verdween weer naar het hart van Moeder aarde. En elke keer als een andere bloem het aandurfde om de jas van Moeder aarde te kleuren, kwam de wind demoon en blies met enorme kracht het leven uit de bloemen en hun geest keerde weer terug naar het hart van Moeder aarde.

Als laatste offerde Prairie Roos zich op om te gaan. "Ja mijn lief kind," zei Moeder aarde "ik zal je laten gaan. Je bent zo lief en je adem is zo zacht dat de wind demoon gechameerd zal zijn en je uiteindelijk zal laten staan op de Prairie." De Prairie roos begon aan haar lange tocht door de donkere aarde en kwam te voorschijn op de prairie. Toen de wind demoon haar zag rende hij vlug naar haar toe en riep "Je bent mooi maar ik laat je niet toe op mijn speelterrein. Ik zal je leven uitblazen." Hij spoedigde zich naar haar toe met een brullende en over weldigende kracht. Toen hij dichterbij kwam ving hij de zachte adem van de Prairie roos op. "Oh, wat lief!" zei hij tegen zich zelf. "Ik heb het niet in mijn hart om je leven uit te blazen, zo'n mooi en lief meisje, met zo'n zachte adem. Je moet hier bij me blijven. Ik zal mijn stem vriendelijk maken en mooie en lieve dingen zingen." En zo werd de wind demoon rustig.

Hij blies zijn vriendelijke adem over de prairie grassen heen. Hij fluisterde en neuriëende lieve liedjes van geluk en was niet langer meer een demoon. De andere bloemen durfde weer op te komen uit het hart van moeder aarde. Ze kropen voorzichtig een voor een uit de donkere aarde omhoog. Ze kleurde de jas van moeder aarde met alle kleuren van de regenboog. Tussen de grassen van de Prairie was de aarde nu mooi en liefdelijk. Zelfs de wind genoot van al de bloesems die groeide tussen de grassen. Zo werd de jas van Moeder aarde mooi en liefdevol door de zachtheid en de moed van de Prairie roos.

Soms vergeet de wind zijn vriendelijke liedjes wel eens en wordt hij hard en sterk. Maar die kracht duurt nooit eeuwig. Hij doet diegene geen pijn wiens jas de kleur van de Prairie Roos draagt.

Flying with hawks and eagle`s