Dag Ben,

 

Ik heb er mij wel te goedkoop van afgemaakt. Soms heb ik namelijk geen zin om te antwoorden. Ziehier dan.

Breek je hoofd vooral niet over metaforen want de cosmos zou te hard kunnen lachen. Toegegeven; dat is een zeer ingewikkelde materie waar ik niet uit ben. So what? Daar moeten wij dan maar mee leven. Weet je: ik weet het niet.

Je  vragen  (zoals de meeste vragen rond  spiritualiteit, eenheid en dualiteit) zijn niet relevant. De eenheid ligt namelijk niet wakker van menselijk gepieker. Piekeren op zich is reeds iets duaals. 

Laten wij de eenheid "God" of wat dan ook noemen. Het kind moet tenslotte een naam hebben. Ik hoop dan dat je niet bedoelt dat God (of wat wij daaronder verstaan) de bron van alle dualiteit en dus ook bron van alle lijden zou zijn?".  Dat zou namelijk zéér dwaas zijn.  Wat mij betreft is de definitie van God: "God is de oerbron van dualiteit zowel als de oerbron van eenheid, God als oer-bron van goed en kwaad, van vreugde en lijden, van liefde en haat".  Nogal logisch: ik verklaar .

 

God moet wel het oneindig goede zowel als oneindig kwade in potentie in zich dragen. Dat is prima want in een andere God valt wat mij betreft zeer moeilijk, ja onmogelijk te geloven zo niet zijn wij in tegenspraak met de eenheid die de dualiteit in zich draagt. Er bestaat namelijk geen eenheid zonder dualiteit en omgekeerd is dat ook zo. God dus als bron van dualiteit zowel als eenheid.

Maar ook mensen zelf zijn hun eigen mini-bron van eenheid zowel als van dualiteit in de mate dat zij met de dualiteit zowel als met eenheid (kunnen-mogen en moeten) omgaan. Zij kunnen zowel de dualiteit als de eenheid ervaren, hetgeen op zich reeds een duale toestand is.  Wij zijn zelf ook de eigen bron van goed en kwaad maar wij kunnen wel kiezen hoe wij met de eigen bronnen omgaan.

Er is echter een verschil: Dieu = "plus grand" want God is een mega- meta- metafoor voor de eenheid zowel als voor de dualiteit. Zoals gezegd: er is namelijk geen eenheid zonder dualiteit en omgekeerd is dat ook zo. Zoals er ook geen goed zonder kwaad kan bestaan. De totale eenheid van alle dingen verstaat geen mens, tenminste niet- nooit ten volle. De dualiteit verstaan wij (soms)een ietsje beter...vooral dan de dualiteit van anderen en sommigen verstaan zelfs de dualiteit van God.  Gefeliciteerd, je bent op de goede weg. Rest nu nog de consequenties daarvan te begrijpen. Om daarna de eenheid en de consequenties van de eenheid te begrijpen. Vervolgens rest te begrijpen dat men dit alles niet begrijpt. Uiteindelijk rest nog de consequenties van het niet begrijpen van zowel eenheid als dualiteit in al zijn consequenties te begrijpen.  De consequenties van het niet begrijpen...succes er mee!

 

Moraliteit: Is die dualiteit ofwel goed ,ofwel slecht? Dat is alweer op zich een  duale  vraag die bewijst hoe onvoorstelbaar duaal , ja zelfs  kleinburgerlijk moralistisch wij denken. Sommigen gaan zelfs zo ver een vingertje naar de cosmos of naar God op te steken. Of God al dan niet bestaat is een kwestie van geloven en niet van wetenschappelijk al dan bewijzen. Wetenschap hanteert andere,dus wetenschappelijke criteria. Maar goed ook. Vingertje opsteken naar een onrechtvaardige God? Dat is grappig,  maar het geeft wel een gevoel van tenminste zelf rechtvaardig en boven alle verdenking verheven te zijn. Persoonlijk geloof ik per definitie niemand die beweert voor rechtvaardigheid op te komen, wel in tegendeel. Ik zal die pas geloven als die beweert ook zelf onrechtvaardig te zijn, en dan nog... Helaas, zo zijn er bij mijn weten zeer weinigen...Trouwens, daar heb ik niet over te oordelen want zodoende zou ik mijzelf tot super moraal ridder kronen. Dat is mijn oogmerk niet,en uiteraard ligt 'recht-of onrechtvaardigheid' nog ruimer en subtieler dan ik het hier summier situeer.

 

Op zich is zowel eenheid als dualiteit goed noch slecht want er bestaat geen eenheid zonder dualiteit, er bestaat geen rechtvaardigheid zonder onrechtvaardigheid. En...de anderen zijn altijd onrechtvaardig, dat is zo. Helaas zijn er zo vele anderen. Er zijn meestal veel meer 'anderen' dan 'niet anderen' Komt daar bij: "L'enfer c'est les autres" zoals Sartre dat zegt.  Alles is één, maar wij nemen die eenheid duaal waar(de tienduizend dingen van Lao Tse). Alle dingen, alles is zoals alles is en niet zoals wij in onze hoogmoedige beperktheid zouden willen dat het zou moeten geweest geworden zijn. (Hoogmoed is op zich reeds een zeer grappig duaal verschijnsel). De vraag is wel :" Hoe gaan wij zelf tijdens ons eigen leven met die eigen dualiteit zowel als met de eenheid om? ". Met recht- en onrechtvaardigheid, met goed en kwaad? Wij zelf, daar gaat het om.  "God is de schuld van.....alles? Dat is belachelijk moraal-ridderlijk en infantiel gedrag want dit zou alweer pijnlijk aantonen dat wij zowel van de eenheid als van de dualiteit totaal niets, maar dan ook helemaal niets begrijpen. Maar, ook dit is goed zo, want elk mens heeft het recht om totaal niets te begrijpen.  Welke geruststelling alweer!

 

Uiteraard is het beeld van God, het Godsbeeld van onze kindertijd onvolkomen, schamel en pover. Dat hoort ook zo. Alle "Gods beelden" zijn pover en zelfs het uitspreken van zijn naam is per definitie niet onmogelijk (...Ik ben die ben?). Daar is niets mis mee en als ja daarvan een trauma hebt opgelopen dan zal dit wel niet de enige oorzaak zijn.  Het heeft ook niets te maken met 'ons iets wijs maken of zo' maar het toont ons menselijk duaal voelend en denkend onvermogen om ook maar iets over God te zeggen( Lao Tse- Wittgenstein). Maar, als wij nu een beschuldigend vingertje opsteken naar onze voorlichters van weleer dan moeten wij wel goed beseffen dat het met ons eigen Godsbeeld net zo pover gesteld kan zijn, tenminste met het mijne is dat zo. Uiteraard evolueren Godsbeelden mettertijd.

Als wij van God een kinderlijk beeld hebben bewaard van een statige man in wit gewaad met grijze baard, gezeten op een rots met een staf in de hand, een man die af en toe geheimzinnige boodschappen tot de wereld richt....wel, dan riskeren wij op een dag Bin Laden met een Kalasjnikov in de hand te pakken te krijgen. Godsbeelden veranderen, en... "als kind sprak in als een kind maar als volwassene spreek ik als een volwassen mens" staat in het NT. Waarmee uiteraard niets opgelost is maar enkel de problemen rond de definitie van God verschoven worden. Waarmee het zicht op eenheid en dualiteit nog steeds niet helder en klaar wordt. Tenminste het mijn niet.

 

De vraag naar mijn persoonlijke spiritualiteit? Antwoord; zeer oninteressant;  ik ga wekelijks naar de mis. Ik versta niet  veel van de eenheid,  amuseer mij voor 75% kostelijk met de eigen onwetendheid en voor 25% met die van anderen. Tot zover mijn duale toestand. Mijn toestand van hoogmoed die ik niet afgeleerd krijg ondanks  ik mijn best doe verval ik constant in duale toestanden maar ik zie er gelukkig de kosmische grap van in.  Maar...,  hoe zit het eigenlijk met jouw spiritualiteit? Ook zo erg gesteld als met de mijne? Hopende voor jou van wel.

Dit is in grote lijnen zoals ik er NU over denk.

 

PS/ Dit jaar geef ik een cursus :Adam en Eva in "De Tuin van Heden" waarin  dit alles op een plezante manier empirisch en in fysieke bewegingen aan bod zal komen. 

Graag gedaan

Walter.