Gisteren hadden we reeds in een naburige store de inkom betaald voor de Antilope Slot Canyon. Een jeeptocht naar de canyon en dan de rondleiding door een indiaan. Dit is een state gebonden park en hoort niet tot de Nationale Parken van de USA, dus extra betalen. We hadden de tocht voorzien om 10h30 omdat dit het ideale tijdstip is om ze te bezoeken voor de lichtinval. Het ontbijt om 8h00 was niet denderend, continental breakfast maar dan aan de magere kant, toost, boter en confituur, we hebben het dan maar gecompenseerd door enkele appelen mee te nemen voor onderweg. Om 10h10 moesten we verzamelen aan de store. Eén van de passagiers was weer die Duitse, die een Oostenrijkse bleek te zijn, van Wenen. Enorme jeeps kwamen de toeristen oppikken en wij hadden geluk wij moesten in een gesloten jeep voor 7 personen met als chauffeur een echte jonge indiaan. Dit bleek een goede keuze voor ons, want hij was heel verstandig en wist enorm veel van deze Antilope canyon. Met deze 4x4, die hier echt nodig was, slipten we door het mulle zand met brullende motor naar de ingang van de Canyon. Onderweg vertelde hij veel over zijn familie maar spijtig genoeg konden we het achteraan niet goed verstaan. Hij was wel al in Europa geweest voor 5 weken en sprak goed frans.De cultuurshock was altijd groot als hij terug bij zijn stamgenoten kwam, waar hij zich toch altijd het beste in thuis voelde.Hij had een grootvader van bijna 100 jaar en die had hem altijd gezegd om minstens 6 doelen proberen te bereiken in het leven : ik heb ze bijna allemaal bereikt zei hij, één ervan was 6 talen leren, hij kon er al 4 en Duits was de volgende taal maar deze was zeer moeilijk beweerde hij. De Antilope Canyon is eigenlijk een bovengrondse grot waar de wind en het water, als er regen valt vrij spel door heeft en zeer grillige erosies veroorzaken.Bij zeer grote regenval stroomt het water met hoge snelheid door de grot of canyon en sleurt alles mee wat op zijn weg ligt. doordat de openingen vrij smal zijn,op sommige plaatsen maar één meter breed, is de snelheid van het water zeer groot. Maar ook zandstormen gaan door de grot en kunnen het grondniveau met enkele meters verhogen of verlagen.De oranje zachte materie wordt zo door het zand of het water uitgesleten tot ongelooflijk spookachtige vormen. Het daglicht speelt door de spleten naar binnen en geeft hierdoor allerlei kleurschakeringen tot op de bodem. Het was 12h00 en de zon stond loodrecht, en dit bleek het beste moment om foto's te maken. Er waren dan ook vele fotografen die er hun levenswerk van wilden maken, toch werd ervoor gezorgd dat iedere groep precies de grot voor zich alleen had. Onze gids kende van alles wat en stelde zelfs de fototoestellen zo in dat de mooiste foto's en kleurcontrasten konden worden gemaakt. Met zijn indianen didgeridoe legde hij ook uit hoe de klanken in de grot konden verschillen naargelang waar men zich bevond en hij gaf er een demonstatie van door een zelf geschreven tune ten beste te geven, echt indianen muziek, prachtig !! Op de terugweg werd er nog verder gepraat en onze gids bracht ons terug naar de vertrekplaats. We bedankten onze deskundige indiaan en waren zeer tevreden dat we hem getroffen hadden. Het was 12h30 en de magen begonnen te grollen. Carine wilde een KFC bezoeken om een hamburger te verorberen; het waren kippenvleugels en een slaatje. Het viel wel mee en we konden verder. Van Page reden we naar Kanab. Weer een totaal verschillend landschap en veel groener. Vandaar nog wat verder naar Mt Carnel, dicht bij het Zion Nationaal Park. Het eerste het beste Best Western hotel stopten we om te informeren of deze in het park nog kamers hadden. Een vriendelijke dame belde de 2 Best Westerns op en helaas geen plaats meer, dus hier maar blijven aan de voet van het park. Het was ondertussen ook al 16h00 geworden, Utah tijd want die staan weer één uur verder dan in Arizona. We kregen een kamer aan schappelijke prijs, het buitenzwembad was nog niet gevuld want het had de vorige nacht nog gevroren ! Het was nog vroeg genoeg, 16h30, zodat we het park nog konden bezoeken. De weg ernaar was al ongelooflijk imposant met steile rotsen en grillige rotsformaties, maar totaal anders dan de Grand Canyon. Hier rijdt men echt door het park met tunnels en haarspeldbochten met links en rechts panoramische uitzichten.De canyon zelf hebben we met de shuttle gedaan die om de 5 minuten rijdt en waar men mag afstappen en opstappen zoveel men wil.Om 19h30 zijn we het park uitgereden om te gaan eten in het volgende dorp Springdale in restaurant Oscar's café. Op de terugweg begon het al goed donker te worden en had André, die reed, langs de kant van de weg een hert gezien (geen poema's of beren) Om 24h00 weer in ons bedje en morgen fit om naar het Bryce National Park te trekken.
Reis USA 2008