Het was een warme zomerdag. We liepen met ons drietjes in de stad, mijn vader, onze hond en ik toen een voorbijganger mijn vader aansprak: Laat u uw kind in deze hitte lopen? Waarom neemt u hem niet op uw schouders, dat kunt u toch makkelijk aan? Mijn vader vond dat wel een goed idee, tilde me op en zette me op zijn schouders. Niet veel later kwamen we een mevrouw tegen die verbaasd tegen mijn vader zei: Waarom heeft u uw kind op uw schouders? Hij kan toch goed zelf lopen? Mijn vader zette me weer op de grond en we liepen vrolijk verder. Al snel kwamen we een stel kinderen tegen die zeiden: Laten jullie die hond in de felle zon lopen op deze warme dag? Het is toch beter dat jullie zoveel mogelijk de schaduw opzoeken? We liepen nu zoveel mogelijk in de schaduw maar het duurde niet lang voordat er weer iemand iets te zeggen had: Zijn jullie nou helemaal gek geworden? Het is een prachtige dag en jullie lopen hier in de schaduw? Geniet toch van de zon! Mijn vader keek mij aan en sprak: Zie je zoon, zo is het leven. Je kunt het onmogelijk iedereen naar z'n zin maken. Dus zoek voor jezelf een pad en maak je niet druk om wat anderen zeggen.
.
.
