Na Cerro Lodge rijden we heel luxueus met een taxi naar de luchthaven.
We moeten nog onderzoeken welke paperassen moeten ingevuld worden. Dat verandert elke keer en we moeten rekening houden met een vertrek uit Costa Rica, een transit in Canada, een landing in Amsterdam en een terugkeer in België.
Opzoekingen op internet zijn niet altijd heel duidelijk. We hebben ook navraag gedaan bij Connections, waar we onze tickets gekocht hebben, maar we besluiten toch maar op de luchthaven eens na te vragen wat de mensen die de papieren moeten controleren er zelf over zeggen.
Dat valt nogal mee. Het blijkt dat we enkel een negatieve testuitslag moeten hebben om in Nederland binnen te mogen. Canada heeft juist alles versoepeld (toch voor transitpassagiers).
Rest de vraag: hoe geraak je in een vreemd land (en in een vreemde stad) aan een negatieve testuitslag? Ook dat probleem is oplosbaar: vanaf de luchthaver vertrekt er regelmatig een minibus met reizigers naar een testcentrum. Alleen …. de test mag niet ouder zijn dan één dag, dus we zijn te vroeg. Morgen terugkomen.
Met een taxi naar ons hotel, dat we geboekt hebben via Booking.com. Klein hotel (2 tweepersoonskamers en twee kleine 'slaapzaaltjes') gemeenschappelijke keuken, netjes, vriendelijke eigenares en dicht bij de luchthaven.
Eén probleem merken we later: het ligt in een heel gevaarlijke buurt. De taxi zet ons af op de hoek van een heel klein straatje waar geen auto's in kunnen en de taxichauffeur zegt:'Het is hier achter de hoek.' We passen onze beproefde tactiek toe: An blijft met de bagage wachten, terwijl ik ga verkennen waar ons hotel juist is. Na honderd meter hoor ik geroep en zie ik allemaal mensen buiten komen. An komt aangelopen en zegt (roept) :'Kom terug, iedereen zegt dat je hier niet alleen kunt rondlopen, het is hier een heel gevaarlijke buurt!'. Onder begeleiding van een buurtbewoonster gaan we naar ons hotel waar we heel hartelijk ontvangen worden. Wat er nu zo gevaarlijk was, weten we nog altijd niet.
De eigenares maakt koffie voor ons en weet ons te vertellen dat we ons veel goedkoper en zonder taxi's naar de luchthaven kunnen laten testen in een groot winkelcentrum in de buurt. Dat is voor morgen.
Laatste dag: om zeven uur op weg naar de testing. Vrij vlot gevonden en gelukkig bemand door mensen die Engels spreken. Formulier laten invullen, testen en dan een uurtje wachten op de uitslag. Ondertussen gaan we ontbijten: de laatste 'Gallo Pinto'. We zullen het missen!
Na een uur de uitslag: beiden gelukkig negatief. Op de terugweg onze colones inwisselen voor dollars en terug naar het hotel. Onze bagage inpakken voor de vlucht en dan wachten: beetje lezen, computer kijken, An lost nog een paar Spaanse lessen op …
Op de luchthaven verloopt alles heel vlot, zoals we op luchthavens gewoon zijn. Eén raar ding: nergens moeten we ons duur (€ 80) testattest laten zien!
De vlucht valt redelijk mee: eerst een vlucht van vijf uur van San José naar Toronto (Canada). Daar hebben we vijfendertig minuten de tijd om onze volgende vlucht te halen. Dan een vlucht van zeven uur dertig minuten van Toronto naar Amsterdam (Schiphol). Daar moeten we heel lang wachten op onze bagage.
En dan vlot door de douane en daar …. staan Leen en Ingrid, twee vriendinnen van An, ons op te wachten om ons naar huis te brengen.
Samenvatting:
bijna drie maand (88 dagen) weg geweest.
290 verschillende vogelsoorten gezien.
Op twee of drie dagen na altijd warm en droog weer gehad.
Veel kilo's gewicht verloren
Ontelbaar veel bussen gepakt.
In 29 hotels geslapen, meestal met heel goede bedden.
Elke dag eieren gegeten
heel veel rijst met bonen gegeten
...
En nu zijn we terug thuis. Moe, maar blij dat we er zijn. Nu nog de jetlag overwinnen en weer wennen aan het koude weer en de drukte en het lawaai van de stad.
We willen alle lezers van onze reisverhalen bedanken, en speciaal Leen en Ingrid die ons helemaal in Amsterdam zijn komen afhalen en Daniëlle die heel de tijd ons huis (de post, de bloemen …) in het oog gehouden heeft.
Als laatste bestemmingen kiezen we voor twee plaatsen waar we helemaal in het begin van deze reis geweest zijn: Cano Negro en Cerro Lodge.
De rit naar Cano Negro verloopt feilloos: goede weg, weinig verkeer (het is zondag), tot we aankomen op onze laatste tussenstop: Los Chiles.
We stappen fris uit de bus en we merken dat er geen andere bussen staan. Onze buschauffeur komt ons achterna gelopen om ons te vertellen dat er op zondag geen bussen naar Cano Negro rijden.
We zijn op 18 km van ons doel en als we er niet geraken zijn we ons voorschot (reservering) kwijt.
Gelukkig kunnen we rekenen op onze buschauffeur, die wat mensen aanspreekt en een 'taxi' regelt naar ons hotel.
De weg kennen we: bar slecht, vol kuilen en bulten. In een auto is het nog veel erger dan met de bus. De chauffeur is heel de tijd aan het sakkeren dat hij voor een paar armzalige dollars zijn auto aan het kapot rijden is. Hoe dan ook, we komen veilig aan en worden hartelijk verwelkomd door de eigenaars, die ons nog herkennen van vorige keer.
We beginnen terug met onze vogelwandelingen, maar een paar dingen zijn er veranderd: de bomen, die toen we vertrokken nog kaal waren, zijn nu bijna uitgebloeid. In veel voortuinen staat een kruis, bedekt met een paars doek als teken dat de vasten (de veertig dagen voor Pasen) begonnen is.
Een aantal dingen zijn hetzelfde gebleven: heel veel vogels, mooie natuur en krokodillen (kaaimannen) naast de weg. In onze kamer staat ook een nieuwigheid: een 'koffiezet'. Het is een simpele constructie : een ring met een 'beurs', opgehangen aan een houten staander. Dat is de manier waarop de Costa Ricanen ook (heel lekkere) koffie zetten.
Het is hier nog altijd heel warm (meer dan dertig graden!) We krijgen deze keer echter wel te maken met een paar tropische regenbuien, hoewel het regenseizoen nog niet begonnen is. Waarschijnlijk een gevolg van de klimaatopwarming. We maken twee mooie boottochten op de Rio Frio. Een met Renato en Tati en Peter, een Amerikaanse vogelaar en één enkel An en ik. Mooi, rustig en ontspannend en toch heel veel vogels. Voor de rest: een beetje lezen, ontspannen, gaan eten....
Op onze laatste vogelwandeling gebeurt het: we zijn rustig naar boven (naar de vogels) aan het kijken, als An bijna op een slang trapt. Ik kan nog net op tijd roepen 'Let op!', anders was het er op geweest. Het was een groot beest (1,5 à 2 meter). Gelukkig schrok de slang even erg van An als wij van de slang en kronkelde het beest zo vlug ze kon naar de kant van de weg om daar in het struikgewas te verdwijnen. Later zijn we te weten gekomen dat het geen gifslang was maar een wurger, maar dat ze toch fel kunnen bijten als ze bedreigd worden.
Na dit spannende einde van ons verblijf in Cano Negro reizen we naar onze laatste bestemming, maar met een omweg langs de kust.
We blijven twee dagen in Puntarenas om wat zaken te regelen: voor de laatste keer geld afhalen, ik moet dringend naar de kapper en we willen eindelijk eens weten hoe het hier met 'streetfood' zit.
En zo ontdekken we 'vigorones'. Een snak bestaande uit geraspte witte kool, yucca en stukjes varkensvlees (oren), overgoten met een pikante saus. Eetbaar, maar niet te vergelijken met de streetfood in India of Thailand.
En dan terug naar Cerro Lodge. Onze laatste grote busrit (één bus, één taxi, twee uur). Hier geraken was niet zo eenvoudig. We vragen aan de chauffeur om ons af te zetten aan 'de brug van de krokodillen'. Geen probleem. Nu nog een taxi vinden: groot probleem. Geen taxi's vrij, maar een gelegenheidschauffeur wil ons wegbrengen voor een redelijke prijs.
Cerro Lodge is nog net hetzelfde: mooie tuin met papegaaien, kolibries in de bloemen en apen in de bomen. Elke morgen weer gallo pinto (rijst met bruine bonen, eieren en gebakken banaan). Vriendelijk personeel, ruime kamer met airco en warme douches, alles heel proper. Hier blijven we de laatste dagen. Ik zoek op welke paperassen nodig zijn om thuis te geraken en An geniet van het zwembad. Elke morgen een lange vogelwandeling en elke avond lekker eten.
Dit was het voorlaatste verslag. Wanneer we thuis zijn, krijgen jullie nog een bericht en het verhaal van de covidtesting, de reis en de overstap in Canada. Tot dan.
