o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
15-04-2022
Masereel in Gent
Zondag 10 april naar Gent gespoord, het MSK bezocht, het oudste museum van Vlaanderen. Tentoonstelling Frans Masereel, een van de voorlopers van de moderne ‘grafic novel’. Het MSK brengt een ruime selectie uit de verzameling van meer dan 700 werken van de kunstenaar, oa de volledige reeks pen- en penseeltekeningen voor het boek Mon Livre d’heures(1918). Het MSK presenteert een oeuvre vanaf de vroege jaren 1920 (in iconische houtsneden als De kus), en zelden getoonde schetsboeken uit de jaren 1937-1940.
Frans Masereel was geen activist, geen aanhanger van een of andere politieke ideologie, maar een waarlijk sociaal geëngageerd kunstenaar. Getuige daarvan zijn fabuleuze beeldtaal, die eigenlijk geen tekst behoeft maar voor zichzelf spreekt. Maar wat mij, behalve deze prachtige tentoonstelling in Gent opviel, waren de rode tulpen in de borders naast het museum. En de bloeiende, welswaar in hoekvorm gesnoeide bloeiende kerselaars, op de imposante Charles Dekerckhovelaan.
Wat hebben België en Argentinië gemeen? Meer dan men zou vermoeden!
Dit verrassend verhaal wordt verteld in deze bijzondere tentoonstellingen die de artistieke banden onderzoekt tussen België en Argentinië in de periode 1910 tot 1958. Er wordt ingezoomd op het kunstenaarsnetwerk van drie figuren die direct of indirect met elkaar in contact stonden.
De Belgische-Argentijnse kunstenaar Julio Payro die een levenslange vriendschap met Paul Delvaux uitbouwde, de Belgische kunstenaar Victor Delhez, die na de dood van zijn ouders uitweek naar Argentinië en de Argentijnse advocaat Ignacio Pirovano, vriend van en verzamelaar van het werk van Vantongerloo!
Een uniek, ongekend verhaal met topwerk van de allerbeste modernisten uit België en Argentinië: met Victor Delhez,Frans Masereel, Marthe Donas,Paul Delvaux, Georges Vantongerloo, Anne Bonnet, Jo Delahaut en Alejandro Xul Solar, Emilio Pettoruti, Raquel Forner, Tomas Maldonado, Victor Magariños, Juan Del Prete. (Zie foto's, het mooie landschapje is van Emilio Pettoruto, de werken van Delvaux, Masereel kregen ook een plekje in dit bericht).
inleidende tekst geknipt en geplakt, overgenomen van de website van het museum https://www.muzee.be/
Een boek waar ik helemaal high van word is Op zoek naar de moederboom van Suzanne Simard. Deze dame, een Canadese wetenschapper, professor ecologie aan het Department of Forest and Conservation Sciences van de University of British Columbia, behaalde haar doctoraat in boswetenschappen aan de Oregon State University. Zij schreef met dit boek een knaller. Zij bewees dat bomen intelligent zijn, dat een bos een leefgemeenschap is. Bomen helpen mekaar en staan onderling in verbinding langs een ondergronds netwerk van schimmels. Belangrijk is haar boodschap van samenhorigheid en diversiteit. De houtkapindustrie volgde jarenlang een politiek van 'free to grow', dwz in een bos werden bomen, struiken en onkruid weggekapt, om zogezegd ruimte te maken voor bomen die optimaal hout leverden voor de houthandel,. Maar wat bleek: dit was een foute inschatting, het bos gedijde niet. Want een bos is een gemeenschap vol diversiteit. Planten groeien niet zomaar, zijn deel van een mysterieus communicatiesysteem, dat de natuur ten goede komt en het bos krachtig en natuurlijk laat voortbestaan. Op zoek naar de moederboom is en kanjer van bijna 400 pagina's, met wonderlijke illustraties. Ik las sommige fragmenten bijna als poëzie, zo mooi beschrijft zij de bossen. Suzanne kent veel plantennamen, onderscheidt bijvoorbeeld bergzilversparren, douglassparren, hemlocksparren enz. Ik lees in de index zeker 7 namen van grassen: fakkelgras, pinegrass en zwenkdravik zijn de leukste. Bravo, Suzanne Simard!
Foto p.272
Suzanne Simard, Op zoek naar de moederboom, Prometheus 2021, Amsterdam.
Grote discussie: is 'het Engels' in dit gedicht een vrouw of een man?
Het Engels heeft vlechten en is aan het eind van dit gedicht zwanger, dus we kunnen veronderstellen dat het om een vrouw gaat.
Maar 'wij' zijn....vrouwen.
Tja, heb de vertaling herschreven, het Engels kan ook een man zijn!
Zo voeg ik een vleugje Boy George aan dit gedicht toe, misschein ook a touch of Anthony and the Johnsons, indertijd 1 van mijn lievelingszangers!
Copulatie in het Engels
Wij gaan het Engels achterwaarts dopen met zijn Shakespeareaanse vlechten Zijn wervelkolom een halve maan of een croissant Wij gaan de taal herschrijven in het Arabisch
En in alle talen van ons bloed Wij gaan het Engels de metamorfose van zijn leven bezorgen De randen van zijn ogen zwartgemaakt met Hindi antimoon zodat hij bloost als Farsi rozen
Wij gaan het Engels duizelig voeren tot hij zijn geschiedenis uitkotst, Noors, Saksisch, Keltisch, tot aan zijn Druïden bezinksels Wij zullen niet ophouden met het Engels te spelen
Wij zijn de nieuwe bullebakken op het schoolplein En wij houden van de draaimolen van naamwoorden en bijvoeglijke naamwoorden en onomatopoëzie en objectieve correlatieven
Wij willen het Engels laten verwilderen in het Aramees van Jezus elohim, elohim –
Wij kennen zijn bijbels hart beter dan hij het zelf kent en wij houden de bloemblaadjes van deze meiklokjes tegen zijn halsslagader
Wij gaan het Engels van ons laten houden ons laten kussen en ontdekken met zijn tongen dan zullen wij moeilijk om te krijgen zijn spelen en het Engels zal ons moeten opbellen en berichten na berichten van verlangen achterlaten op onze toestellen
Het Engels zal moeten leren hoe ons te behagen Het Engels heeft nog nooit die kwaliteit purper geproefd, mango’s zo barstensvol sap, hun poëzie druppelend. Granaatappels die de scherpe rode zaadjes verspreiden over zijn verhalen, als wit linnen
Het Engels heeft nog nooit de extatische geur van kardemom gesnoven Of de retorische adem zo vol van liefde
Het Engels zal naar ons toe komen schor van de passie die wij hem hebben aangeleerd En het Engels zal nooit meer hetzelfde zijn Het Engels zal ons nooit missen Alhoewel, na deze nacht van intense copulatie Wij het Engels zullen slachten in zijn bed en onze eer opnieuw zullen doen verrijzen Zelfs al zijn wij zwanger van een Engelse bastaard
Regelmatig krijg ik een gedicht in de bus, van het platform The Paris Review.
Eigenlijk een Amerikaanse site, maar de verwijzing naar Parijs is duidelijk literair, want vestigden zich vorige eeuw niet tal van Amerikaanse schrijvers en dichters in Parijs?
'Copulation in English' van de Syrische Mohja Kahf gaat over de dominantie van het Engels over andere talen. Ik heb het gedicht vrij vertaald. De croissant is een toevoeging.
'Het Engels' stel ik voor als een vrouw. 'Wij' zijn denk ik, mannen, maar genderneutraal, want uiteindeijk worden zij zwanger.
The Paris Review Daily Poem
Copulation in English by Mohja Kahf
Issue no. 164 (Winter 2002-2003) We are going to dip English backward by its Shakespearean tresses arcing its spine like a crescent We are going to rewrite English in Arabic and all the languages of our blood We are going to give English the makeover of its lifetime, darkening the rims of its eyes with Hindi antimony, making it blush Farsi roses We are going to make English dizzy until English vomits its history, Norman, Saxon, Celtic, down to its Druid dregs We won't stop playing with English We are the new bullies in the schoolyard and we like the merry-go-round of nouns and adjectives and onomatopoetics and objective correlatives We will bewilder English in the Aramaic of Jesus Elohim, elohim— We know its biblical heart better than it knows itself and hold the blades of these lilies of the valley against its jugular vein We are going to make English love us and kiss us and explore us with its tongues Then we will play hard to get and English will have to phone and leave message after message of desire on our machines English will have to learn what to say to please us: English has never tasted anything this purple, seen mangoes this bursting, trickling down its poems, pomegranates spraying the tart red seeds over its stories like white linen English has never smelled cardamom this ecstatic or breathed rhetoric this thick with love English will come to us hoarse with the passion we will have taught English to have and English will never be the same and will never regret us Although, after this night of intense copulation, we may slaughter English in its bed and redeem our honor, even while pregnant with English's bastard
Wij gaan het Engels achterwaarts dopen aan haar Shakespeareaanse vlechten Haar wervelkolom een halve maan of een croissant Wij gaan de taal herschrijven in het Arabisch
En in alle talen van ons bloed Wij gaan het Engels de metamorfose van haar leven bezorgen De randen van haar ogen zwartgemaakt met Hindi antimoon zodat ze bloost als Farsi rozen.
Wij gaan het Engels duizelig voeren tot ze haar geschiedenis uitkotst, Noors, Saksisch, Keltisch, tot aan haar Druïden bezinksels Wij zullen niet ophouden met het Engels te spelen
Wij zijn de nieuwe bullebakken op het schoolplein En wij houden van de draaimolen van naamwoorden en bijvoeglijke naamwoorden en onomatopoëzie en objectieve correlatieven
Wij willen het Engels laten verwilderen in het Aramees van Jezus elohim, elohim –
Wij kennen haar bijbels hart beter dan ze het zelf kent en wij houden de bloemblaadjes van deze meiklokjes tegen haar halsslagader
Wij gaan het Engels ons laten liefhebben ons laten kussen en ontdekken met haar tongen dan zullen wij 'moeilijk om te krijgen zijn' spelen en het Engels zal ons moeten opbellen en berichten na berichten van verlangen moeten achterlaten op onze toestellen
Het Engels zal moeten leren hoe ze ons moet behagen Het Engels heeft nog nooit iets in die kwaliteit purper geproefd, mango’s zo barstensvol sap, hun poëzie druppend Granaatappels die de scherpe rode zaadjes verspreiden over haar verhalen.
Het Engels heeft nog nooit de extatische geur van kardemon gesnoven Of de retorische adem zo vol van liefde
Het Engels zal naar ons toe komen schor van de passie die wij haar hebben aangeleerd En het Engels zal nooit meer hetzelfde zijn Het Engels zal ons nooit missen Alhoewel, na deze nacht van intense copulatie Wij het Engels zullen slachten in haar bed en onze eer opnieuw zullen doen verrijzen Zelfs al zijn we zwanger van een Engelse bastaard
Enige dagen geleden vernam ik dat de Palestijnse dichter Mourid Barghouti (1944-2021) was overleden. Barghouti was bij uitstek een dichter in ballingschap. Hij werd geboren in 1944 in een dorp bij Ramallah. Zijn Egyptische vrouw Radwa Ashour ontmoete hij in de jaren ’60, toen ze studeerden in Cairo. Toen de zesdaagse oorlog tussen Israël en de Arabische landen uitbrak, mocht hij niet meer naar zijn geboorteland terug. Ashour en Barghouti huwden in 1969. Hij werd gedeporteerd uit Egypte uit 1977 en moest zijn vrouw en vijf maanden oude zoon Tamim achterlaten. Zij leefden 13 jaar gescheiden, maar hun huwelijk hield stand. Barghouti schreef later: “Alone, between sky and earth, I think of Radwa.”
Vader en zoon waren beiden te gast tijdens edities van Poetry International in Rotterdam. Tamir in 2002, Mourid in 2009.
Mourid Barghouti heeft een afkeer van retoriek en mooie woorden. Zijn bundel Trottoirgedichten uit 1980, schreef hij, naar eigen zeggen, (....) concreet zonder abstracte zelfstandige naamwoorden. Ondanks de wanhoop die hij in zijn gedichten verwoordt, bevatten zij geen propaganda en geen polemiek, maar het zijn wel aangrijpende treurdichten vol bijtende ironie en galgenhumor.
De stilte zei de waarheid heeft geen mooie woorden nodig na de dood van zijn berijder zegt het paard alles als hij naar huis terugkeert zonder iets te zeggen
HET KUSSEN Het kussen zei aan het einde van een lange dag alleen ik ken de verwarring van een vertrouwensman de wellust van een non de lichte trilling in de wimpers van een despoot de bandeloosheid van een zedenmeester de hunkering van de geest naar een warm lijf dat losse vonken tot één vuurgloed maakt de grootsheid van de kleine dingen die men verwaarloost alleen ik ken de waardigheid van een verliezer de vreugdeloosheid van een winnaar en dat domme, koude gevoel als een wens is vervuld
INTERPRETATIES Een dichter schrijft in een café een oude vrouw denkt dat hij een brief schrijft aan zijn moeder het jonge meisje denkt dat hij zijn liefje schrijft de kleuter denkt dat hij tekent de koopman denkt dat hij met handel bezig is de reiziger denkt dat hij een kaart schrijft de ambtenaar denkt dat hij zijn schulden telt de geheime agent loopt langzaam op hem af
Mourid Barghouti Uit: Midnight and Other Poems Uitgever: Arc Publications, Todmorden, Lancashire, 2009
Traditiegetrouw staat bij mij thuis het ontbijtbord (1 voor elk van huisgenoten) klaar, boordevol snoep.
Speculoos, marsepein (varkentje, patatjes), centjes van chocola, cuberdons, een chocoladen sinterklaas gevuld met guimauve, en een figuurtje dat ik mjn wit zwartepietje noem, een madarijntje en een opgeblonken appel.
Ach, die discussies over Zwarte Piet!
Wie aan zo'n hilarische woordenwisseling over het zwart zijn van Zwarte Piet begint, doet er goed aan zich eerst te informeren. De oorsprong van de sinterklaastraditie bij ons en elders is niet echt te achterhalen, want in elke bubbel anders. Open deze link en u zult begrijpen dat wij de invloed hebben ondergaan van verschillende opvattingen, die teruggaan tot in de Oudheid.
En volgens mijn laatste opzoekingen zou Zwarte Piet oorspronkelijk een Moor zijn, die leefde in het Spanje van de achtste eeuw. Moor: een woordbeeld dat terugkomt in Morocco en Mauretanie.
Sinterklaas en een moderne roetpiet!
Oeps! Misdaad en ontucht in de middeleeuwen!
LECA, het “Landelijk Expertisecentrum voor Cultuur van Alledag” in Gent, gesticht door emeritus hoogleraar volkskunde en klaaskenner Stefaan Top, ziet de oorsprong van Zwarte Piet in de middeleeuwen, toen mensen bibberend en bevend in de duivel geloofden. Zwart werd geassocieerd met het kwaad. In de middeleeuwse iconografie hadden heiligen een demon met een zwartgemaakt gezicht en een duivelsmasker aan hun voeten. Ook Sint-Niklaas.
In die tijd waren er feesten waarbij een kind Sint-Niklaas uitbeeldde. Andere kinderen speelden met zwartgemaakte gezichten de rol van duivel. De stoet liep van deur tot deur om te schooien en het hele gebeuren ontaardde meestal in misdaad en ontucht.
Eeuwen later trok de nieuwe burgerij een streep onder dat helse gedoe. Sinterklaas evolueerde tot een huiselijk feest voor brave kinderen. En in de koloniale tijd stond het chic om zwarte pages te hebben als huispersoneel, aldus LECA.
Bovenstaande foto toont Sinterklaas met lugubere Beestepieten. In Germaanse landen was Zwarte Piet een soort wintergod of een duivel die de stoute kindjes meenam, een boeman dus!
Omtrent Zwarte Piet had ik enige jaren geleden een chat met goede vriend Julien, Sint van de kyoka's...
Beste Nicole,
al een tijdje geleden dat we mekaar hebben gehoord. Klaasavond is de ideale moment om even aan de deur te kloppen met enkele kyoka’s.
In een blikken doos,
nogal langwerpig van vorm,
bewaart Sinterklaas
onder de vele foto’s
een selfie uit speculaas.
Een ooievaar vlucht…
Piet en Sint, pienter van aard,
kieperen nog gauw
op het dak waar zij nu staan
poppenkleertjes door de schouw.
Het meisje zeurt, nu
zij op die poppenkleren
wel roetvegen ziet,
maar niet zo picturaal als
deze op de wang van Piet.
Marsepeinen groetjes, Julien
Dag Julien
Bedankt voor je leuke mail! Je eerste kyoka vind ik de beste! De speculaas-selfie is echt een vondst. Ook je marsepeinen groetjes kan ik appreciëren...
Mvg
Nicole
Ps: Ja, de controverse omtrent Zwarte Piet doet heel wat stof opwaaien! Vroeger waren de pieten gewoon pikzwart en iedereen had veel plezier! Heb er ook eens deze pagina op nagelezen: http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2014/11/19/nicodemus-de-pakkeman-zwarte-piet-een-boeiende-geschiedenis.html Dus: heel veel genuanceerde interpretaties!
Toch inspireerde mijn research me tot onderstaande brouwsels...
piet heette vroeger pakkeman of nikodemus hij was een duivel die kroop door de schoorsteen of een wintergod - maar geen slaaf
bij ons in de straat een feestje voor sinterklaas pikzwarte pieten dansen in café retro poetsen daarna het gelag
ach, geen roetpieten bij ons, zij dansen pikzwart in rode pakjes lachen hun witte tanden bloot - hebben heilig plezier
'Maar verlos me van de Pieten die met gele, groene, rode en purperen strepen op het gezicht rondom de Sint verschijnen. Naar mijn aanvoelen zijn zij de hoge onderscheiding, namelijk Sinterklaas bijstaan in weer en wind om en rond de schouw op welk dak dan ook, niet waardig.
Toch wel knap, Nicole, dat jij onmiddellijk na het bijwonen van een sinterklaasfeestje, het verslag in verzen al kan voorschotelen aan de lezers. Tweemaal mogen zij in blijde verwachting zijn, eerst voor de komst van Piet en de Sint, en dan voor de komst van de kyoka’s van Nicole!!
Nu de Sint met de Zwarte Pieten uit Halle weer de stad uit zijn, mag je eindelijk het blikken doosje openen om te proeven van de selfie uit speculaas !
Groetjes, en ik heb zeker geen bezwaar dat je een en ander van onze chat op je blog zet.'
Zondagavond 29 november voor het eerst een live-stream voorstelling bijgewoond van het Internatinaal Theater Amsterdam. Het ging om een originele presentatie van het nieuwe boek van David Van Reybroeck, Revolusi, over de onafhakelijkheidsstrijd in Indonesië.
Het was een fijne ervaring. Prachtige fragmenten uit De Stille Kracht van Louis Couperus werden voorgedragen, ook Indonesische poëzie. Indringende theaterscènes werden door het gezelschap van het ITA opgevoerd. Was helemaal tevreden van mijn toneelavond. Het beeld was scherp, het geluid aangenaam en helder en de enscenering fabuleus!
Ik citeer:
'Mattijs van Nieuwkerk in gesprek met David Van Reybrouck. In deze speciale livestream-editie van de programmareeks Sign of the Times werken David Van Reybrouck, Ivo van Hove, het ITA-ensemble, De Balie en De Bezige Bij samen en duiken we aan de hand van literaire teksten, theaterscènes, persoonlijke getuigenissen, historisch materiaal en gesprekken met David Van Reybrouck in de geschiedenis van Indonesië.'
Revolusi:
'Vijf jaar lang werkte David Van Reybrouck aan zijn nieuwe boek Revolusi. Hij reisde door de hele Indonesische archipel, Japan en Nepal en interviewde de laatst nog levende getuigen van de onafhankelijkheidsstrijd. In zijn boek brengt hij een veelheid aan perspectieven samen en presenteert hij de Indonesische strijd om zelfstandigheid als een gebeurtenis die niet alleen Nederland, maar de wereld veranderde.'
Bijzondere gasten
Tijdens deze avond zullen er twee bijzondere gasten zijn. Twee personendie ook voorkomen in Van Reybrouck's boek. Goos Blok, een 92-jarige veteraan die eind 1947 als dienstplichtige naar Indonesië ging en de 94-jarige Francisca Pattipilohy, een levende getuige van de koloniale, Japanse en Republikeinse tijd.
Het gevecht met de indiaan, die leek op de actrice Annemie Hildebrand (zij die het vreselijk vond toen ze haar maandstonden kreeg en er borstjes op haar lichaam groeiden) in Blackout, de nieuwe serie bij VRT, was lang en uitputtend geweest.
Wij lagen beiden op de grond. Tot mijn grote verbazing lag de indiaan boven op mij, slap, bewegingloos, reddeloos verloren. Zijn ogen gesloten. Zijn gelaatstrekken waren die van een uitgemergeld iemand en hij leek zo intriest.
Ik bevrijdde mijn rechterarm. Mijn rechterhand streelde de indiaan.
2.
Ik stond voor de klas, ging achter mijn bureau zitten. A. zwaaide al een hele tijd met zijn armen. Ik negeerde hem. Plots stond hij naast mij, zijn enorme lichaam benam mij het licht, het zonlicht dat vaagjes door het raam scheen.
Hij haalde een briefje uit zijn zak en gaf het mij. Ik vroeg hem even opzij te gaan, want zijn schaduw belette me te lezen wat er op het papiertje stond.
Toen zag ik het, er stond alleen een cijfer op: 22.
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
