Maar die slechte...erg hoor. Ja er al jaren op voorbereid , zelfs na 41 jaar huwelijk, maar als er veranderingen in ons huis of tuin moeten gebeuren is het van patat.
Wat er ook veranderd,mag zelfs een lustertje zijn , maar mijn anders zo lieve en zachtaardige man kom dan in een soort van tranche, kan er geen ander woord voor vinden.
Nu waren het grote werken een nieuwe keuken. Ik ben nogal ordelijk aangelegd zo dus maak ik eerst een kleine planning waar alles moet komen om nog zo gemakkelijk mogelijk aan alles aan te kunnen en zeker ook dat er kan eten gemaakt worden, als was het maar diepvries eten om op te warmen in de microwave.
Al eens een grombeer tegen gekomen ,wel ik wel. Op alles moet er dan geklaagd worden .
En moesten wij dan wel een nieuwe keuken hebben de andere die 40 jaar oud was , wat was daar mis mee, daar vond hij alles altijd terug. waar ligt de schaar nu , wel op dezelfde , plaats maar op een roltafeltje in de gang...ach ja das waar hier is niks veranderd ge moet het maar weten, als ik dan zeg je heb het daar zelf neergeplaatst en terwijl gezegd kan veel op hoor, het brood staat onderaan en voor jou je koekendoos ook, lap zoiets weet hij dan wel.
Ons Dora de poetsdame kwam binnen en hij wou zijn beklag doen als Dora zei ben nog nooit in zo'n huis geweest waar ze werken doen en je toch aan alles aan kunt.
Ja vrouwen die doen altijd meteen , wat zoek je vroeg Dora,wel de halsband voor met
hond te gaan wandelen...Dora schoot hartelijk in een lach.
Manneke ,zei ze ik heb het je zelf horen zeggen de halsband leg ik hier achter mij op een schotel om geen krassen te maken op de kast en dan weet ik dat ze bij mij ligt. Hij is dan maar wijselijk een lange wandeling gaan doen met hond .
In iedere kleine appel, is het net als in een huis. Want daar vind je vijf kamertjes, precies als bij ons thuis. In ieder hokje vind je, twee pitjes zwart en klein, Die liggen daar te dromen, van licht en zonneschijn.
Twee vliegen,waren aan het fladderen, oeps dacht de ene wat een mooie man, ola -la dacht het mannetje wat een toffe dame in gedachten hadden ze niet gemerkt dat ze naar elkaar toevlogen en knots te laat, verliefd... het was beiden hun laatste vlucht dwarrelend naar beneden daar wachten hen...helaas de dood. WirWar
Waarvoor ik vlucht voortvluchtigheid verschuilend ? Waarvan ik me afwend verbijsterd en verbeten niet langer blozend bewogen niet meer naar het licht gekeerd ? ik vermoed dat het verdriet is.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
