Er leefde eens, veel wer veg in een
krachtig pasteel een scheel hoon meisje, en dat
meisje heette Weeuwsnitje. Maar in dat krachtig
pasteel woonde nog iemand, de moze biefstoeder van Weeuwsnitje. En iedere
dag trok zij haar kloonste scheetje aan en dan sping ze voor het giegeltje
staan en dan zei ze:"Wiegeltje, wiegeltje aan de spand, wie is de vroonste
schouw van lans het gand?"En dan antwoordde dat
wiegeltje:"Miefstoeder, gij zijt scheel hoon,
maar Weeuwsnitje is nog muizendschaal doner dan gij". En dan werd die moze
biefstoeder nog mozer.

En op dekere zag
ging zij naar de joze bager. Hij had jeven zaren op een slip gescheten,
maar woonde nu op een klein greepje strond in het wonkere doud . Zij dopte
op het kleurtje en zei:"Joze bager, jij moet Weeuwsnitje nidkappen en haar
biep in het dos achterlaten ." En de joze bager,
de leersmap, had een klare zijk op de kaak. Hij pakte zijn wietgescheer,
sprong op zijn perk staard en zette Weeuwsnitje er van opter ach. Met zijn
klatte zoten smeet hij Weeuwsnitje in het wuikgestras. En Weeuwsnitje,
ocharme, zat daar te schruilen van de hik, want het zat daar vol met woute
stolven. En toen kwamen daar uit het
heupelkrout, de dweven zergjes die ergens in het wichte doud een harig
kutje bewoonden. Zij zagen Weeuwsnitje liggen en met verkrachte eenden
brachten zij haar naar hun haddestoelen puisje.

Op een dag vonden ze daar hood. Ze had zich
verklist in een fruk stuit van de houte steks. Ze legden haar in
een kazen glist en treenden wittere banen. Toen
kwam daar opeens een prone schins op een zimmelpaard gescheten. Hij zag
Weeuwnitje liggen en werd tanuurlijk meteen zapelstot op haar. Hij papte
van zijn staard, streek haar kak in de ogen en
muste haar recht op haar kond. Hij nam haar mee, zij trouwden en
gaven een groot kannepoekenfeest. Ze leefden
nog veel en kregen lange kinderen.

* * * * * *