Het gezelschap boft maar weer. Het weer blijft zonnig en vanmiddag lagen we zelfs te zonnen op het strand van Guardamar! Pootje baden ging nog net maar het zitten op terrassen is ook wel onze hobby geworden. Kom je een weekje naar Spanje en dan heb je ook nog het mooiste weer. Je boft maar.
Op visite bij de Nederlandse dokter in Benijofar, kregen we het over de cholesterol. De tophit in Nederland zijn de statines, die een grote meerderheid van de senioren preventief in Nederland door de arts als cholesterol verlagend middel voorgeschreven krijgen. Volgens de arts is er een kleine categorie patiënten waarbij letterlijk het gehele lichaam wordt afgebroken bij gebruik van statines. Die moeten dus naar iets anders uitzien. Een regulier alternatief is er volgens haar niet. Een doosje statine koop je in Spanje voor een luizige 2 euro’s, waarvoor de verzekering ook nog garant staat. Een ander alternatief is een middel op natuurbasis.
En nu komt de clou. Aangezien er geen regulier alternatief is ben je wel aangewezen op dit voedingsupplement als je preventief iets aan je cholesterol wilt doen. Met 2 euro’s in de hand ga je dan naar de apotheek om een doosje tabletten die de huisarts noemde, te kopen.
Niks 2 euro maar 20 euro!! Nu zijn de doemverhalen over levensbedreigende slechte cholesterol in de media ook beter te begrijpen. Iedereen moet naar de levensreddende alternatieve voedingsupplementen grijpen anders ga je dood. De discussie cholesterol is voor ons afgedaan. Het is voor ons slechts een grote commerciële rotzooi, drijvende op de angst van de mensen.
Catral telt een groot aantal restaurants. Vandaag belandden we in een Spaanse stierenvechters café. Kaartende senioren en donkere mannen aan het schap. Deze dronken van die kleine kopjes Spaanse café solo een soort espresso. Voor ons is het een soort ontroester, als je het ziet of drinkt. Sterk spul hé? Mooi café en tevens de vraag van Noa onze kleindochter gekregen om een keer naar een echt stierengevecht te gaan in de week dat ze hier zullen zijn. We zullen zien.
Het kasteel van Guadalest Casa Orduña oftewel El Castell de Guadalest is in de 12e eeuw na Christus gebouwd door de Moren. Sommige gidsen melden dat het in de 11e eeuw gebouwd is.. De resten van het oorspronkelijke kasteel kun je door middel van enkele trappen bezoeken, het later gebouwde Casa Orduña is intact en geheel toegankelijk voor bezoekers (tegen betaling). De grootste attractie is het uitzicht dat je hebt op de omgeving en dan met name het stuwmeer van Guadalest. Behalve het eerder genoemde kasteel van Guadalest heeft het dorp meer te bieden. Zo vind je hier meerdere musea (zelfs twee miniatuurmusea), een kerk, een prachtig stadhuis dat ligt aan een sfeervol plein, enkele terrasjes en helaas veel winkeltjes met toeristische artikelen die meer in de categorie meuk vallen dan dat het echt de moeite waard is. Geef de inwoners echter ongelijk om te proberen op die manier geld te verdienen aan de vele toeristen die hun dorp overspoelen om te genieten van al het moois. Ondanks de aanwezigheid van deze toeristische winkeltjes is de plaats nog steeds te mooi om niet te bezoeken. Zittend op het zonnig terras, genietend van een kop koffie en een dikke slagroompunt voor 3 euri per persoon, horen we Nederlanders nog net achter ons zeggen dat 3 euro voor koffie met een dikke taartpunt toch wel te prijzig is en dat ze verder toch iets goedkopers willen zoeken. Dat is genieten voor ons! Nou ja, de zon is hier voor een ieder gratis.
De koereiger komt hier veel voor in troepverband Er is ook nog een kleine en grote zilverreigerr, maar die wordt hier toch veel minder gezien. In onze buurt maakt een graafmachine de sloten schoon. Wij zien deze vogels regelmatig op en tegen de graafmachine aan zitten zoekende naar de larven van allerlei beesten die met de grijper omhoog komen.
Santa Pola staat bekend om zijn zoutwinning uit de ondiepe meren. Deze meren worden bevloeid met Middellandse Zee water en daarna ingedroogd. Het zout blijft achter en word op een grote bult geschept. In de zoutmeren mogen de flamingo’s graag foerageren. De volwassen dieren zijn mooi rose door de vele garnaaltjes die ze vangen en eten, de jonge exemplaren zijn nog spierwit.
Wat ons verbaasde was dat er kazematten , gebouwd in de jaren 1936 tot 1939, langs de Middellandse Zeekust te vinden waren. In Santa Pola waren daar een paar mooie voorbeelden van.
Voor bloeiende amandelbomen hoef je niet in het binnenland te zijn. Ook hier zijn ze alom te bewonderen
Aan de voet van de bergen ligt het plaatsje Calossa de Segura, een typisch vroom Spaans stadje. We komen nooit in een kerk, maar als we in het buitenland zijn, kunnen we de verleiding van een geopende deur van een klooster of kerk niet weerstaan. We lopen altijd wel even naar binnen al was het maar om de sacrale sfeer. En niks geen kostbaarheden achter een gesloten deur, ze staan gewoon uitgestald op de diverse altaren, zonder dat er iemand aan komt! Kom daar in Nederland maar eens om. Zonde, de kaarsjes zijn weer lampjes, waarvan je er eentje voor 50 eurocent munt aan kunt laten floepen. Dat er nog geen actiegroep, red de echte kaarsjes, in Spanje geformeerd is. Ook hebben we de plaatselijke overdekte stadsmarkt bezocht met de onvermijdelijke groente-, vis- en vleesboeren. Iedere plaats hier die zichzelf respecteert, heeft wel zo’n overdekte markt. Lopende in dit soort plaatsjes zie je nog de kleine neringdoenden zoals bakkers, groenteboeren, slagers, poeliers etc, die bij ons al lang uitgestorven zijn. Aldi, aan de rand van het stadje, ligt echter al op de loer.
Op 4 en 5 februari vind de pelgrimage van de heilige Aqueda in Catral plaats. Het schijnt de oudste en belangrijkste pelgrimage (sinds de middeleeuwen) in de provincie Valencia te zijn. Zij is beschermheilige voor bepaalde ziektes. We vertellen over wat en hoe wij het zien. Als we aankomen zien we op iedere hoek een kaarsenverkoper staan. De kaarsen gaan grif van de hand. Door een woud van verlichte kramen en kermisattracties komen we bij een hel verlichte hermitage waar een levensgroot heiligenbeeld naar buiten wordt gereden. In de hermitage worden lichamen en lichaamsdelen van was verkocht. Door deze te offeren, aansteken dus, kun je genezing van dat lichaamsdeel vragen. Een prachtig vuurwerk breekt los als een naderend onweer. De inwoners van Catral hebben zich inmiddels verzameld en lopen met een brandende kaars voor en achter het heiligenbeeld in de richting van de grote kerk van Catral. Het plaatselijke muziekkorps zorgde voor passende sacrale muziek. We zagen dat sommige vrouwen hun schoenen uitdeden en met blote voeten hun pelgrimage van ongeveer anderhalf uur uitliepen. Toch vreemd om met zo’n pelgrimage tussen de verlichte marktkramen door te lopen. De volgende ochtend wordt de pelgrimage nog eens overgedaan maar dan in tegenovergestelde richting. In de kramen wordt veel “bolicas de Santa Agueda” een soort snoep verkocht.
Onze stiefpoes laat zich zo nu en dan wat minder zien. Het komt voor dat hij een hele dag niet verschijnt, terwijl hij of zij een op andere dag weer slapend op onze bank wordt aangetroffen. Je moet weten dat de voordeur iedere dag open staat omdat het weer dat toelaat en de poes dan ongemerkt naar binnen kan lopen. Sinds bewoners in omliggende panden zijn terug gekeerd, zien we haar (we denken dat het een haar is) veel minder. Vermoedelijk is de poes tijdelijk buiten geparkeerd en nu de baas terug is, heeft zij daar weer haar toevlucht genomen. Zij wordt keurig gevoed want zij heeft niet veel belangstelling voor onze lekkere hapjes. Slapen bij ons laten we niet toe, want als we weer terug gaan, willen we de kat niet in hulpeloze toestand achter laten. Enfin, geen gedoe met hulpeloze katten en piekeren over of we een kat mee naar Nederland moeten nemen. Ideale situatie zo. De kat is hier hartstikke gelukkig en daar willen we niets in veranderen. Zij heeft half verwilderde vrienden en vriendinnen die ook regelmatig door onze tuin patrouilleren, ratjes of muisjes krijgen hier geen poot aan de trapper.
Tijdens onze wandel safari’s viel het ons op dat er in de muren van de ruines die we links en rechts tegenkomen, hoefijzers ingemetseld zijn. Nu de plamuurlaag verdwijnt, worden ze zichtbaar in het metselwerk. Het schijnt geluk te brengen. Nu we dat weten zien we ze links en rechts in menig bouwvallig en verlaten gebouw.
Tijdens dezelfde safari hebben we een purperkoet, dodaars, geoorde fuut, tafeleend, slobeend en een witte kwik op de kiek kunnen zetten. De witte duif was midden op ons pad even aan het uitrusten van een vermoedelijk lange reis. Het fototoestel doet waarvoor het gekocht is.
De planten staat op uitbarsten, kijk maar eens naar de rozemarijn met zijn paars/blauwe bloemen. De bijen en hommels vliegen al een tijdje en geven een echt lentegevoel.
De vele Chinezen die hier een nering hebben vieren hun oud en nieuw op een andere datum dan ons. Dit keer was de tweede nieuwe maan na de zonnewende (21 december) op 31 januari. “Onze” wok had een feestavond op de 30e georganiseerd, waar wij uiteraard van de partij waren. Charmante zangeres en een mooi buffet. Wat opviel was dat de zaal aardig vol was, maar dat er weinig Spanjaarden te zien en horen waren. De voertaal rond onze tafel was in de eerste plaats Nederlands, en daarna Duits en Engels. Voor iedere Nederlander die dit leest nog even de normale prijs voor een keer wokken in Spanje. €8.95 exl drankjes. Dagmenuutje in de vele restaurants in de buurt vanaf €4,95, benzine €1.39 de liter, musea gratis of een enkele euro, verder ligt het prijsniveau van de levensmiddelen op ons niveau behalve het fruit en de groente wat beduidend goedkoper is dan bij ons.
Spanje kent voor de doorgaande route tolwegen langs de costas, verder hebben we weinig bijkomende kosten voor ons verblijf hier. De zon is gratis!!
Heeft Willy weer. Al weken is hij duizelig als hij ’s nachts wakker wordt. Hij valt haast om zo draait het soms in zijn hoofd. Na weer een horror nacht even snel langs de (Nederlandse) huisarts, die hem onmiddellijk naar het ziekenhuis doorstuurde. Zij was bang voor het begin van een tia. Daar is hij onderzocht en doorgestuurd naar een KNO arts ivm een vermoedelijk virusje op zijn evenwichtsorganen. Volgens de Spaanse arts een vrij veel voorkomend ongemak. Een paar medicijnen brengen al veel soulaas. Je loopt hier ongemakjes op, waarvan we het bestaan niet eens wisten.
Moet wel van het hart dat de behandeling in het particuliere ziekenhuis in Torrevieja uitmuntend was. Snel, met tolk en kwalitatief heel goed. Er was sprake van een scan van zijn hoofd ivm vermoeden van een tia, waarvoor je eerst het SOS alarm nummer van CZ moet bellen, dit omdat je in een buitenlands ziekenhuis zit. Ook hier liep het zeer gesmeerd en zelfs werd hij terug gebeld om hem sterkte te wensen. Gelukkig was de scan niet nodig. Pfff. Naast ons kamertje vloekte een Britse dame het hele ziekenhuis bij elkaar omdat zij niet op haar wenken bediend werd. Ook hier niet nieuws onder zon.
In Orihuela, een stadje aan de voet van de bergen op ongeveer 15 km afstand, werd een middeleeuwse markt gehouden. Orihuela is zelf ook een bijna middeleeuws stadje met prachtige doorkijkjes en gebouwen. De markt bestond uit kraampjes, straattheater en heeeeel veel eettenten die frequent door de Spanjaarden bezocht werden. Daar breng je gemakkelijk een hele dag zoet. De foto’s spreken voor zich.
O ja, de laatste foto is van onze horde tuinmussen. Het zijn niet helemaal huismussen maar Spaanse mussen, een ondersoort van onze huismus. Het verschil is volgens mij alleen te zien als hij roerloos op je tuintafel gaat zitten, wat hij dus nooit doet.
Dit keer met Vueling, een Spaanse lowcost vliegmaatschappij, naar Nederland heen en weer gevlogen. Ongeveer hetzelfde als easyjet of Ryenair, met dit verschil dat er dit keer geen loten in het vliegtuig verkocht worden. We zijn over Schiphol gegaan, toch wel gemakkelijk met de directe treinverbinding. Ach, je zit twee uurtjes in het vliegtuig, nog niet eens tijd genoeg om de weekendkrant uit te lezen. Hier kun je zien dat een goede reisverzekering toch belangrijk is. Overlijden in de eerste of tweede familie graad is dan mee verzekerd. Eén telefoontje naar de ANWB alarmcentrale en een uur later is de reis voor je geregeld. 2 dagen later zijn de andere bijkomende kosten ook al gestort. Klasse!
De crematie van Willy’s zus was ingetogen; goed dat we daar bij konden zijn.
In Nederland hebben we een Canon Powershot SX50HS gekocht. Een fototoestel waar je volgens de geleerden 50 keer mee kunt inzoomen. Voor de vogeltjes wel interessant, verder moeten we het enthousiasme voor het fotograferen wat we tot nu toe hadden, nog wel een flinke boost geven. Als we het enthousiasme van Frank willen evenaren zullen we er veel tijd in moeten steken. We zullen zien. Gelukkig hebben we een knopje gevonden waarmee we automatische opnames kunnen maken. De varifocus, sluitertijd en ISO komen later wel. Eerst maar de bijgesloten cd’s en dvd’s lezen. Daarna de tijdschriften, boeken en dan de cursus voor dummies. Pfff.
Een hele week weg, dan zou je toch denken dat onze pleegpoes wel weer thuis gewend is. Nou, op maandagmorgen bij het eerste openen van de voordeur glipte het beest al weer naar binnen alsof we niet weggeweest zijn. Hij of zij werd als een oude vriend binnen gehaald en verwend tot in den treure. Hij zou gek zijn om niet weer terug te komen.
Nog even gewandeld in het natuurgebied Del Hondo.
Daarna een impressie van Guardamar met een heuze schooierende eekhoorn die een eveneens schooierende postduif bijna wurgde.
De zwarte vogel op de foto wordt hier wel meeer gezien. Het is een zwarte tapuit, die bij ons in Nederland niet meer gezien wordt. In Noord Afrika en hier komt hij nog wel voor.
Tijdens het zonnen aan het strand zagen we eindelijk de eerste Audouins meeuw, de zeldzaamste soort meeuw in de wereld.. Een vrij grote meeuw die hier alleen in het zuiden op de eilanden en wat rotskusten voorkomt. Hij stond op de to-do lijst van Willy. Voor Lammie is het gewoon een meeuw, die op 10 meter afstand een dood visje op het strand probeert te verschalken.
En dan de palmen. Elche staat bekend als een bakermat van palmen en palmenkweek. Laten ze hier nu last hebben van een schadelijke kever die eitjes in de kroon van de palmen legt waarna de rupsen de gehele palm verwoest. De overlast is al niet meer te stoppen, overal zie je dan ook dode en halfdode palmen . De bomen zijn wel te behandelen maar daar zal wel een prijskaartje aan hangen. Jammer.
Vrienden, het spijt ons, we gaan jullie voor een dikke week verlaten. We vliegen terug naar Nederland om daar afscheid van een overleden dierbare te nemen.
Na de verkoop van onze camper waren we vanwege het heerlijke klimaat toch wel verslingerd aan de Costa Blanca. In de eerste winter (2009-2010) van onze camperloze leven belandden we in Rojales, een stadje onder Alicante. Een heerlijk stadje dat op een kilometer of 12 van Catral, waar we nu verblijven, ligt. Rojales ligt aan de Segura, een rivier die in het binnenland van Spanje ontspringt. Deze rivier, voedt gedeeltelijk ook het achter ons huis gelegen natuurgebied Del Hondo. De rivier kronkelt dwars door het stadje, bruggen vanuit de oertijden worden nog steeds gebruikt. In de rivier ligt een overloopdam uit de middeleeuwen met bijbehorende watermolen.
In het centrum zijn we een archeolisch museum met de geschiedenis van Rojales in beeld, binnengelopen. Mooi museum en je betaalt er geen entree. De door de eeuwen heen aangevoerde sediment van de rivier heeft hier de bodem gevormd. Kleivormig, nat erg slipperig, droog is het zo hard als steen. De boeren kunnen er goed mee overweg, als we in het rond kijken.
Enfin, van de suppoost horen we dat er nog mooie plekken zijn om te bezoeken in Rojales, zoals de authentieke grotwoningen en een 18 eeuws herenhuis. De meeste restaurantjes kennen we nu wel, het wordt tijd voor meer cultuur.
Na het museumbezoek zijn we zelf maar eens op zoek gegaan naar archeologische vondsten in de heuvels rond Rojales. En warempel vonden we in de klei een versteende oester met daarop allerlei schelp-achtigen. In het museum zagen we dezelfde vondsten, die duizenden jaren oud zouden zijn. We nemen hem mee en beginnen ons eigen mini-museum met 1 voorwerp. Op onze zoektocht kwamen we ook weer de onvermijdelijke processierupsen tegen die hier bij bossen in de bomen hangen. Het schijnt dat niemand er hier iets aan doet, geen linten, borden of hekken zoals je bepaald overdreven bij ons wel eens ziet.
Shit, net gehoord dat mijn oudste zus Annie in het ziekenhuis is opgenomen, met een longontsteking en hartfalen. Zij ligt nu op de IC en we hopen dat zij toch spoedig mag herstellen.
Als we het toch over de gezondheid hebben, Lammie loopt al vanaf het begin van de vakantie met buikpijn rond. Nu heeft zij wel eens last van een spastische darm en vooral als zij op vakantie gaat. Dan wil dat ding nog wel eens opspelen. Dit is anders, met een portie van 1000 mg paracetamol in de ochtend kan zij de last zoveel mogelijk beperken. Wij vermoeden dat het een blaasontsteking is, morgen bellen we de (Nederlandse) huisarts en dan horen we het wel.
Iedere dag krijgen we bezoek van een buurtpoes. Hij of zij sjokt naar binnen en doet alsof ze hier al jaren woont en dat terwijl wij geen kattenliefhebbers zijn oftewel zij regeert de hele boel. Zij springt op schoot en wil dan aangehaald worden. Nederlands verstaat zij niet en voor andere talen is zij ook Oost-Indisch doof. Zij wordt gedoogd. Wij hebben geen idee waar zij thuis hoort.
Met onze kennissen die hier in de buurt wonen, zijn we met Lammie’s verjaardag naar de wok in Guardamar geweest. Eindelijk een restaurant die niet spastisch over sluitingstijden doet als een Nederlander gewoon warm wil eten. De hele dag open en geen tussentijdse sluitingstijden. Prima restaurant met goede vriendelijke bediening.
Het vliegveld van Alicante is hier vlakbij. We zijn vandaag daar eens een kijkje in de terminal wezen nemen in de hoop de vliegtuigen te zien vertrekken en binnenkomen. Nou, het is een spiksplinternieuwe terminal en als je geen ticket hebt heb je daar als bezoeker niets te zoeken.
Willy volgt zijn trainingschema prompt. Iedere dag houdt hij een soort speedmars om zijn conditie op te krikken, want die was uitgesproken slecht, helemaal na de feestmaand december. Die marsen zijn geen straf in de natuurgebieden achter ons huis. In juli moet hij klaar zijn voor de 4 keer 30 kilometer in Apeldoorn. Hij ergert zich mateloos aan de dumpingen van huis- en bouwafval langs de achteraf wegen, wetende dat hij daar toch niets aan kan doen. In alle plaatsen waar we tot nu toe nog zijn geweest, vonden we dat soort vuil langs de wegen. Voor ons wooncomplex staan 3 vuilcontainers die bijna iedere dag geleegd worden, toch wordt er allerlei rotzooi gewoon los naast deze containers gestort om nog maar niet te praten over het tuinafval dat links en rechts gewoon los in de berm gestort wordt. Tijdens het lopen ontmoet hij ook veel woestblaffende erfhonden. Vastgeketend aan kettingen of in een hokje van een paar vierkante meter slijten ze hun leven. Hier kijken ze duidelijk anders tegen honden aan dan bij ons. Een kentering is wel zichtbaar als je ook Spanjaarden met hondjes gekleed in de laatste mode, voorbij ziet komen.
Op een afstand van 11 km van ons huis hebben ze een dorp van eeuwen voor Christus uit de grond opgedolven. Het is een museumdorp geworden terwijl er nog steeds opgravingen verricht worden.
Zojuist in de krant gelezen dat het minimum loon in Nederland met tienden van procenten is verhoogd, Een 22 jarige verdient nu per maand iets meer dan 1200 euro per maand, netto! Hier in Spanje is het minimum loon voor 2014 vastgesteld op het niveau van vorig jaar. Amper 600 euro per maand.
Heerlijk gegeten bij het Indiase restaurant in Catral. Lekkere spicy gerechten met de mooiste kleuren. Helaas, te veel spicy met een donkerbruin vermoeden van smaakversterkers of anderszins rotzooi voor de mens. De avond en nacht daarna kreeg Willy bijna een hartverknettering zoals hij die altijd heeft na het eten van bepaalde chemische rotzooi in zijn eten. Gaan we niet meer naar toe.
Nee, dan de oliebollen. De oliebollen voor oudejaarsavond zijn gebakken door de Nederlandse lunchroom in La Marina. Op bestelling hebben ze er een tiental voor ons gebakken die we op oudejaarsavond op gesmikkeld hebben. De oliebollen kennen we alleen in de lage landen, hier eten ze alleen de churros, de gebakken meelstaafjes, waar we eerder over verteld hadden Volgende keer willen we het weer zelf doen.
Vanaf ons huis staat de poort wagenwijd open naar het verkennen van het authentieke Spaanse binnenland met zijn slaperige dorpen en de nog niet-betreden paden., de prachtige kust en zandstranden van de Costa Blanca, de verschillende cultuursteden en de vele natuurparken in de omgeving. De eerste maand zit er alweer op. En we hebben nog zoveel plannen!
12 druiven eten.
De Spaanse gewoonte om op oudejaarsavond om 12 uur op elke klokslag een druif te eten om zo een gelukkig en voorspoedig Nieuwjaar te hebben, vierde vorig jaar zijn 103e verjaardag. Het eten van Las doce uvas de suerte, een voor elke maand van het jaar, is volgens populair geloof terug te voeren tot de jaarwisseling van 1909-1910.
Geschiedenis
Tijdens die jaarwisseling had het dorp Viñalopó in de provincie Alicante een buitengewoon goede druivenoogst en besloot men met oud op nieuw druiven uit te delen voor goed geluk in het volgende jaar. In dit dorp worden druiven gefabriceerd die om te eten zijn en niet zoals in veel andere Spaanse gebieden, voor de wijn. Dankzij het verpakken van de druiven als ze nog aan de struik zitten, wordt de oogst een maand uitgesteld en in plaats van september/oktober pas in november/december uitgevoerd.De traditie van Las doce uvas de suerte werd al gauw overgenomen door Spaanse emigranten in andere landen en vele inwoners van Spaanstalige landen in Latijns Amerika.
Andere gewoontes
Naast het eten van de druiven bestaat daar ook de traditie van geld in de schoenen doen om fortuin te hebben in het nieuwe jaar, lopen met koffers om de mogelijkheid te hebben in het nieuwe jaar een reis te maken of rood of wit ondergoed dragen om veel liefde te hebben in het nieuwe jaar.
Lammie heeft alleen maar wit ondergoed en wij zeulen het hele jaar al met koffers dus dat komt wel goed of niet dan.
Allemaal een gelukkig 2014, doe geld in je schoen, draag wit of rood ondergoed en draaf zo nu en dan met een koffer rond jullie huis. Veel voorspoed!!
2e kerstdag een gezellig treffen gehad met de familie Rosmolen en Oomens in de wok van El Verger, 120 km naar het noorden. Beide families hebben we vorig jaar ontmoet en de contacten zijn gebleven. Nu staan ze op dezelfde camping als vorig jaar en overwinteren hier ook. We hadden elkaar zoveel te vertellen dat we weer als laatste gasten er uit gebonjourd werden.
CREVILLENTE Als we in de richting van de bergen die we in de verte zien rijden, komen we in het stadje Crevillente terecht. Parkeren bij het bijzonder mooie park en dan door het park de binnenstad van Crevillente in. We hebben geprobeerd een centrum te ontdekken maar dat was moeilijk! Daar waar de weekmarkt was, was vermoedelijk het centrum. Niet veel gezellige terrasjes of mooie pleintjes. Wat winkeltjes en dat was het wel. Gelukkig redde de weekmarkt de dag. Willy was zijn gymschoenen vergeten en heeft daar een paar mooie loopschoenen gescoord. Fijn om eens tussen de Spaanse handelaren en klanten te lopen en niet allerlei andere Europese talen te horen. Koffie gedronken op een terrasje waar juist 2 ambulances gestopt waren om in een appartementen complex een ernstig zieke op te halen. Even later loopt het verkeer vast en dan kun je er op wachten dat uit alle hoeken Spaanse claxons waren te horen. Ongeduldig volkje hoor! Als we weer wegrijden en we in linksaf vlak voorsorteren dan nog passeren de Spanjaarden luid claxonerend je auto. Rene van Ka-Re adviseerde ons vóór de kerken te kijken naar de kersttallen waar we eerder over vertelden. Nou, in Crevillente vonden we een joekel van een kerststal, inderdaad voor de kerk, net als in Catral waar we al eerder een foto van maakten. Deze stallen blijven staan tot begin januari 2014. O ja, en als je nu koffie drinkt kun je de Spaanse vervanger van de Nederlandse oliebollen de Churrros eten. Dat zijn de bekende gefrituurde meelstaafjes met suiker die je hier bijna altijd kunt eten. Lekker en vet. Lammie laat de turron niet ongemoeid. Een soort amandelkoek die hier in de buurt wordt gemaakt. Ook lekker.
Iedere dag probeert Willy in inmiddels “zijn” natuurgebied El Hondo een lange wandeling te maken. In zijn enthousiasme beweert hij dit jaar de vierdaagse van Apeldoorn te willen lopen. Prompt heeft hij zich ook aangemeld als deelnemer in juli 2014. Nijmegen was te ver, dat is weer zo’n gedoe met overnachten en zo. Vanaf Apeldoorn kan hij iedere middag naar zijn eigen huisje rijden om daar uit te rusten. Vandaag weer een km of 18 door het gebied gelopen. Een inwoner van Estland wist te vertellen dat ik binnenkort nog een keer een bastaardarend zou ontmoeten op mijn tochten. Hij was een bioloog die zo’n beest volgde aan de hand van een zender aan de hals van de vogel. Nu was de vogel gelokaliseerd in Del Hondo. We zijn benieuwd. Volgens hem waren er 3 exemplaren in de buurt van de Hondo. De steenuilen rond ons huis volgen ons soms als we bij het invallen van de avond nog even wandelen. Op de foto het silhouet van dat beest.
Gelezen in de Hallo een Nederlandse weekblad als commentaar op het niet doorgaan van een megadeal van 17 miljard! Euro en werkgelegenheid van 260.000! mensen in Madrid.
“Een zichzelf in stand houdende sekte, genaamd ambtenaren en politieke opportunisten, reguleren en controleren, bemoeien en fnuiken ieder initiatief. Dit ter ere van het apparaat dat zonder bemoeienissen geen reden van bestaan zou hebben. Of het nu over een casino gaat of om de vestiging van een Ikea, een restaurant of camping, alles is doodgereguleerd. Iedere vergunninggevende bolleboos wil zijn macht demonstreren door vergunningvragers op hun knieën te laten smeken of het zijne hoogheid zou believen de duim omhoog te steken. Een bedrijf beginnen doet men in Nederland ‘online’. In Spanje met een gevecht tegen de windmolens.”
Of het nu de realiteit is of een gefrustreerde redacteur laat ik in het midden.
We eten best veel buitenshuis. De restaurants die we jaren geleden bezochten blijken binnen 3 jaar verpauperd te zijn tot holle publiekloze zalen en daar willen we niet zitten!! Oei oei, als de toeristen wegblijven, en die blijven weg! blijft er niets over van de klandizie. Nu zoeken we enthousiast “nieuwe” Spaanse restaurantjes, waar we zelfs met schouderklopjes en hartelijk handen schuddend onthaald worden en zo hoort het ook vinden wij. Daar komen we nog eens terug.
Wij hebben niets met artisjokken, integendeel, wij weten niet eens hoe je ze moet bereiden. Hele velden staan hier in de directe omgeving, klaar om geplukt te worden. Het moet een niet onaanzienlijke inkomstenbron van de landbouwers hier zijn. Ondanks de droogte gedijen ze goed. Een soort irrigatiesysteem vanuit het natuurgebied zorgt er voor dat de velden zo nu en dan bevloeid worden. Volgens de tuinman heeft het sinds september niet meer geregend, nu ik dit schrijf regent het pijpenstelen. Regen waar ze hier echt om zaten te springen.. We zien dat de boeren nu hun geploegde velden via het irrigatiesysteem helemaal onder water onder laten lopen
Sommige handelaren uit de buurt komen aan de poort. De laatste was de groenteboer met z’n antieke R4 die tegelijk een kaartje met de beste wensen overhandigde. Even waren we in verwarring, in Nederland zijn er hele volkstammen die dat soort kaartjes overhandigen met uitgestoken hand waar dan één of meerdere euro’s in verdwijnen. Echter.. hier doen ze het anders. In de andere hand had hij een mooie fles kerstwijn die ons eigendom werd. Het lijkt me een goed idee voor de bezorgers van de Tubantia en het huis aan huis krantje, zeker weten dat het abonnees oplevert.
Op een druilerige zaterdag hebben we Santa Pola bezocht. Een geheel verlaten boulevard met lege terrassen is een beeld dat je in de wintermaanden van de meeste badplaatsen hier kunt verwachten. Natuurlijk zijn de temperaturen er niet naar, een windbeschutte hoek in de zon bij ons huis is anders als een plek op een strandterras. In de weekenden zie je op zonnige dagen nog wel Spaanse families strandwandelingen maken of in de zon op een boulevard flaneren. Wij komen dan in december en januari ook bijna nooit op die boulevards. Er trekken zo nu en dan een paar wolken langs waar zo nu en dan ook een beetje regen uit valt. De temperatuur blijft gemiddeld zo’n 16 graden.
Waren we vorige week richting San Miquel gereden om daar de zondagmarkt te bezoeken, nu zijn we voorbij Guardamar gereden waar een nog grotere zondagmarkt is. We hebben niks nodig maar de sfeer proeven is al een traktatie. Het heeft een enorm assortiment aan allerlei prullaria maar ook serieuze zaken als kleding en andere waar. Lekker chillen op een terrasje met paella en rode wijn, toeristen bekijken en zo de tijd verdoen is wel onze geliefde bezigheid. Daar kun je ons wakker voor maken.
Na een paar weken in Spanje krijg je al gauw een groothoeklens view op bepaalde tradities in Nederland
Noem ons een zeikerd maar wij vinden de miljoenen euro’s die “jullie”daar in Nederland aan vuurwerk besteden werkelijk overdreven. Vanavond op tv het item over het superzware vuurwerk gezien. De verpleegkundigen in ons land kunnen hun borst weer nat maken met ledematen aannaaien. Lekker zuipen, een glas goedkope champagne om middernacht, nog een keer zuipen, dan braken en vroeg in de ochtend naar bed. Ondertussen leggen we nog wat rommel op straat, steken het aan en zien hoe het ontploft. . Het illegale vuurwerk ook gewoon aansteken hoor, de politie is toch te druk met het afbinden van afgerukte ledematen. O ja, vergeet alle eikels in de buurt niet, er is vast nog wel vuurwerk dat in de brievenbus past. De volgende dag gaan we met een enorme kater voor de tv zitten om daar nog net een nieuwslezer horen vertellen hoeveel ledematen tot bloederige pulp zijn geknald. Eigenlijk is vuurwerk aanschaffen een besteding van niks vinden wij tweeën. . We hebben nog wat wensen hier, bezoeken ons restaurant wat vaker, doen de hele maand wat we willen doen en we zijn net zo veel centen kwijt als degene die als in een cocaineverslaving met zijn portemonnee de vuurwerkboer een handje helpt zijn tweede huis af te betalen. Om over de kerstdagen nog maar te zwijgen.
Hier gaan ze de 24e ’s avonds bij elkaar zitten, de dag erna met de hele familie naar het restaurant en daarna weer overgaan naar de orde van de dag. Op 2e kerstdag wordt hier gewoon gewerkt. Oudejaarsnacht mag je je gelukkig prijzen als je vuurwerk ziet. Het meest spectaculaire is het eten van 12 druiven tijdens het slaan van de 12 uur klok.
We misgunnen jullie niks en natuurlijk geldt dit niet voor iedereen maar maak op je eigen manier plezier en zorg dat je gezond het jaar 2014 ingaat!! Veel plezier de komende dagen.
O ja, in de buurt van ons huis is een Spaanse begraafplaats, een ommuurd stukje grond, gescheiden van de levenden. Het ligt een stuk buiten de bebouwde kom van Catral. Hier worden mensen bijgezet in nissen, met soms de prachtigste teksten op de gedenkstenen. Je kunt er een uurtje heerlijk! ronddolen. Heel anders als bij ons. We hebben er een paar foto’s van gemaakt.
Als we in ons woonparkje rondlopen, zien we links en rechts prachtig verlichte kerstbomen en andere versieringen. Tot nu toe hebben we alleen maar Britten ontmoet, die hier wonen. Dus veel lichtjes en bomen
Kerstmis wordt in diverse landen op verschillende manieren gevierd. Voor ons lage landen is kerstmis al eeuwenlang de tijd van de kerstboom en de Kerstman, maar in Spanje is kerstmis altijd gekoppeld geweest aan de “belén”, de kersstal. In bijna iedere kerk is een “belén” gebouwd, vaak gefinancierd door de gemeente. Tot 6 januari zijn de kersstallen te bezichtigen. Daarna eindigt de advent met veel vuurwerk die ze met oud en nieuw zorgvuldig bewaard hebben. Hoewel nu in het begin van de holy week ook zo nu en dan wel vuurwerk te horen is. Zo kan het voorkomen dat we bij een plechtige processie heel devoot staan te doen, tot dat de leiders van de processie een hele batterij vuurpijlen afsteken. Vanmiddag hebben we een poging voor het bezichtigen van een kersstal bij een gesloten kerk in Catral gedaan, nog een keer terugkomen dus.
In Almoradi, een plaats iets verder gelegen, hebben we de kerststal willen bekijken. Een mooie kerstmarkt, warenmarkt en de kerk stond uitnodigend open. Maar geen kerststal!! Een maagdelijk lege kerk, zelfs geen stukje kerstversiering. Goh wat een teleurstelling . (maar niet heus hoor) Van de beeldenstorm in de lage landen uit de 16e eeuw heeft men hier geen last gehad en dat is nog te zien. De mooiste beeltenissen zijn te bewonderen. We hebben nog steeds geen kaarsje voor jullie kunnen branden, want hier zijn dat van die elektrische kaarsjes, wat we helemaal niks vinden. Enfin, we hebben over een leuke kerstmarkt, overigens zonder gluhwein, kunnen struinen. Verder herbergt Almoradi onze XL Lidl, Aldi en openhaardhoutboer.
Op zondagmorgen in de zon naar de markt ri. San Miquel. Het is een hele grote Brits/Spaans georiënteerde zondagmarkt waar werkelijk van alles te koop is. Voor de ingang werden zelfs puppy´s gratis weggegeven. Gewoon doorlopen, niet laten vertederen, ook geen foto maken want dan krijg je zo’n pup in de armen gedrukt, en daarna lekker chillen op de markt. Hier een kopje koffie, daar een drankje en maar koekeloeren op de kramen. Het is 3 jaar geleden dat we hier voor het laatst zijn geweest. Er is niets veranderd, alles is nog bij het oude. Behalve de prijzen, ze doen niet onder voor de prijzen op de dinsdag/ of zaterdagmarkt in Enschede. Het parkeren hier is een verademing, bij al dit soort festiviteiten kun je gewoon gratis parkeren. In Nederland moeten dit soort evenementen alleen al van het parkeergeld bestaan. Het is het assortiment wat hier de charme op de markt geeft. 2 liter sherry en muskaatwijn en een zak vol gezonde kaki’s verdwijnen in de kofferbak.
Overdag is het hier nu 18 graden C. Met de zon er bij geeft dat een zomers gevoel en nodigt onmiddellijk uit tot zonnen. Het is hier gortdroog, regen zou hier heel welkom zijn. Wij nemen aan dat het bij jullie iets kouder is, maar daar komen jullie vast wel overheen. De activiteiten die we ondernemen krijgen daar ook wat meer glans door. Nog even en dan hebben we alweer de kortste dag en gaan de dagen weer lengen. We zien er naar uit.
De Primark winkel is toch echt een fenomeen. We vonden de winkel door over de N322 naar en door door Torrevia te rijden. Een kilometerslange winkelboulevard, de ene winkel nog groter dan de andere. Voor winkel fetisjisten een waar eldorado. We zagen daar meer niet-Spaanse shoppers dan Spaanse, waaronder wij zelf. Willy heeft zich daar voor weinig een hele garderobe aangeschaft. Enschede kan zich de borst nat maken, als daar de Primark wordt geopend.
